|
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=59550640
Ο κόλπος της Ελευσίνας έχει το ωραιότερο
ηλιοβασίλεμα, τα ομορφότερα χρώματα. Προφανώς δεν είναι τυχαίο που οι
κρατούντες έκαναν τα πάντα για τον καταστρέψουν στις τελευταίες
δεκαετίες. Από εδώ ψηλά όμως, στην κορφή του τεχνητού λόφου που
έφτιαξαν τα σκουπίδια των τελευταίων δύο ετών, νιώθουμε την καταστροφή
με όλες τις αισθήσεις...
Απόγευμα Δευτέρας. Πλησιάζουμε στο χώρο υγειονομικής ταφής χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα συναντήσουμε. Μες στο Σαββατοκύριακο οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν τον έλεγχο από τους συνδικαλιστές, που επιμένουν να απεργούν. Σήμερα όμως τα ΜΑΤ έχουν αποχωρήσει. Αστυνομικοί σε περιπολικά περιορίζονται σε απλό έλεγχο ταυτοτήτων εκεί που ξεκινά η λεωφόρος ΝΑΤΟ (όταν θέλεις να τιμήσεις έναν διεθνή θεσμό...), 300 μέτρα από την πύλη που περνούν τα απορριμματοφόρα.
Ανοίγοντας τα παράθυρα καταλαβαίνουμε τον λόγο που η ΕΛ.ΑΣ. «κρατά αποστάσεις». Τα ρουθούνια μπουκώνουν από την έντονη αποφορά και θα παραμείνουν μπουκωμένα για ώρες μετά την επιστροφή στο κλεινόν άστυ (τόσο που η μυρωδιά από τις μικρές χωματερές γύρω από τους ξέχειλους κάδους της πόλης να μοιάζει φρεσκολιπασμένου ανθόκηπου). Με την Αστυνομία μακριά, το προσωπικό ασφαλείας λιγοστό και περιορισμένο στην κορφή της χωματερής, αποφασίζουμε είσοδο άνευ αδείας...
Παίρνουμε τον ανήφορο. Μας ακολουθούν τεράστιες νταλίκες με συρόμενο που έχει μισθώσει ο Δήμος Αθηναίων για να μεταφέρει γρηγορότερα τα σκουπίδια. Καθεμιά χωρά 40 τόνους. Μα αντέχουν αυτοί οι δρόμοι τέτοιο βάρος; Οταν αργότερα μια νταλίκα μάς προσπερνά, νιώθουμε έντονο τον κραδασμό. Κάτι σαν σεισμός πάνω από 5 Ρίχτερ. Μα τι περιμέναμε; Πάνω σε σκουπίδια πατάμε, θα μας πουν αργότερα εργαζόμενοι. Ο δρόμος περιστρέφεται γύρω από τον τεχνητό λόφο που έχει πάρει το σχήμα σβουνιάς μεγάλου θηλαστικού. Μεγάλο όσο ο τσιμεντόκηπος της Αττικής.
Εδώ και δύο χρόνια
Η συγκεκριμένη χωματερή, το κύτταρο υπ'αριθμόν 5, συγκεντρώνει εδώ και δύο χρόνια τα σκουπίδια της Αττικής. Με άλλα λόγια: εδώ, που τώρα ανηφορίζουμε, ήταν η κατάληξη μιας ρεματιάς δίπλα στην παλιά χωματερή. Αρχίσαμε να στοιβάζουμε σκουπίδια, να τα πιέζουμε με μπάζα και 400.000 τόνους αργότερα φτάσαμε σε ύψος 185 μέτρων από τη θάλασσα. Οσο ψηλότερα τόσο φρεσκότερα τα σκουπίδια, τόσο εντονότερη η αποφορά. Σαν κάποιος να παρέλειψε να καθαρίσει τα δημόσια ουρητήρια για μερικούς μήνες.
Στα πρανή του δρόμου χιλιάδες σακούλες αποκαλύπτουν το περιεχόμενό τους. Μεταλλαγμένο στην πορεία του χρόνου. Τα αποφάγια των Χριστουγέννων του 2007, του μπάρμπεκιου στον κήπο από το προηγούμενο καλοκαίρι, τα κουτιά από το κλιματιστικό που αγοράσαμε στην αρχή του καλοκαιριού, τα φθαρμένα λάστιχα που πετάξαμε πριν μπει ο χειμώνας του 2006. Ας είναι καλά η ανακύκλωση, που παραμένει έννοια εν πολλοίς άγνωστη...
