|
το αναγνωστικό ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΕΛΙΔΑΣ
Η οικονομία της... αγοράς (ΙΙ)
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ [email protected] ,www.bavzer.blogspot.com
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/06/2008 -
ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ είναι και αυτό μέρος της Οικονομίας -της πραγματικής, όχι μόνον αυτής που λαμβάνει υπ' όψιν μόνον το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, το ΑΕΠ. Παράγει πραγματική εργασία, όπως πολύ γρήγορα, και επώδυνα, θα διαπιστώναμε αν τυχόν μια μέρα κατέρρεε. Κι όμως, το ΑΕΠ δεν την περιλαμβάνει αυτήν την εργασία. Εάν καίμε περισσότερα καύσιμα, αυτή η δαπάνη, ναι, μπαίνει στη «στατιστική κατσαρόλα του ΑΕΠ». Ομως, δεν υπάρχει «καμία αντίστοιχη αφαίρεση» για τις επιπτώσεις που έχει αυτή (η μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμων) στις θερμοστατικές και αποτρεπτικές λειτουργίες που παρέχει η ατμόσφαιρα.
Ομοίως, δεν υπάρχει ποτέ «αφαίρεση δαπάνης
από την κατσαρόλα του ΑΕΠ», για το πετρέλαιο που αφαιρούμε από το
υπέδαφος. Κι ωστόσο, εάν κάψουμε λιγότερα καύσιμα, και καταφέρουμε έτσι
να διαφυλάξουμε και να διατηρήσουμε τις σημαντικές λειτουργίες της
Φύσης, όχι, δεν θα χαρούμε. Αντίθετα, θα πούμε ότι, εξαιτίας αυτής της
λιγότερης καύσης, «η Οικονομία δεν πάει καλά», άσχετα εάν η «πραγματική
Οικονομία» θα έχει σημαντικά ενισχυθεί.
Η ΙΔΙΑ «παράλογη λογική»
του ΑΕΠ ισχύει και στη λειτουργία της κάθε οικογένειας. Σύμφωνα με
αυτήν την «κατσαρόλα της στατιστικής» (σ.σ.: που, όπως είδαμε στο
χθεσινό μας «Αναγνωστικό», μετράει μόνον τον όγκο των χρημάτων που
δαπανούμε, αλλά όχι το πού και πώς), οι χειρότερες οικογένειες στην
Αμερική είναι εκείνες που, τελικά, λειτουργούν ως κανονικές οικογένειες
-δηλαδή, μαγειρεύουν το δικό τους φαγητό στο σπίτι, κάνουν μια βόλτα με
τα πόδια μετά το βραδινό δείπνο, μιλάνε μεταξύ τους τα μέλη της και δεν
ξαποστέλνουν τα παιδιά τους στην εμπορική υποκουλτούρα. Μαγειρεύοντας
στο σπίτι, μιλώντας με τα παιδιά σου, περπατώντας αντί να οδηγείς, όλα
αυτά σημαίνουν λιγότερη δαπάνη χρήματος. Αντίθετα, οι καλοί πελάτες της
«κατσαρόλας του ΑΕΠ» είναι εκείνοι που συνεχώς παραγγέλλουν φαγητό απ'
έξω ή τρώνε έξω, που και στο γωνιακό κατάστημα θα πάνε με το αυτοκίνητο
και που παρκάρουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση. Αυτές οι
οικογένειες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πάρουν κιλά, να αναπτύξουν
διαβήτη, να ανεβάσουν πίεση... άρα, να ξοδεύουν ακόμα περισσότερα
χρήματα για γιατρούς και φάρμακα.
ΕΤΣΙ δουλεύει η κίβδηλη
Οικονομία μας εδώ και 60 χρόνια τώρα. Πώς καταντήσαμε αλήθεια, «το πάνω
να είναι κάτω και το κάτω πάνω»; Πώς συνέβη το πρότυπο του «οικονομικού
ήρωα» του έθνους να είναι ένας βαριά άρρωστος ασθενής με καρκίνο που να
είναι μπλεγμένος ταυτόχρονα και στην επώδυνη διαδικασία ενός
πολυδάπανου διαζυγίου; Πώς γίνεται το Κογκρέσο να μιλάει διαρκώς για
ανάγκη «τόνωσης της Οικονομίας», όταν το μόνο που πραγματικά θα
«τονώσει», με τη μέθοδο που εννοεί (δηλαδή «ξοδέψτε, ξοδέψτε, ξοδέψτε,
ν' ανεβεί το ΑΕΠ»), είναι η καταστροφή εκείνων των πραγμάτων για τα
οποία λέει πως τάχα μου νοιάζεται;
ΥΓ.: Αυτό ήταν το 2ο μέρος,
σήμερα, αποσπάσματος της ομιλίας του Τζόναθαν Ρόου, στελέχους ομάδας
πολιτών της Καλιφόρνιας, που νοιάζεται για την καλυτέρευση της
ποιότητας της ζωής των ανθρώπων, ενώπιον επιτροπής της αμερικανικής
Γερουσίας, τον περασμένο Μάρτιο. Ολόκληρο το κείμενο δημοσιεύεται στο
τελευταίο τεύχος, Ιουνίου, του περιοδικού πολιτικής σκέψης Harper's.
 (0) |
