Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι (πάντα τωρινός...)


Καλώ στην απολογία! (1917)

Χτυπάει ασταμάτητα το τύμπανο του πολέμου
Καλεί να μπήγουν σίδερο στους ζωντανούς.
Από τις διάφορες επικράτειες τους πολίτες
σαν σκλάβους πουλημένους
πετούν στην κόψη της λόγχης.
Για τι;
Τρέμει η γη
πεινασμένη,
απογυμνωμένη.
Ζεμάτισαν την ανθρωπότητα σε λουτρώνα αιματηρό
μόνο γιατί
κάποιος επιμένει
να κερδίσει την Αλβανία.
Αρπάχθηκε το μίσος των ανθρώπινων σκυλολογιών αιμόχαρο,
πέφτουν στο σώμα της γης χτυπήματα ανελέητα,
μόνο για να περάσουν
το Βόσπορο
καράβια κάποια αφορολόγητα.
Σύντομα
η γη
δε θα’ χει άσπαστο πλευρό.
Και την ψυχή θα βγάλουν
με τα χέρια απλωμένα στα δημόσια ταμεία,
μόνο για να
πάρει κάποιος
στα χέρια του
τη Μεσοποταμία.
Εν ονόματι ποιών συμφερόντων
η αρβύλα
τη γη καταπατεί τρίζοντας άγρια;
Τι είναι εκεί στον ουρανό των μαχών;
Ελευθερία;
Θεός;
Δολάριο!
Πότε επιτέλους θα σηκωθείς με όλο σου τ’ ανάστημα
εσύ,
που τη ζωή σου δίνεις ηλίθια;
Πότε θα πετάξεις στα μούτρα τους την ερώτηση
γιατί πολεμάμε, αλήθεια!

Eίναι σημαντικό ότι θυμόμαστε τα νιάτα της ποιησής μας και ανατρέχουμε ξανά.Μαγιακόφσκι!! ξανααλλάζουμε προτεραιότητες εργασια - ποίηση μάχη προς το μέλλον με αντίπαλο την καθημερινότητα. μικρές εκρήξεις στους καθηλωμένους εγκεφάλους μας.
Vιετ

Ο,ΤΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΗΤΑΝ ΒΟΥΝΟ
 

Ό,τι σε σένα ήταν βουνό

το ισοπέδωσαν

και σκέπασαν την κοιλάδα σου.

 

Από πάνω σου περνάει τώρα

ένας δρόμος άνετος.


M. Mπρεχτ

http://www.mikis-crete.gr/MikisPg714.htm

Σε ό,τι αφορά τους άλλους -την κοινωνία- διαπιστώνω ότι συνεχώς λιγοστεύουν όλα εκείνα που κάποτε έφερναν τους ανθρώπους τον έναν κοντά στον άλλον. Και έχει πλέον εμπεδωθεί ένα ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΧΕΣΕΩΝ που ουσιαστικά απομακρύνει τον έναν από τον άλλον. Αλήθεια ποια ιδέα, ποιο ιδανικό, ποια συλλογικότητα μάς ενώνει σήμερα; Εγώ βλέπω έναν αγωνιώδη ατομικό αγώνα για αναρρίχηση εκεί που επιτάσσει το συμφέρον τού καθενός, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης και δίχως την ανάγκη πνευματικής καλλιέργειας και ψυχικής ανάτασης. Αν αυτό δεν είναι ΕΡΗΜΙΑ, τότε πώς αλλιώς μπορεί να το ονομάσεις;
Μίκης Θεοδωράκης

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.


Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
............................
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
........................
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
.........................
'Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.

Κ΄ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
το ΄να ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΕΙΡΗΝΗ ! ΕΙΡΗΝΗ ! ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

ΤΟ ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ"
Κώστας Βάρναλης

Όλοι  σκέφτονται ν' αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δε σκέφτεται ν' αλλάξει τον εαυτό του.
Λ. Τολστόι

Μόνο οι πραγματικοί φίλοι μας βοηθούν να δούμε την αλήθεια. Με χαστούκια εννοείται.
Φ. Σαμπέο

Οι φίλοι που διαφωνούν, ακονίζουν ο ένας το μυαλό του άλλου.
Γ. Ριντλς


Του Dhammapada (Ντχαμαπάντα)...

