|
Δέκα προσωπικές ιστορίες πολιτών που πασχίζουν για το περιβάλλον κόντρα στα εμπόδια που ορθώνει η αδιαφορία των υπευθύνων
Των: Γιαννη Ελαφρου, Ιωαννας Φωτιαδη, Γιωργου Λιαλιου
Πηγή Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_05/06/2008_272703
Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος σήμερα και το περιβάλλον αναμφίβολα δεν γιορτάζει. Εχει βαρεθεί πια να δέχεται ευχές, που ξεχνιούνται την επομένη. Οταν ο θερμοστάτης του πλανήτη έχει «τρελαθεί» και οι κλιματικές αλλαγές είναι ήδη εδώ, όταν στην Ελλάδα ζούμε στον αστερισμό των πυρκαγιών, των μολυσμένων ποταμιών, του φωτοχημικού νέφους, των βουνών από σκουπίδια και των ανεξέλεγκτων χωματερών, του ατέλειωτου μποτιλιαρίσματος και των ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων πρασίνου για κάθε κάτοικο των τσιμεντουπόλεων, δεν υπάρχουν περιθώρια για πανηγυρισμούς.
Ούτε όμως για άλλοθι. Μία από τις πιο εύκολες δικαιολογίες, διαχρονικά, της Πολιτείας για την τραγική της ανεπάρκεια στο μέτωπο της προστασίας του περιβάλλοντος, είναι η αδιαφορία και οι ευθύνες των πολιτών. Θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει έλλειμμα συνείδησης, αποτέλεσμα του ελλείμματος εκπαίδευσης και «παραδείγματος» από την πλευρά των αρχών, κεντρικών και τοπικών. Τα τελευταία όμως χρόνια κάτι αλλάζει.
Δεν είναι μόνο ότι μια σειρά κινήσεις και
κινήματα, συλλογικές ή ατομικές πρωτοβουλίες έχουν αναπτυχθεί,
δημιουργώντας υψηλού επιπέδου περιβαλλοντική συνείδηση. Είναι ότι όλο
και περισσότεροι πολίτες αποφασίζουν να ζήσουν φιλικά προς το
περιβάλλον και έρχονται σε σύγκρουση με δομές, καταστάσεις και
συμφέροντα. Πολίτες που θέλουν να ανακυκλώσουν και δεν βρίσκουν κάδους
στη γειτονιά τους και κουβαλούν τα σκουπίδια με το αυτοκίνητό τους ή τα
στέλνουν ακόμα και με φορτωτική από τη Νάξο στην Αθήνα!
Μητέρες που θέλουν να χαίρονται το δάσος και το βουνό, όχι περπατώντας
στα καμένα ή κάτω από τη σκιά νέων αυτοκινητοδρόμων. Νέοι άνθρωποι που
αντιστέκονται στον πειρασμό του Ι.Χ. και προτιμούν τα Μέσα Μαζικής
Μεταφοράς ή το ποδήλατο, ακόμα κι όταν οι λεωφορειολωρίδες είναι
μπλοκαρισμένες και τα ποδήλατα ανεπιθύμητα. Η «Κ» βρήκε και συνομίλησε
με ορισμένους από τους ανθρώπους που μάχονται για το περιβάλλον κόντρα
σε όλες τις αντιξοότητες. Οι υπεύθυνοι δεν έχουν πια άλλοθι.
Σύλλα Τσέκου
«Ας αφήσουμε το βουνό ήσυχο»
«Για εμάς που ζούμε στον Καρέα, αρκετά κοντά στον Υμηττό και στο δάσος,
η ποδηλασία και το περπάτημα στο βουνό είναι από τις πιο ευχάριστες
συνήθειες, για να έρθουμε πιο κοντά στη φύση», λέει η κ. Σύλλα Τσέκου,
εκπαιδευτικός. «Κι όμως συναντούμε τόσα εμπόδια. Τα καμένα μας
πληγώνουν. Τα σκουπίδια μέσα στο δάσος μας κάνουν να ντρεπόμαστε.
Αλήθεια τι κάνει η Πολιτεία; Ενα χρόνο μετά τις περσινές φωτιές δεν
προχωρά η αναδάσωση, δεν καθαρίζεται ο Υμηττός. Στην περιοχή που κάηκε
πέρυσι σχεδιάζεται ο νέος αυτοκινητόδρομος, που θα υποβαθμίσει παραπέρα
το βουνό. Για μας, το βουνό δεν είναι εμπόδιο, ούτε χώρος για ανάπτυξη.