Κάποιοι όμως εδώ ψηλά φαίνεται ότι τη γνωρίζουν με τον δικό τους τρόπο. Δεν είναι μόνο οι Τσιγγάνοι από τους γύρω καταυλισμούς που εμφανίζονται από το πουθενά και ψάχνουν για κάτι χρήσιμο. Είναι και οι χιλιάδες γλάροι που σκοτεινιάζουν τον ήλιο, καθώς απογειώνονται όποτε πλησιάζει κάποιο όχημα. Σταματάμε. Κλείνουμε τα μάτια. Αυτοσυγκέντρωση για να αντέξουμε τη μυρωδιά που δυναμώνει. Και μεταφερόμαστε για δευτερόλεπτα σε κάποιο νησί, την ώρα που φεύγει το καράβι και οι γλάροι το ακολουθούν κρώζοντας. Η κόρνα της νταλίκας, που ανεβαίνει, μοιάζει κάπως με εκείνη πλοίου, αλλά μας ξυπνά από τη φαντασίωση. Ισως να φταίει το μεθάνιο, το αέριο που παράγεται από τη σήψη τόσων χιλιάδων τόνων σκουπιδιών. Αλήθεια, έκανε μεγάλη χάρη η κυβέρνηση που έδωσε επιτέλους «βαρέα και ανθυγιεινά» σε εκείνους που εργάζονται εδώ...
Ο γλάρος περνά ξυστά μπροστά μας κρατώντας στο ράμφος κάτι που μοιάζει με μεζεδάκι -κατάλοιπο από το χθεσινοβραδινό ντελίβερι. Εχοντας κάνει ήδη δύο περιστροφές γύρω από τη «σβουνιά», φτάνουμε στην κορφή της χωματερής. Τεράστιες νταλίκες κυριαρχούν και κάνουν τα απλά απορριμματοφόρα των μικρότερων δήμων (χωρούν 5-7 τόνους) να μοιάζουν κουρσάκια.
Διαχείριση...
Μια τεράστια μπουλντόζα βάρους 55 τόνων στην άλλη άκρη της κορφής προσπαθεί να κάνει διαχείριση των απορριμμάτων που φτάνουν από λαϊκές αγορές, σφαγεία, νοσοκομεία και γειτονιές. Η όσφρηση αδυνατεί πλέον να διαχωρίσει μυρωδιές. Και η όραση να διακρίνει τα κατάλοιπα της ευημερίας. Στο βάθος προσπαθεί να κάνει κάτι η ακοή με το νάιλον που ανεμίζει από τις σκισμένες σακούλες. Ενα ηφαίστειο μοιάζει να βράζει κάτω από τα πόδια μας...
Οι οδηγοί από τις νταλίκες που μόλις άδειασαν μας κοιτούν για λίγο, αλλά δεν ασχολούνται. Προφανώς βιάζονται και εκείνοι να φύγουν το γρηγορότερο από εδώ. Αλλωστε, είναι εργαζόμενοι σε ιδιώτες μεταφορείς που ανέλαβαν δράση αυτές τις μέρες για να επισπεύσουν την αποκομιδή. Ισως να έρχονται εδώ πάνω για πρώτη φορά και να μην έχουν συνηθίσει, όπως εκείνοι που εργάζονται καθημερινά στον ίδιο χώρο. Ισως τα «βαρέα και ανθυγιεινά» να μην τους αφορούν. Ισως να μην αφορούν τα εκατομμύρια των πολιτών που στέλνουν εδώ τα σκουπίδια τους.
Τους αφορά όμως σίγουρα η εικόνα στα στενά της πόλης. Τη βλέπουμε με άλλα μάτια καθώς επιστρέφουμε στον... πολιτισμό. Στα στενά της Καισαριανής, όπως και αλλού, κάθε κάδος περιβάλλεται από μια μικρή χωματερή. Στην κορφή ενός σωρού μια χειμωνιάτικη κουβέρτα σκεπάζει μιας άλλης μορφής γύμνια. Κάποιος επέμενε να την πετάξει τώρα. Παρακάτω, στα όρια Δήμου Αθηναίων και Δήμου Βύρωνα, η εικόνα αλλάζει. Προς την Αθήνα, οι κάδοι άδειοι. Προς το Βύρωνα, δηλαδή στο απέναντι πεζοδρόμιο, ξέχειλοι. Κάποιος επιμένει να παίζει με την αντοχή μας...
Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ Φωτογρ. Μ. ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/03/2008
 (0) |