«Μπορούμε να δικαιολογήσουμε το κλείσιμο οποιουδήποτε ζώου σε ένα κλουβί, μόνο και μόνο για να το βλέπει το κοινό;»

Μετά από κάποιο δισταγμό, ο Τζον Πολ συμφώνησε ότι δεν υπάρχει δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Δίστασε πριν απαντήσει γιατί, στο κάτω κάτω, ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος της ζούγκλας. Ένας άνθρωπος ντυμένος με δέρματα και φτερά, ένας άνθρωπος που είχε κυνηγήσει και είχε κυνηγηθεί σε χώρες όπου επικρατούν οι πρωτόγονες ισότητες. Ωστόσο, κάποτε τον είχαν προειδοποιήσει για την ανοησία του ανθρωπομορφισμού, που θέλει να αποδίνει στα ζώα συναισθήματα και αντιδράσεις που είναι καθαρά ανθρώπινες. Αυτό είχε γίνει όχι στην Αφρική (ή στην Ινδία), αλλά στο Ζωολογικό Κήπο του Μπρονξ. Βλέποντας το λύκο να βηματίζει ακατάπαυστα μέσα στο κλουβί του, τον πάνθηρα να ταλαντεύεται σαν να ακούει κάποια μουσική πίσω από τα μεταλλικά οχυρώματα του κλουβιού του, συνήθως πιστεύουμε ότι τα ζώα αυτά είναι δυστυχισμένα, θυμωμένα, απελπισμένα, εξαιτίας της φυλάκισής τους. Με αυτό τον τρόπο, όμως, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επιβάλουμε τα δικά μας ανθρώπινα συναισθήματα πάνω σε ζώα που δεν έχουν τη βιολογική ικανότητα να αισθάνονται τέτοιες εσωτερικές εμπειρίες. Αυτό είχε πει ο φύλακας του ζωολογικού κήπου. Η απαλή καστανή λάμψη των ματιών του ελαφιού μας φαίνεται λυπημένη, αλλά στην πραγματικότητα απλώς έτσι είναι φτιαγμένα τα μάτια των ελαφιών. Δεν υπάρχουν θλιμμένα ελάφια, ούτε μέσα ούτε έξω από τις μάντρες των ζωολογικών κήπων. Ο ανθρωπομορφισμός είναι μια ανόητη αυταπάτη. Ναι, το είχε πει κι αυτό επίσης. Επιπλέον, είχε ισχυριστεί ότι τα ζώα ζουν πιο καλά μέσα στους ζωολογικούς κήπους παρά στο φυσικό τους περιβάλλον. Έξω, στην άγρια φύση, η μάχη για την επιβίωση είναι ανελέητη. Η πείνα ακολουθεί τα ζώα σαν μια σκιά. Χιλιάδες ζώα πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Πέρα από αυτό, υπάρχουν τα αρπακτικά ζώα από τα οποία πρέπει να ξεφύγουν, υπάρχουν οι ασθένειες. Μέσα στο ζωολογικό κήπο τα ζώα είναι ασφαλή, τρέφονται καλά, ζουν σε κατάλληλα οικήματα που τα προστατεύουν από τις ακραίες θερμοκρασίες, έχουν ιατρική περίθαλψη. Εδώ που τα λέμε, οι ζωολογικοί κήποι είναι, σχεδόν, μια ουτοπία για ζώα.

