H Πάρνηθα δεν είναι αναλώσιμη γη στο βωμό του κέρδους...

"Αν ένας άνθρωπος γυρίζει στα δάση κάθε μέρα γιατί τα αγαπά, κινδυνεύει να τον πουν χασομέρη. Αλλά αν περνά τον καιρό του ως κερδοσκόπος, κόβοντας αυτά τα δάση και απογυμνώνοντας τη γη πριν την ώρα της, θεωρείται δραστήριος και εργατικός πολίτης". (Χένρι Ντέιβιντ Θόροου)

Ένα χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας στις 28 Ιούνη 2008. Έναν πραγματικό πύρινο όλεθρο που σάρωσε ανεμπόδιστα τα δάση του βουνού -μιας κι όλες οι πυροσβεστικές δυνάμεις είχαν ταχθεί για την προστασία του Καζίνου- σκεπάζοντας την τερατούπολη της Αθήνας με σύννεφα στάχτης και καπνού ενώ ταυτόχρονα οι πυρκαγιές κατάκαιαν τεράστιες δασικές εκτάσεις και σε άλλα βουνά της χώρας, όπως στον Γράμμο, το Πήλιο και τα Πιέρια όρη. Μόνο στην Πάρνηθα χάθηκαν 56.000 στρέμματα δάσους, από τα οποία 20.500 στρέμματα κεφαλληνιακής ελάτης (τα 2/3 του αρχέγονου ελατοδάσους στα υψηλότερα επίπεδα του ορεινού συγκροτήματος).

Και αυτό ήταν μόνο το προοίμιο μιας τρομακτικής πύρινης καταστροφής που ακολούθησε ενάμιση μήνα μετά, με γιγαντιαίες πυρκαγιές που ξέσπασαν η μια πίσω από την άλλη σαρώνοντας την Πελοπόννησο, ιδίως την δυτική πλευρά της (όπου προγραμματίζονται μεγάλα κατασκευαστικά και αναπτυξιακά έργα) καθώς επίσης στην κεντρική Εύβοια και αλλού. Μια ανυπολόγιστη καταστροφή για το φυσικό περιβάλλον και τις ανθρώπινες κοινωνίες που άφησε πίσω της περισσότερα από 3.000.000 στρέμματα καμένης γης, με απειράριθμα δένδρα και άγρια ή οικόσιτα ζώα απανθρακωμένα, 120 χωριά καμένα μερικώς ή ολοσχερώς, μια πραγματική εκατόμβη νεκρών ανθρώπων που χάθηκαν στις φλόγες και χιλιάδες περιβαλλοντικούς πρόσφυγες ξεριζωμένους από τη γη τους.

Δεν είναι όμως μόνον οι πυρκαγιές που αφανίζουν το φυσικό περιβάλλον κι ολόκληρες κοινότητες ανθρώπων, αλλά και ένα πλήθος από μεγάλα κατασκευαστικά έργα που γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης με σκοπό την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και τον ασφυκτικότερο έλεγχο της κοινωνίας .

Και ούτε βέβαια οι φωτιές που κατακαίνε τα δάση και τα βουνά ακόμη και τα χωριά και τους ανθρώπους, ανάβουν από μόνες τους ή από υποτίθεμενες "ασύμμετρες απειλές" που εφευρίσκουν οι επαγγελματίες ψεύτες, υπηρέτες του κράτους και του κεφάλαιου. Εκείνο που πυρπολεί τα δάση καίγοντας τη ζωή και το μελλον μας είναι ολόκληρο το πολιτικο-οικονομικό σύστημα ιεραρχημένης οργάνωσης της κοινωνίας που είναι θεμελιωμένο επάνω στην στυγνή εκμετάλλευση και την πλήρη απαξίωση του ανθρώπου και της φύσης από τον "άνθρωπο" εξουσιαστή-καπιταλιστή, ένα σύστημα αδίστακτης κι οργανωμένης λεηλασίας και καταστροφής της φύσης και της κοινωνίας στο βωμό της διαρκούς γιγάντωσης του κέρδους και της εξουσίας.

Δεν είναι λοιπόν από μόνες τους οι πυρκαγιές που καταστρέφουν, αλλά και τα αναπτυξιακά σχέδια, κρατικά ή ιδιωτικά, που προηγούνται των πυρκαγιών λειτουργώντας εμπρηστικά και δολοφονικά, καθώς επίσης και τα λεγόμενα έργα ανάπλασης και αξιοποίησης που ακολουθούν στις κατεστραμμένες από τη φωτιά περιοχές, δίνοντάς τους τη χαριστική βολή.

Γιατί, πριν ακόμα την πυρκαγιά καθώς και μετά από αυτήν, καταστροφή είναι η ίδια η οικονομική ανάπτυξη της εκμετάλλευσης των ανθρώπων, της γης και των φυσικών πόρων της με σκοπό ακόμη μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο και τους καπιταλιστές, ακόμη περισσότερη εξουσία για το κράτος και τους λακέδες του.

