αυτό ίσως να έλυνε στην κυριολεξία του πολλά προβλήματα του οικολογικού εγκλήματος που λέγεται Αττική

Σέρνεται σα φίδι αργά, δίχως σταματημό
      ρέουσα έκκριση από μια, μέσα σου,
        άγνωστη από  που, σχισμή
          αχνόρευστη σχεδόν και πυρακτώδης.

Γεύση άχρονη μα βελούδινη η αφή...(πρόσθεση ή αφαίρεση;)

Όπου περνά, κάτι που μοιάζει με σβήσιμο των ήχων
αφήνοντας μια παύση μόνο περίπατου σε φθινοπωρινή κιτρόχρυση αλέα
με βήμα απαλό, …απόσταγμα του άμορφου της σκέψης-
τα χέρια στις τσέπες χαλαρά,
βλέμμα ολόισιο  ν΄απλώνεται στο βάθος,
όχι κοιτάζοντας,  μα σχεδόν ακίνητο  αγγίζοντας
μια καθαρή υγρότητα που υπάρχει στον αγέρα
καθώς αυτός,
σα θάλασσα αόρατη σε πρόσωπο γυμνό,
στη ζέστη των μαλλιών, στην κίνηση των ρούχων,
σε κάνει να νιώθεις πως πιότερο πλέεις παρά κινείσαι.
Κι όπως συμβαίνει μ΄ εκείνη την θάλασσα,  τη ζωντανή
κάθε λέξη που προσπαθεί να γεννηθεί,
κάθε μορφή που αγωνιά να αναδυθεί
την παρασέρνει και την πνίγει.

Μοναχικός, ναι! Μοναξιασμένος? Όχι!
Συντροφιασμένος από μια θλίψη αχνή που σε οδηγεί εμπρός
ίσως χωρίς σκοπό μα σίγουρα όχι δίχως λόγο.

Το φως του ήλιου που τρεμοσβήνει στον αέρα
..η αλλαγή του χώματος κάτω από το πέλμα.
Την αδειοσύνη τούτη δεν ξέρεις πώς να την λογίσεις
Σε θλίβει; σε μελαγχολεί; σ΄ ανακουφίζει, σε αλαφρώνει;
Ίσως όλα να’ ναι κει, μα ούτε κι αυτά
στη βαριά υπόσταση τους μπορείς τώρα να τα νιώσεις

Μόνο το άρωμα τους μπερδεύεται με το χρώμα των φύλλων
 Σαν στάζει απ’ τις γερμένες άκρες τους επάνω σου
κι ωστόσο έχει  ετούτη η αίσθηση μια στάλα αληθινής γλυκύτητας
..μιας στάλας που λυτρώνει.

Φταιει η  κίνηση των ρούχων σου,
τα μάτια σου που αγγίζουν σχεδόν ακίνητα
που αποσύρθηκες αθόρυβα απ’ όλα .
 
τροφή για σκέψη δεν είναι..μια σκέψη μόνο  είναι..

Whatever you give comes back to you. Whatever you take will not stay with you.

Ή όπως το λέει κι η γιαγιά του Λαζόπουλου:

Η κατάρα είναι γαϊδάρα κι επιστρέφει στον αφέντη της. 

...υπαρχει καιρος για τρελλα μεσα στην τρελλα;

  τοτε να συνεχιζω να τρελλαινομαι με την τρελλα και τον παραλογισμο,να τρελλαινομαι με το "γκριζο" και να αναζητω αγγελο φωτος,καμμια φορα οταν τρελλαινεσαι πολυ,νοιωθεις σαν διψασμενος για μια δροσοσταλιδα,δεν την βρισκεις πουθενα,αν παρακαλεσεις ομως, ο διπλανος σου γινεται ο κεραστης σου και δεν το ξερες ποτε,γιατι δεν ρωτησες ποτε...