Ήταν ένα καλό επιχείρημα, ωστόσο ο Τζον Πολ το πρόσφερε στην Αμάντα χωρίς να το πιστεύει καλά καλά και ο ίδιος και, όταν αυτή το απέρριψε, ο Τζον Πολ συμφώνησε. Όσο και αν οι συγκινήσεις που μπορεί να αισθανθεί ένα ζώο είναι, για καθαρά βιολογικούς λόγους, απλές και μη – εκλεπτυσμένες, θα πρέπει να δεχθούμε ότι από τα ζώα δε λείπει η ευαισθησία στο θέμα της ελευθερίας. Κάπου μέσα στα αρχεία και των πιο χοντροκομμένων ενστίκτων είναι καταγραμμένη η αλήθεια ότι είναι προτιμότερο για ένα ζώο να είναι ελεύθερο έστω και κινδυνεύοντας, παρά να ζει με άνεση αλλά χωρίς την ελευθερία του. Μέσα στο κλουβί, ακόμη και μέσα στα «περιβαλλοντικά πάρκα» που παρέχουν οι καλύτεροι ζωολογικοί κήποι στα ζώα τους, τα πλάσματα αυτά χάνουν την εναρμόνισή τους με τους φυσικούς ρυθμούς των οργάνων τους και της γης. Αναγκάζονται να τρώνε τροφές που είναι έξω από τις κανονικές εποχές τους. Η μαλθακή και άνετη ζωή διαβρώνει την ενστικτώδη πονηριά τους, τα ζώα μπερδεύονται ως προς την αναπαραγωγή και συχνά δεν ζευγαρώνουν. Μια τεράστια αίσθηση απογοήτευσης και έντασης τα κυριεύει, επειδή δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ενστικτώδεις τάσεις τους. Αν τα ζώα είχαν τη δυνατότητα της επιλογής, σίγουρα θα προτιμούσαν να ζήσουν, έστω και κινδυνεύοντας, στο φυσικό τους περιβάλλον, παλεύοντας ενάντια στην πείνα και τα άλλα πεινασμένα ζώα. Παρ’ όλο που ο πόνος και οι κακουχίες δεν είναι περισσότερο ευχάριστα – ή και απαραίτητα – για τα ζώα από όσο είναι για τον άνθρωπο και, μολονότι για ένα πλάσμα που βρίσκεται σε κατάσταση γαλήνης με τον εαυτό του το να επιζήσει μπορεί να είναι κάτι το μηδαμινό, ωστόσο, ο αγώνας για την επιβίωση εξακολουθεί να έχει κάτι το ευγενικό. Το παιχνίδι της ζωής, είτε έχει νόημα είτε όχι, υπάρχει και περιμένει να παιχτεί – και το ζώο, με το δικό του ζωώδη τρόπο, μοιάζει να το «ξέρει». Γι’ αυτό, το κλουβί είναι μια προσβολή προς αυτό που η εσωτερική φωνή του ζώου του λέει ότι είναι σωστό και αληθινό.

Ενθουσιασμένη από αυτό το διάλογο, η Αμάντα προχώρησε ακόμη περισσότερο. «Όταν ένας άνθρωπος περιορίζει ένα ζώο μέσα σε ένα κλουβί, γίνεται ιδιοκτήτης αυτού του ζώου. Αλλά ένα ζώο είναι ένα άτομο. Δεν μπορεί να γίνει ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Όταν ένας άνθρωπος προσπαθεί να γίνει ιδιοκτήτης ενός ατόμου, είτε το άτομο αυτό είναι ένας άλλος άνθρωπος, είτε ένα ζώο, είτε ακόμη ένα δέντρο, θα υποφέρει τις ψυχικές συνέπειες μιας αφύσικης πράξης. Έχεις παρακολουθήσει ποτέ τους επισκέπτες ενός θηριοτροφείου ή ενός ζωολογικού κήπου – πόσο αυτογελοιοποιούνται με τον τρόπο που χλευάζουν και χαχανίζουν και ταλαιπωρούν και πειράζουν τα ζώα, απαιτώντας απ’ αυτά να τους διασκεδάσουν; Ένα φυλακισμένο ζώο, όπως και μια υπερβολική ποσότητα αλκοόλ, υποβιβάζει τον άνθρωπο στο κατώτερο δυνατό επίπεδό του. Και η συμπεριφορά του είναι ελάχιστα μόνο καλύτερη όταν παρατηρεί ανθρώπους που είναι κλεισμένοι σε φυλακές ή άλλα ιδρύματα. Όταν αφαιρούμε την ελευθερία από ένα πλάσμα, είτε άνθρωπο είτε ζώο, το εξευτελίζουμε. Μέσα από μια υποσυνείδητη αντίδραση που συνδυάζει ενοχή, φόβο και περιφρόνηση, οι φύλακες των φυλακισμένων – ακόμη και οι παρατηρητές των φυλακισμένων – εξευτελίζονται και οι ίδιοι. Το κλουβί είναι ένας διπλός εξευτελιστής. Οποιαδήποτε κάγκελα, είτε υλικά είτε αόρατα, που στέκουν ανάμεσα σε ένα ζωντανό ον και την ελευθερία του είναι μια μεταδοτική διαστροφή, που θέτει σε κίνδυνο τη διανοητική υγεία όλων όσων έρχονται σε επαφή με αυτά».

