|
Tης Τασουλας Καραϊσκακη
Πηγή: εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - 08/06/08 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_08/06/2008_273180
Η τάση έχει πια φανεί καθαρά, ανατρέποντας μία ακόμη βεβαιότητα για την πρωτεύουσα - τον οικιστικό κορεσμό της. Το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας επεκτείνεται ραγδαία και ανεξέλεγκτα σχεδόν προς όλες τις διευθύνσεις, τείνοντας να καταλάβει όλη την Αττική και μέρος της Βοιωτίας.
Τα εξοχικά σε Ραφήνα, Νέα Μάκρη, Λούτσα,
Βραυρώνα, Ωρωπό, Μαρκόπουλο κ.ά. μετατρέπονται σε κύριες κατοικίες, οι
αραιοκατοικημένοι οικισμοί, οι παλαιές κοινότητες της Αττικής, ο Αγιος
Στέφανος, το Κρυονέρι, η Ανοιξη, ο Διόνυσος κ.λπ. θεωρούνται ήδη
προάστια της Αθήνας, τα Μεσόγεια αναπτύσσονται ραγδαία - κατά μήκος της
Αττικής Οδού ξεφυτρώνουν πολυκαταστήματα, αποθήκες, επιχειρήσεις, ενώ
στην «ενδοχώρα» των Μεσογείων απλώνουν με ταχύτητα, σαν λάδι που
χύνεται, οι υπάρχοντες οικισμοί, συχνά χωρίς δίκτυα (ύδρευσης,
αποχέτευσης, ηλεκτρικού), χωρίς υποδομές, χωρίς σχέδιο.
Ο προαστιακός «διοχετεύει» την ανοικοδόμηση προς Κόρινθο, οι πλαγιές
γεννούν σπίτια ένθεν κακείθεν του Υμηττού, της Πεντέλης, ακόμη και της
Πάρνηθας. Κάθε φορά που έρχεται στο φως ένας νέος οικισμός μέσα σε
δάσος, σε αρχαιολογικό χώρο, σε περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, σε
γη υψηλής παραγωγικότητας, σε αιγιαλό, η καταφανής παρανομία
κουκουλώνεται με τα πειστήρια της εξαίρεσης. Είχε εξαιρεθεί της
αναδάσωσης, επρόκειτο για γεωργική γη, είχε παραχωρηθεί για
εκμετάλλευση, δεν είναι βίλα είναι αναψυκτήριο κ.λπ.
Ολη η ζωή μας έχει στηριχθεί στις «εξαιρέσεις» (χωρίς δασολόγιο,
κτηματολόγιο κ.λπ. μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι ελέφαντας). Μια
φιλοσοφία που μας συμφέρει και μας εξυπηρετεί. Πρώτα απ’ όλα δεν μας
υποχρεώνει σε κανενός είδους πειθαρχία. Πράττουμε κατά το κέφι μας και
πορευόμαστε κατά πώς μας βολεύει. Υστερα δεν έχουμε ευθύνες.
Τουλάχιστον ατομικές: «όλοι το ίδιο κάνουν».
Η Αττική βράζει. Ολα μεταμορφώνονται, αναδιαρθρώνονται, χρήσεις γης
αλλάζουν κάτω από τη μύτη των ιθυνόντων. Τείνει να μεταμορφωθεί σε μια
αχανή τερατούπολη, χωρίς ιστό, χωρίς κέντρα, χωρίς διακριτές ζώνες.
Μπετόν κακομούτσουνο, ετερόκλητο, άναρχο, εφιαλτικό, που κουβαλάει,
όπου αναφύεται, την υποβάθμιση - το μποτιλιάρισμα, το καυσαέριο, τη
ζέστη, την ασχήμια. Τι κι αν, μετά, γίνονται έργα συγκοινωνιακά· είναι
καταδικασμένα να απαξιωθούν, αφού η πόλη όλο και γιγαντώνεται
ξεπερνώντας τα, καταβροχθίζοντας ό,τι θάλλει κοντά της.
Ολοι το βλέπουμε (όπου δεν έχουμε προσωπικό όφελος), πλην των
υπεύθυνων, που απαθείς, πανόλβιοι και πανευδαίμονες σιωπούν· ή
ψευδολογούν.
Αθήνα - Αττική, Αττική - Αθήνα, στη σκοτεινή πορεία όλων των
μεγα-πόλεων του πλανήτη που ογκώνονται ρουφώντας γη, πόρους, ανθρώπους
και ξερνώντας αχανείς ιστούς και κορδέλες αυτοκινητόδρομων. Ενα
αυταρχικό καταπιεστικό τέρας, χωρίς πρόσωπο, μια κολοσσιαία
ανθρωποπαγίδα, με μερικά «ρετιρέ» να προσφέρουν την ψευδαίσθηση της
απόδρασης.
 (0) |