καλως σας βρηκα απαντες και πιστευω να ανθισει το λουλουδι που φυτεψατε,στο ποτισμα βοηθουμε ολοι ομως,ετσι;

Τα κεράσματα συχνά φαύλα ειναι, και δηλητήριο φέρουν, αλλά για το λουλούδι και το φύλλο που ανθίζει και βλασταίνει μεσα απ την καμμένη φλούδα αξίζει το ρίσκο, αξίζει η δοκιμή, κι αν ειναι τυχερό το κέρασμα, ο τόπος, η ψυχή, πρασινίζουν ξανά...

αυτά τα χέρια μονάχα που διψούν κι ανησυχούν, να κρατιούνται γερά, να μη σπάει η θέρμη, να μη ξεφουσκώνει ο ενθουσιασμός, να μην τα πνίγει η αγωνία και η σκλύρηνση που απλώνει παντού πλοκάμια δύσοδα...

αυτά τα χέρια δυο τρία ή δεκατρία ζευγάρια, ναναι ζωντανά, να κουβαλούν νερό με κάθε τρόπο, νερό για τη σκέψη, τροφή για τη γη, σπόρο για το μέλλον, μαγιά για την επόμενη στιγμή, μήπως και το ποτάμι το ανθρώπινο γιομίσει, κι απο στερεμένο που στέκει και σορπάει θάνατο ένα γύρο, κυλίσει ξανά και μοιράσει ζωή, για τώρα... για αυριο.....

------------------------

στα χρόνια που ο Δήμος έγινε μικρόψυχο εγώ, στα χρόνια που ο πολίτης ειναι καλολαδωμένο ανυποψίαστο γρανάζι με ημερομηνία λήξης και οδηγίες χρήσης εύκολες στο χειρισμό, στα χρόνια που η ζωή έχει μητρώο, και εικονική ταυτότητα, στα χρόνια που η μοναξιά γίνεται τσαπί και ορίζει τις ζωές τους... στα χρόνια τούτα που η ανάσα ειν πολύτιμη, και κανείς δεν το βλέπει, στα χρόνια που η υγεία κόβει βόλτες με ξυράφια στα χέρια από την ίδια τη συνήθεια τους ορισμένη... στα χρόνια που οι μικρόψυχοι φόβοι παιρνουν τη θέση του μεγαλείου και της δημιουργίας, στα χρόνια που ατεκμηρίωτα συμφέροντα χαρακώνουν με βουλημία μέρες και ώρες οσων χωρίς ντροπή χωρίς σκέψη, καταπίνουν ότι τους δοθεί...

Σε αυτά τα χρόνια οι "τρελλοί", οφείλουν, να αποτρελλαθούνε, και να συναντιούνται, όσο κι αν τους πουν γραφικούς, όσο κι αν τους χλευάσουν...

γιατί οπως ειπε ο μιτσούκο σε προηγούμενο μύνημά του

Γι αυτό το λογο η εμπειρεία σκοτώνει την πρόοδο. Είναι καλή αλλά η νέα ιδέα δεν θα ΄΄ερθρει  έυκολα από μένα όσο και την θελώ η το ψάχνω αλλά από τον νέο τον "ψαρακα". Η ικανότητα είναι στην αντίληψη που πρέπεί να 'χω και να διαβλέψω το νέο το προωθητικό, μέσα στην πληθώρα αρλούμπας που κυκλοφορεί και να μη το θάψω.

Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν ;

Μπρέχτ

 
Στην Ιστορία, όπως και στην ζωή των ανθρώπων καμμιά λύπη, καμμιά μεταμέλεια, δεν μπορούν ν’ αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής, όπως χίλια χρόνια, δεν μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψίας»,


Ο αέρας είναι γύρω μας βαρύς. Η γηραιά Ευρώπη αποναρκώνεται μέσα σε μια βαριά και διεφθαρμένη ατμόσφαιρα. Ένας ταπεινός υλισμός βαραίνει τη σκέψη και εμποδίζει τη δράση των κυβερνήσεων και των ατόμων. Ο κόσμος πεθαίνει από ασφυξία μέσα στον συνετό και χυδαίο εγωισμό του. Ο κόσμος πνίγεται. – Ας ανοίξουμε τα παράθυρα. Ας αφήσουμε να μπει ελεύθερος ο αέρας.