Ας το αφήσουν στην ησυχία του. Απλά, μόνο να το φροντίζουν και να το
προστατεύουν.
Πολλές φορές σκέπτομαι, μαζί με τη 12χρονη κόρη μου, ότι το περιβάλλον
χρειάζεται έμπρακτη υποστήριξη και όχι φιέστες, όπως κάνουμε συνήθως.
Για παράδειγμα, πριν από μερικές μέρες τα σχολεία του Βύρωνα έκαναν
συμβολική δεντροφύτευση στον Υμηττό, όπου φύτεψαν 15 δέντρα μόνο. Γιατί
συμβολικά;»
Μαρία Βασιλοπούλου
«Εριξαν μπάζα στο ποτάμι»
«Αποφασίσαμε να ανακαινίσουμε το σπίτι του παππού μας, σε ένα χωριό
στην Εύβοια. Πραγματοποιήσαμε όλες τις εργασίες με άδειες, γιατί δεν
θέλαμε σε τίποτα να επιβαρύνουμε το περιβάλλον», λέει η κ. Μαρία
Βασιλοπούλου, διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων. «Οταν ήρθε η ώρα να
πετάξουμε τα μπάζα από τα παλιά υλικά του σπιτιού, δεν θέλαμε να τα
ρίξουμε όπου να’ ναι (παρότι κάποιος συγγενής μας είχε φορτηγά). Γι’
αυτό τηλεφωνήσαμε στην Κοινότητα, για να μας στείλει φορτηγό, όπου θα
μεταφέρει τα μπάζα σε κατάλληλο, ορισμένο μέρος.
Πράγματι, ήρθε το φορτηγό, έκανε τρία δρομολόγια και πληρώσαμε 150 ευρώ
για το καθένα. Ημασταν χαρούμενοι που είχαμε κάνει κάτι σωστό για τον
τόπο μας. Φανταστείτε την έκπληξή μας όταν έπειτα από μερικούς μήνες,
κάνοντας βόλτα σε ένα ποταμάκι, είδαμε τα πράγματά μας πεταμένα δίπλα
στην κοίτη, στο πιο ακατάλληλο μέρος!
Το φορτηγό που έστειλε η Κοινότητα πέταξε τα μπάζα στον σωρό…
Χρειάστηκαν πολλά τηλεφωνήματα στην Κοινότητα, για να μαζευτούν τα
μπάζα».
Χρήστος Καλυβιώτης
Τα φωτοβολταϊκά έτοιμα, αλλά...
«Δύο χρόνια πριν υποδεχθήκαμε με ενθουσιασμό τον νόμο 3468/2006 για τις
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και προχωρήσαμε στην κατασκευή δύο
φωτοβολταϊκών σταθμών συνολικής ισχύος 50 KW, χωρίς επιδότηση, στην
περιοχή Μάνδρα Αττικής, οι οποίοι μειώνουν τις εκπομπές διοξειδίου του
άνθρακα κατά 80 τόνους, ποσότητα που αντιστοιχεί σε 3.000 δέντρα! Η
μελέτη και η κατασκευή των σταθμών έγινε με σεβασμό προς το περιβάλλον
και με σκοπό την αρμονική συνύπαρξη της νέας ηλιακής τεχνολογίας με την
προηγούμενη χρήση του χώρου», διηγείται ο Χρήστος Καλυβιώτης,
επιχειρηματίας στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. «Οι σταθμοί θα έπρεπε
να λειτουργούν νόμιμα από την 1η Αυγούστου 2007, αλλά δυστυχώς μέχρι
σήμερα δεν έχουν τεθεί σε λειτουργία. Η αιτία; Η ΔΕΗ απαιτούσε να
προσκομίσουμε ένα έγγραφο από την Πολεοδομία, αλλά το ΥΠΕΧΩΔΕ απαντούσε
ότι δεν υπάρχει νόμος που να το υποχρεώνει να δώσει αυτό το έγγραφο!
Υστερα από πολλές προσπάθειες, αισιοδοξούμε ότι εντός των προσεχών
ημερών θα δοθεί λύση».
