|
26-02-08
Ο μακρύς περίπατος του κάδου
Tης Μαριας Κατσουνακη
Η γωνία Νεοπτολέμου και Αιδεσίου στο Παγκράτι είναι μια από τις δεκάδες απρόσωπες γωνίες της πρωτεύουσας όπου συναντιούνται πολυκατοικίες της διαβόητης ανοικοδόμησης του ?60 -?70. Αφρόντιστες, ως επί το πλείστον, στην όψη με κατοίκους ποικίλης διαστρωμάτωσης: από απομεινάρια παλιών ιδιοκτητών, που έδωσαν τις μονοκατοικίες τους αντιπαροχή, ως νεαρά ζευγάρια, οικογένειες μεσαίων στρωμάτων, εργαζόμενους «νοικοκυραίους» και μετανάστες.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν (όχι
ασφαλώς το μόνο στην πόλη), οι κάτοικοι επιδίδονται σε ένα παιχνίδι για
το ακόνισμα, προφανώς, της υπομονής και των γερών ανακλαστικών τους:
«Εδώ ο κάδος, εκεί ο κάδος, πού είναι σήμερα ο κάδος;». Αλλοτε
στριμωγμένος από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, άλλοτε με το μοχλό
αχρηστευμένο κάτω από πεζοδρόμιο, γυρισμένο προς όποια κατεύθυνση
αποτελεί μάλλον την ιντεράκτιβ εικαστική παρέμβαση της περιοχής. Ως εκ
τούτου, κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, διακοσμώντας την περίμετρό
του με λογής λογής σακούλες. Αν δε, κάποιος έχει την παραξενιά να θέλει
να τοποθετήσει τα σκουπίδια εντός, σπεύδει πλανόδιος ρακοσυλλέκτης,
ανασύρει την σακούλα από τον κάδο με ένα τσιγκέλι και απλώνει την
πραμάτεια της στον δρόμο.
Στο διαφωτιστικό ρεπορτάζ της
κυριακάτικης «Κ» «Αθήνα, μια βρώμικη πόλη ? δυστυχώς?»,
πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, από τους δημάρχους της Στοκχόλμης, του
Μπέρμιγχαμ και της Δουνκέρκης, την πολιτική περισυλλογής απορριμμάτων,
τις μεθόδους που εφαρμόζουν, τα κονδύλια που δαπανούν. Και κυρίως:
παντού υπάρχουν ειδικοί χώροι, τα σκουπίδια δεν εκτίθενται στους
δρόμους, όσοι δεν υπακούουν τιμωρούνται με υψηλά πρόστιμα. Ομως οι
Αθηναίοι είναι, ως γνωστόν, «νοικοκυραίοι». Γνωρίζουν καλύτερα από τον
καθένα (Ευρωπαίο) πολίτη πώς να απομακρύνουν τη βρωμιά, να την
ξεφορτωθούν, γιατί εκτός σπιτιού - διαμερίσματος, πρόκειται για μια
«άλλη πόλη». Μια Αθήνα που ανήκει αποκλειστικά στον δήμαρχο και στους
πολιτικούς της, που δεν είναι στη δική μας δικαιοδοσία, που υπόκειται
σε διαφορετικό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ξένο έδαφος, δηλαδή. Και
συμπεριφερόμαστε αναλόγως.
Ας μην προχωρήσουμε σε πιο
σύνθετες έννοιες, όπως διαχωρισμός απορριμμάτων. Γιατί τότε, αν είμαστε
(πολιτειακά) υπεύθυνοι και με στοιχειώδη (αστική) αξιοπρέπεια θα πρέπει
να βάλουμε τα κλάματα ως μεταξεταστέοι με ανυπέρβλητα μαθησιακά
προβλήματα. Εως ότου επιτύχουμε τις επιδόσεις (όλων) των άλλων
Ευρωπαίων, θερμή παράκληση προς τον Δήμο Αθηναίων: Μήπως θα μπορούσατε
κ. δήμαρχε να εγκαταστήσετε έναν υπάλληλο έξω από κάθε κάδο, ο οποίος
να αναλαμβάνει να εξυπηρετεί τους πολίτες εκείνους με ανεπτυγμένο
αίσθημα καθαριότητας που σιχαίνονται να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό;
Και αν αυτό το μέτρο σάς φαίνεται δαπανηρό, μήπως συμφέρει καλύτερα να
τοποθετήσετε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να αντιδρά στην εντολή «κάδε,
άνοιξε». Με κίνδυνο βέβαια να εκτοξεύεται η εντολή μαζί με τα απόβλητα
από τους ορόφους. Γιατί πάντα θα επιλέγουμε την πιο ξεκούραστη λύση.
Γιατί πάντα «ιδιωτικό» θα σημαίνει ό,τι μας συμφέρει και «δημόσιο» ό,τι
δεν μας αφορά.
|