Βασανισμένοι από τη φτώχεια, απ’ τις σκληρές φροντίδες του σπιτιού. απ’ τις συντριπτικές και ανόητες ασχολίες, όπου οι δυνάμεις χάνονται ανώφελα, χωρίς ελπίδα, χωρίς καμιά αχτίδα χαράς, οι περισσότεροι είναι χωρισμένοι ο ένας απ’ τον άλλον και δεν έχουν και την παρηγοριά να μπορούν να δώσουν μες στη δυστυχία το χέρι τους στ’ αδέρφια τους που αγνούν και που τους αγνοούν....
…Δεν είμαστε μόνοι στον αγώνα. Η νύχτα του κόσμου είναι φωτισμένη από φώτα θεϊκά [...]. Αν δεν πέτυχαν να διαλύσουν το παχύ σκοτάδι, μάς έδειξαν τον δρόμο στο φως μιας αστραπής. Ας βαδίσουμε κατόπιν της, πίσω από όλους εκείνους που πάλαιψαν σαν κι αυτούς, απομονωμένοι, διασκορπισμένοι σ’ όλες τις χώρες και σ’ όλους τους αιώνες. Ας καταργήσουμε τα σύνορα του χρόνου..

Αυτούς που θριαμβεύσανε με τη σκέψη ή τη δύναμη δεν τους λέω ήρωες. Ήρωες λέω εκείνους μόνο που στάθηκαν μεγάλοι στην καρδιά. Όπως το είπε ένας απ’ τους μεγαλύτερους ανάμεσά τους, αυτός που διηγούμαστε εδώ τη ζωή του: «Δεν αναγνωρίζω άλλο γνώρισμα ανωτερότητας από την καλοσύνη». Όπου ο χαρακτήρας δεν είναι μεγάλος δεν υπάρχει μεγάλος άνθρωπος, δεν υπάρχει ούτε μεγάλος καλλιτέχνης ούτε μεγάλος άνθρωπος δράσης. Υπάρχουν μόνο κενά είδωλα για το χυδαίο πλήθος: ο χρόνος τα καταστρέφει μαζί του. Λίγο μας νοιάζει η επιτυχία. Πρόκειται να είμαστε μεγάλοι, όχι να φαινόμαστε.

...Αφού κατόρθωσε ύστερα από πολύχρονο αγώνα να νικήσει τον πόνο του και να εκτελέσει τον σκοπό του, που ήταν, καθώς έλεγε ο ίδιος, να δώσει λίγο θάρρος στη δύστυχη ανθρωπότητα, ο νικητής αυτός Προμηθέας απαντούσε σε έναν φίλο του που επικαλούνταν τον Θεό:
[center]«Ω ΑΝΘΡΩΠΕ! Βοήθει σεαυτόν»![/center]

 

Όσο περισσότερο βασίζεσαι σε δυνάμεις έξω από σένα, τόσο περισσότερο εξουσιάζεσαι από αυτές
                                 Harold Sherman

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε.
Όλη μας η ύπαρξη καθορίζεται από τις σκέψεις μας.
Με τις σκέψεις μας φτιάχνουμε τον κόσμο.
                         Den Thimamai pianoy einai

Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο.

Albert Einstein

και λέει ο "τρελλός" στο "γνωστικό" φοβάμαι τη σιωπή σου... φοβάμαι τη σκέψη σου, την απληστία σου, φοβάμαι που υπάρχεις δίπλα μου...

κι εκείνος παίρνει ενα σπίρτο και καιει την εικόνα, μη τύχει και του ζητηθεί συμμετοχή....

και μένει ο "τρελλός" τυφλός χωρίς εικόνα κι ουρανό, κι ο "γνωστικός" κοιμάται ήσυχα έναν φαρμακωμένο σταχτί ύπνο, στο ψέμα του θεμελιωμένο...

"παιρνω απ το χέρι τον "τρελλό" και φεύγω για άλλα μέρη.... που η γνώση ειναι πράξη κι όχι εικόνα για φωτιά φτιαγμένη....

Χ.Σ.