Χαράλαμπος Τσοκανής
Αβεβαιότητα στα βιολογικά
«Καλλιεργούμε βιολογικά περίπου 200 στρέμματα, με σιτάρι, όσπρια,
κηπευτικά, φρούτα, αρωματικά φυτά κ.λπ. στο Μελισσοχώρι Θηβών. Αν και η
δουλειά μας είναι δύσκολη και χρειάζεται μακροχρόνιο προγραμματισμό δεν
υπάρχει από την Πολιτεία, διαχρονικά, ένας σαφής προσανατολισμός για τη
βιολογική γεωργία», λέει ο Χαράλαμπος Τσοκανής, πρόεδρος
βιοκαλλιεργητών Στ. Ελλάδας - Αττικής. «Χαρακτηριστικό είναι το
παιχνίδι με τις επιδοτήσεις, όπου πέντε χρόνια “ανοίγουν” και πέντε
χρόνια “κλείνουν”, με αποτέλεσμα κάποιοι αγρότες να μπαίνουν στα
βιολογικά και μετά το τέλος των επιδοτήσεων να φεύγουν. Σήμερα,
ανεβοκατεβαίνουν στην ιστοσελίδα του υπουργείου ανακοινώσεις για
περικοπή ή και κατάργηση επιδοτήσεων σε ορισμένες καλλιέργειες, όπως τα
κηπευτικά, που έχουμε έλλειψη και εισάγουμε από το εξωτερικό. Κάτι
τέτοιο θα έχει πολύ αρνητικές συνέπειες. Εμείς δεν θέλουμε γενικά να
είναι επιδοτούμενη η βιολογική καλλιέργεια, αλλά μέχρι να λυθούν
ζητήματα έρευνας, υποδομών κ.λπ. οι επιδοτήσεις είναι απαραίτητες».
Ακης Παπασαράντης
«Ο λόφος στους πολίτες»
«Οπως και οι άλλοι κάτοικοι της Αθήνας ασφυκτιώ από την έλλειψη
ελεύθερων χώρων πρασίνου. Εμείς οι κάτοικοι γύρω από τον λόφο του
Φιλοπάππου είμαστε όμως τυχεροί, καθώς είναι ο μεγαλύτερος δημόσιος
χώρος περιπάτου και αναψυχής στο κέντρο της Αθήνας», διηγείται ο κ.
Ακης Παπασαράντης, ελεύθερος επαγγελματίας. «Συχνά - πυκνά περπατάμε
στα πλακόστρωτα δρομάκια που έφτιαξε ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο ο
Πικιώνης, ενώ ταυτόχρονα προστατεύουμε τον Λόφο από οποιαδήποτε απειλή.
Ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια οι καταπατήσεις και οι παράνομες
επεκτάσεις από το Ζόναρς και άλλες εμπορικές χρήσεις υποβάθμισαν τον
χώρο. Από τα τέλη του Απριλίου όμως, η ανακήρυξή του σε οργανωμένο
αρχαιολογικό χώρο έχει δημιουργήσει εύλογες αντιδράσεις. Η απαγόρευση
των ποδηλάτων, της κατανάλωσης ακόμα και μιας πορτοκαλάδας, το κλείσιμο
το απόγευμα, η έξωση της αναρρίχησης και των φιλόζωων, στρέφονται κατά
των πολιτών, χωρίς να προσφέρουν στην προστασία των αρχαιοτήτων».
Σωτήρης Σεμερτζιάν
Εξόριστο το ποδήλατο
«Από τον Μάιο του 2006 χρησιμοποιώ το ποδήλατο όσο το δυνατόν
περισσότερο. Μου χρειάστηκε περίπου ένας μήνας για να εξοικειωθώ με την
οδήγηση σε δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας» αφηγείται ο Σωτήρης Σεμερτζιάν,
φοιτητής Ιατρικής. «Δυστυχώς οι οδηγοί αυτοκινήτων νομίζουν ότι τα
ποδήλατα έχουν τη σταθερότητα και τα φρένα ενός αυτοκινήτου. Αν δεν
ήμουν πάρα πολύ προσεκτικός, θα είχα σίγουρα χτυπήσει. Μου τυχαίνει
πολλές φορές να με προσπερνούν αυτοκίνητα με ιλιγγιώδη ταχύτητα και να
ταλαντώνομαι για πολλή ώρα. Οδηγώ όμως πάντα με κράνος, πηγαίνω δεξιά
και για να περάσω διασταυρώσεις χρησιμοποιώ διαβάσεις με φωτεινό
σηματοδότη.