Έτσι λοιπόν και η καταστροφή του υπέροχου ορεινού συγκροτήματος της Πάρνηθας, που τόσες χαρές και συγκινήσεις χάρισε στους φίλους του βουνού, του δάσους και της άγριας ζωής, δεν ξεκίνησε με την πυρκαγιά της 28ης Ιούνη 2007 ούτε δυστυχώς και τελείωσε με αυτήν.

Η καταστροφή της Πάρνηθας ξεκίνησε από παλιά και συνεχίζεται με όλο και πιο εντεινόμενο ρυθμό στο όνομα της ανάπτυξης και της αξιοποίησης του βουνού τόσο από το κράτος και τους μηχανισμούς του όσο και από ιδιώτες καπιταλιστές, επιχειρηματίες, κατασκευαστές και κερδοσκόπους της γης.

Αιχμή του δόρατος της ανάπτυξης για την ένταξη της Πάρνηθας στην οικονομία της καπιταλιστικής μητρόπολης και της συνακόλουθης καταστροφής του βουνού είναι η λειτουργία και η επέκταση του Καζίνου Μον Παρνές καθώς επίσης η διαρκής οικιστική πίεση της αθηναϊκής τερατούπολης γύρω από το βουνό και η επέκτασή της πάνω σε αυτό, μέσα από αστικές μονάδες όπως οι άνω Θρακομακεδόνες και η λεγόμενη "Ιπποκράτειος Πολιτεία".

Να θυμίσουμε ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1950 η Πάρνηθα ήταν ένα σχεδόν ανέγγιχτο ορεινό συγκρότημα με μοναδικά δασικά οικοσυστήματα και βιότοπους με πλούσια άγρια ζωή το οποίο όμως λόγω της άμεσης γειτνίασής του με την Αθήνα βρέθηκε στο στόχαστρο μιας σειράς κρατικών σχεδιασμών -όπως η εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στις ψηλότερες κορφές του καθώς και η κατασκευή ενός γιγαντιαίου πολυτελούς ξενοδοχείου, του Μον Παρνές-, παρα την δρομολογούμενη τότε ανακήρυξη του βουνού σε εθνικό Δρυμό.

Μιλώντας ειδικότερα για το πολυτελές ξενοδοχείο του Μον Παρνές, η πολυδάπανη κατασκευή του πάνω στην κορφή Μαυροβούνι, απ΄όπου είναι προκλητικά ορατό μέρα και νύχτα από όλο το λεκανοπέδιο, ολοκληρώθηκε το 1961. Ήταν μια στρατηγική επιλογή της τότε κυβέρνησης Κ. Καραμανλή με σκοπό να αποτελέσει αφενός τη ναυαρχίδα της αναδυόμενης εκείνη την εποχή τουριστικής βιομηχανίας και αφετέρου την απαρχή της τουριστικής αξιοποίησης όλου του ορεινού συγκροτήματος της Πάρνηθας όπως ρητά ανέφεραν οι εμπνευστές του.

Η οικονομική αποτυχία του ξενοδοχείου Μον Παρνές και του όλου εγχειρήματος για την τουριστική αξιοποίηση της Πάρνηθας διέσωσε το όμορφο βουνό από τα χειρότερα, αλλά όχι για πολύ, καθώς το σχεδόν εγκαταλελειμμένο Μον Παρνές παραχωρήθηκε τελικά κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής χούντας, από τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο, που έχτισε και την προσωπική του βίλα πάνω στην Πάρνηθα, σε έναν ιδιώτη επιχειρηματία για την μετατροπή του σε καζίνο και την ανάπτυξη της βιομηχανίας του τζόγου σε περίοπτη θέση πάνω στο βουνό. Την ίδια εποχή, το 1972, παραχωρήθηκε στο Μον Παρνές και μια δασώδης έκταση στους πρόποδες της Πάρνηθας η οποία απογυμνώθηκε από τα δέντρα που την σκέπαζαν για την κατασκευή του τελεφερίκ και την εξυπηρέτηση των πελατών του Καζίνο.

Έκτοτε, το ακμάζον Μον Παρνές χάρη και στην αφθονία των κερδών από την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του τζόγου αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος της αλλοτρίωσης και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης του βουνού προσελκύοντας εκατοντάδες χιλιάδες πελάτες και οχήματα κάθε χρόνο και προκαλώντας κάθε μορφής όχληση και καταστροφή στο φυσικό ορεινό περιβάλλον με την παρουσία και τη λειτουργία του στην καρδιά του Δρυμού.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με την έναρξη της διαδικασίας πλήρους ιδιωτικοποίησης του Καζίνου η οποία είναι σε εξέλιξη, παραχωρήθηκε -με το νόμο της Βουλής 3139/2003- στην νέα του διεύθυνση από πολυεθνικά συμφέροντα του τζόγου όλη η δημόσια γη και τα ακίνητα που διαχειριζόταν ο ΕΟΤ πάνω στην Πάρνηθα, το δικαίωμα ανακατασκευής κι επέκτασης των παλαιών εγκαταστάσεων του συγκροτήματος Μον Παρνές καθώς και το παλιό εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο "Ξενία" με όλο τον περιβάλλοντα χώρο του, αλλάζοντας μάλιστα τη χρήση γης σε έκταση 62.5 στρεμμάτων ελατοδάσους, τα δέντρα της οποίας αν δεν καίγονταν θα κόβονταν ούτως ή άλλως .