Τομ Ρόμπινς - Αμάντα, το κορίτσι της γης

Aυτά είναι...

..και μετα σου λενε τα γονιδια δε παιζουν ρόλο   ! (εχουμε μια ριζα κι απο κει)

μία μονη γκρίνια εάν μου επιτρέπεται... ή μάλλον σε πρόταση θα μου βγει... Μηπως ενα θέμα για Φιλοσοφία - Ανάλυση - συζήτηση να ήταν πιο κατάλληλο για τα προηγούμενα μερικά ποστς? μια και δεν ειναι οι αρχαίοι μας "λογοτέχνες" είναι? ασχέτως της κατηγοριοποίησης της τυπικής

π.χ.  Μια Γωνιά για πολλή σκέψη... (Φιλοσοφία - Αρχαία Ελληνική Γραμματεία)

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά
 
 απόδοση από τα Ισπανικά: Βασίλης Τερζής
 
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα "σ’αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

ΔΕΝΤΡΑ ΜΟΥ...

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στη νύχτα του Δεκέμβρη,
στη σκοτεινή, βαθιά δεντροστοιχία
μαζί πηγαίνουμε, μαζί και η μέρα θα μας εύρει,
ω ερημικά, θλιμμένα μου στοιχεία.

Αύριο, μεθαύριο, σύντροφο θα μ' έχετε και φίλο,
τα μυστικά σας θέλω να μου πείτε,
μα όταν, αργότερα, φανεί το πρώτο νέο σας φύλλο,
θα πάω μακριά, το φως για να χαρείτε.

Κι αφού ταιριάζει, ω δέντρα μου να μένω απ' όλα πίσω
τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση,
εγώ λιγότερο γι' αυτό δε θα σας αγαπήσω,
όταν θα μ' έχετε κι εσείς ακόμη προσπεράσει.

Κώστας Καρυωτάκης

. Οι θεατές
Γύπες τα ράμφη τους βυθίζουν στο μυαλό μας
και μ’ εκτομές την ιστορία ευνουχίζουν
- ξέρουν η μνήμη με την κρίση όταν σμίξουν
τα σκόρπια δάχτυλα θα σφίξουν σε γροθιές

κι οι πρώην αμνοί θα γίνουν ταύροι μανιασμένοι
που ορθοπατώντας δυνατά, με νού και σώμα,
από κοινού θα ξωπετάξουν τους ληστές,

τους δολοφόνους αισθημάτων και ονείρων,
τόπων κι ανθρώπων, ορατών τε κι αοράτων,
στεριάς κι αέρα και νερού, χωρών κι ηπείρων,
τους εκβιαστές, τους τυφλωτές και σταυρωτές

κείνους, π’ ο φόβος μας, ως τώρα τους αφήνει
αρνιά ή κτήνη, να μας σέρνουν στα σφαγεία
- μέχρι που φτάσαμε μπροστά στην Παλαιστίνη
στης ανθρωπιάς μας την κηδεία θεατές.-

αποσπασμα από το ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ
Κώστας Βρεττός

(τα νοσκομεια σκοτεινιασαν
οι τροφες ανυπαρκτες
και η ανθρωπιστικη βοηθεια δε μπορει να φτασει!
...μια έκλειψη σ' ολοκληρο τον κοσμο )