Το γεγονός ότι απαγορεύεται να βάλουμε το ποδήλατο στο μετρό και στο
τραμ μου «κόβει» κυριολεκτικά τα πόδια και δεν μπορώ να το καταλάβω.
Λόγω αυτής της απαγόρευσης δεν μπορώ να ανεβαίνω καθημερινά στη σχολή
μου, στου Γουδή, με το ποδήλατο. Ενα άλλο εμπόδιο στη χρήση του
ποδηλάτου είναι η έλλειψη κατάλληλων χώρων στάθμευσης. Παρόλα αυτά μου
αρέσει πολύ να κυκλοφορώ “ποδηλατώντας” και το προτείνω σε όλους: κάνει
καλό στη φυσική μας κατάσταση και βέβαια στο περιβάλλον. Η αγάπη μου
για το ποδήλατο δεν πρόκειται να τελειώσει μαζί με τη φοιτητική ζωή.
Ακόμα και ως γιατρός θα χρησιμοποιώ το ποδήλατο όπου και όπως μπορώ.
Εξάλλου είναι και θέμα υγείας!».
Ελλη Γεωργιάδη
Αρχιτεκτονική εντός «κλίματος»
«Από το 1987 ασχολούμαι με τον σχεδιασμό βιοκλιματικών σπιτιών. Για
εμένα το δύσκολο είναι να βρω συνεργάτες» λέει η κ. Ελλη Γεωργιάδη,
αρχιτέκτονας. «Οι παλαιότεροι συνάδελφοι ακόμα «αντιστέκονται” σε
ότιδήποτε νεωτεριστικό, οπότε απευθύνομαι στους νέους μηχανικούς. Τα
τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί λόγω της κλιματικής
αλλαγής και ενδιαφέρεται περισσότερο για τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική,
αν και δεν υπάρχει ενθάρρυνση από την πολιτεία. Συνολικά έχουμε κτίσει
80 σπίτια στην Ελλάδα. Η όλη φιλοσοφία συνίσταται στον σχεδιασμό και
την κατεύθυνση που δίνουμε στο κτίριο. Στο βιοκλιματικό σπίτι γίνεται
εξοικονόμηση ενέργειας, αφού το ίδιο το κτίσμα γίνεται φυσικός
συλλέκτης της θερμότητας. Ετσι, χρησιμοποιούμε 70% λιγότερη θέρμανση
τον χειμώνα και καθόλου κλιματισμό το καλοκαίρι. Εξω μπορεί να έχουμε
42 βαθμούς και μέσα μόλις 27. Το κόστος κατασκευής δεν είναι υψηλό,
όπως φημολογείται. Παράλληλα απαλλάσσεται κανείς από τα έξοδα του
πετρελαίου. Το ζήτημα είναι να βρεθεί οικόπεδο με σωστό προσανατολισμό.
Δυστυχώς η ρυμοτόμηση και η χωροταξία των πόλεών μας δεν είναι καθόλου
“κλιματικές”. Εξ ου και οι τόσες φυσικές καταστροφές που προκύπτουν…».
Δανάη Παπανικολάου
Ανακύκλωση με φορτωτική
«Στην Αθήνα κάναμε ανακύκλωση, αλλά όταν μετακομίσαμε στο νησί, πριν
από τρία χρόνια, μας είπαν ότι η ανακύκλωση ακόμα σχεδιαζόταν…»,
διηγείται η κ. Δανάη Παπανικολάου. «Είπαμε να οργανωθούμε! Χαρτί,
γυαλί, αλουμίνιο και μπαταρίες πετάμε στον Δήμο Δρυμαλίας, που είναι ο
μοναδικός που κάνει ανακύκλωση. Τα οργανικά σκουπίδια τα δίνουμε σε
γείτονες που έχουν ζώα. Εχουμε μειώσει τις συσκευασίες στο ελάχιστο,
καθώς πολλά προϊόντα, όπως γάλα και γιαούρτι, δεν τα αγοράζουμε πια από
σούπερ μάρκετ, αλλά από κτηνοτρόφους. Τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες τις
συγκεντρώνουμε στην αποθήκη μας και τις στέλνουμε στην Αθήνα! Αλλοτε με
φίλους, άλλοτε πληρώνουμε φορτωτική, χωρίς βέβαια να πούμε ότι είναι
σκουπίδια! Κάνουμε, επίσης, μια υποτυπώδη κομποστοποίηση στον κήπο μας
για οργανικά σκουπίδια που δεν τρώγονται. Εχουμε φτάσει πλέον στο
σημείο, μια πενταμελής οικογένεια, να έχουμε συμβατικά σκουπίδια μια
σακούλα την εβδομάδα. Για μας ο διαχωρισμός των σκουπιδιών είναι μια
αυτόματη κίνηση, που ακόμα και ο πεντάχρονος γιος μας κάνει χωρίς να
διαμαρτύρεται!»