Το "Ξενία" είναι ένα παλιό ερειπωμένο κτίριο που υπήρξε ξενοδοχείο του ΕΟΤ, κι εδώ επίσης λειτούργησε παλιότερα ένα σανατόριο, σε μια από τις ομορφότερες δασωμένες τοποθεσίες του βουνού η οποία καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από την πυρκαγιά της 28ης Ιούνη, αν εξαιρέσουμε μια μικρή συστάδα ελάτων που διασώθηκε θυμίζοντας το απέραντο δάσος που κάλυπτε την περιοχή. Και ανεξάρτητα από το αν αυτό το κτίριο θα πρέπει είτε να κατεδαφιστεί για να επανέλθει κάποτε το τοπίο στην αρχική του μορφή είτε να διατηρηθεί για να χρησιμοποιηθεί για την φιλοξενία και την εξυπηρέτηση όλων εκείνων των ανθρώπων και των κοινωνικών ομάδων που θα ήθελαν αλλά δεν έχουν τις δυνατότητες να γνωρίσουν και να έρθουν σε επαφή με την Πάρνηθα και όλες τις ανυπολόγιστες αξίες που εμπεριέχει αυτή, το σίγουρο είναι πως το "Ξενία" δεν πρέπει να παραδοθεί στα χέρια των επιχειρηματιών του τζόγου και να μετατραπεί σε μια πολυτελή προέκταση του αδηφάγου Καζίνου που απλώνεται σαν καρκίνωμα μέσα στη καρδιά του βουνού.

Εμείς, που σε αυτόν τον πραγματικό πόλεμο που διεξάγεται για την καταστροφή ή τη σωτηρία της Πάρνηθας σταθήκαμε με κάθε τρόπο στο πλευρό του βουνού και της άγριας ζωής του, απέναντι στα συμφέροντα που το λυμαίνονται -διαδηλώνοντας και αποκλείοντας τους δρόμους που οδηγούν στο Καζίνο και το τελεφερίκ, εκτοξεύοντας κόκκινες μπογιές στην είσοδο του Μον Παρνές, στη μνήμη των καμένων ζώων της μεγάλης πυρκαγιάς, σαμποτάροντας την πολυδάπανη προκλητική διαφημιστική καμπάνια των επιχειρηματιών του τζόγου-, είμαστε και σήμερα εδώ, παρόντες.

Απέναντι στο κράτος και τους μηχανισμούς του που δεν αποσκοπούν βέβαια στην προστασία της Πάρνηθας αλλά στην κατοχή της, στην καταστολή των αγωνιστών και την υποταγή της κοινωνίας στους κρατικούς σχεδιασμούς έτσι ώστε να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη μέγιστη δυνατή εμπορευματοποίηση κι εκμετάλλευση του βουνού.

Όμως, όπως αποδείχτηκε τόσες φορές, η καταστολή και οι διώξεις δεν μας πτοούν και δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα μας που είναι συνδεδεμένος με όλους τους αγώνες για τη προάσπιση του φυσικού κόσμου και των ελεύθερων χώρων κόντρα στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου πάνω στη φύση και την κοινωνία.

Η Πάρνηθα και η άγρια ζωή που φιλοξενεί δεν είναι μόνη, και το μέλλον της δεν είναι εγκαταλελειμμένο στα χέρια μιας δράκας επηρμένων κρατικών αξιωματούχων, κατασκευαστών και επιχειρηματιών που σχεδιάζουν και πραγματοποιούν την ανάπτυξή της, καταστρέφοντάς την βήμα-βήμα και μέρα με τη μέρα, στο όνομα της "προστασίας" και της "αξιοποίησής" της.

Είμαστε και πάλι εδώ, σήμερα, ένα χρόνο μετά το ολοκαύτωμα του βουνού, για να καταλάβουμε συμβολικά το χώρο του "Ξενία" που προορίζεται να παραδοθεί προς εκμετάλλευση στο Καζίνο, σε μια ακόμα πράξη αντίστασης ενάντια στη συνεχιζόμενη λεηλασία και καταστροφή της Πάρνηθας από την αναπτυξιακή λαίλαπα και την επίθεση του κράτους και του καπιταλισμού πάνω στη φύση και την κοινωνία.

Ο αγώνας συνεχίζεται…

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ!

ΕΞΩ ΤΟ ΚΑΖΙΝΟ, ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ, ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ, ΟΙ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΑΠO ΤΟ ΒΟΥΝΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ - ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Ανοιχτή Συνέλευση από το λόφο του Στρέφη

28 Ιούνη 2008