Δημήτρης Κυπαρίσσης
«Παστωμένοι» στο λεωφορείο
«Εχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, είχα συνηθίσει να
μετακινούμε με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ετσι, όταν επανήλθα στην
Αθήνα, θέλησα να κρατήσω την καλή αυτή συνήθεια», λέει κ. Δημήτρης
Κυπαρίσσης, δημόσιος υπάλληλος. «Στην αρχή ήταν εφικτό, καθώς μένω στο
κέντρο και η δουλειά μου ήταν στο Μοναστηράκι. Η οδύσσεια μου ξεκίνησε
πριν από λίγους μήνες, όταν η δουλειά μου μεταφέρθηκε στο Μαρούσι.
Χρειάζομαι, λοιπόν, καθημερινά δύο διαφορετικές συγκοινωνίες και 45 με
55 λεπτά για να πάω στη δουλειά μου. Το λεωφορείο έχει πολλά
μειονεκτήματα: πολλά δρομολόγια ακυρώνονται, πολλά οχήματα παλαιάς
τεχνολογίας δεν έχουν κλιματισμό, ενώ σε αρκετά σημεία δεν υπάρχουν
λεωφορειόδρομοι, με αποτέλεσμα να “κολλάει” στην κίνηση. Και εμείς οι
επιβάτες καταντάμε “παστωμένοι”, όρθιοι και ιδρωμένοι. Οταν θέλω να πάω
στο κολυμβητήριο, στου Γουδή, συμπληρώνω περίπου τέσσερις ώρες
ημερησίως μέσα σε συγκοινωνίες, αφού του Γουδή έχει πολύ κακή
συγκοινωνιακή σύνδεση. Η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείται...»
Φάνης Λιάζος
Φωτισμός με πατέντες...
«Πριν από ενάμισι χρόνο αποφάσισα να αλλάξω τις λάμπες στο σπίτι, στο
κατάστημά μου και στο κατάστημα της συζύγου μου με λάμπες εξοικονόμησης
ενέργειας, επηρεασμένος από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ για την εξοικονόμηση
ενέργειας», λέει ο κ. Φάνης Λιάζος, οπτικός. «Στο σπίτι τα πράγματα
ήταν εύκολα, καθώς προμηθεύτηκα τις λάμπες από ένα σούπερ μάρκετ.
Δυσκολεύτηκα όμως με τα σποτ του καταστήματος, καθώς δεν έβρισκα
πουθενά ανάλογες λάμπες εξοικονόμησης. Τελικά, βρήκα σε ένα
εξειδικευμένο κατάστημα πριν από λίγους μήνες. Το κόστος όμως ήταν
μεγάλο: 13 ευρώ η λάμπα. Μόνο στο δικό μου κατάστημα έπρεπε να αλλάξω
25 σποτ, άρα χρειάστηκα 325 ευρώ! Συνάντησα προβλήματα και στην
τοποθέτηση, καθώς οι λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας που βρήκα ήταν λίγο
μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες συμβατικές και έτσι έπρεπε να κάνω
“πατέντες” για να τις τοποθετήσω. Τώρα περιμένω τον πρώτο λογαριασμό
της ΔΕΗ για να δω τη διαφορά. Σε κάθε περίπτωση, παρά τις δυσκολίες που
αντιμετώπισα, δεν έχω μετανιώσει».
ΣXETIKA ΘEMATA
Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και αγώνα των πολιτών_(...KOΣMOΣ...)
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100063_05/06/2008_272740
 (0) |
