Ζηλεψα το Παραξενο γιατι θελει τολμη να βγαλεις τα σωψυχα σου φατσα φορα κι ειπα να μιμηθω. Το παρακατω το εχω και στο μπλογκ μου, ισως αντεξω να γραψω κι αλλα. Παραξενο....συγχαρητηρια, με συγκινησες! (αει στο καλο)

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
 
Μια διαδρομη.
Αιωνια διαδρομη,
σ'ενα ποταμι που δεν γυριζει πισω.
Σε ορμητικα νερα και χειμαρους.
Σε μικρες σταλες, διαφανες
και κυματα που σπανε πανω στους γερμενους κορμους.
Τα περιμενουν, τα αγκαλιαζουν.
Τα δεχονται μεσα τους και πλημμυριζουν απο αυτα.
Ξυπνανε θυμησες παλιες,
παναρχαιες, αρχεγονες
και ενστικτα καλα ριζωμενα στα βαθη της μνημης.
Ξαφνου,
πανω στον κορμο ανθιζει ενα λουλουδι.
Διπλα στις οχθες μαζευονται πουλια
- ψαροπουλια τα λενε.
Σκυβουν σαν γαληνευουν τα νερα,
σβηνουν τη διψα τους.
Τριγυρω,
ομορφα ελαφια δροσιζουν περηφανα κερατα,
διπλα στο θροϊσμα των φυλλων.
Τα αλογα εκθαμβα θωρουν τη αγερωχη κορμοστασια τους,
μες στον υγρο θολο καθρεφτη.
Ολα στην ιδια αναπνοη,
στο ιδιο ταξιδι.
Σ'ενα ποταμι που κυλαει, κυλαει,
ασταματητο, ατρομητο.
Μεχρι να βρει να αποθεσει την παγωμενη του ορμη
και να καταλαγιασει.
Μεχρι ν' αγγιξει το αλλο μισο της ψυχης του
και να χαθει.
Μεχρι να ενωθει
με τους ηχους της θαλασσας...

Απο ενα προγραμμα περιβαλλοντικης εκπαιδευσης που εγινε σε καποιο νηπιαγωγειο βρηκα το εξης:

ΗΛΙΟΣ

Είμαι ο άρχοντας της μέρας
Ήλιος είναι τ’ όνομά μου
σας ζεσταίνω, σας φωτίζω
από το πρωί ως το βράδι.

Είμαι κίτρινος ζεστός
και σας στέλνω όλο φως
σας χαρίζω με μαγεία
τη ζωή και την υγεία.

Πώς θα φύτρωναν λουλούδια
αν δεν ήμουνα εγώ;
Πώς θα ζούσανε τα ζώα
αν δεν ήμουνα εγώ;
Πώς θα υπήρχαν οι ανθρώποι
αν δεν ήμουνα εγώ;

Σας χαρίζω την τροφή
σας χαρίζω τη ζωή
κι αν δε με πιστεύετε
ρωτήστε και τη γη.

ΓΗ

Έχει δίκαιο ο Ήλιος
αν δεν είμασταν εμείς
πού θα ζούσατε εσείς;

Γη είναι τ’ όνομά μου
σας φροντίζω και εγώ
σας δίνω δέντρα και λουλούδια
περιβόλια, ζώα και νερό.

Σφαίρα είμαι και γυρίζω
νύχτα μέρα χωρίς τελειωμό
και τον ήλιο τον ορίζω
και το φεγγάρι πάλι εγώ.

Τα δάση και οι κάμποι
οι χαράδρες, τα βουνά,
ολα παν καταστραφήκαν
απ’ τα χημικά.

Να και τούτο, να και τ’ άλλο
με καταστρέψαν δίχως άλλο
μ’όλα αυτά τα χημικά
κι υποφέρουν τα παιδιά.

ΑΧΤΙΔΟΥΛΕΣ

Είμαστε οι αχτιδούλες
τι χαρά, τι χαρά!
Βγήκαμε για να σας πούμε
τα μαντάτα τα καλά.

Βοηθάμε τα λουλούδια
και τα ζώα, τα πουλιά
για να ζήσουν
πάνω στη γη καλά.

Εγώ είμαι που φροντίζω
τα λουλούδια μοναχά.

Εγώ βοηθάω τ’αηδονάκια
και όλα τα πουλάκια.
Κι εγώ είμαι που βοηθάω
φρούτα και λαχανικά.

Το νερό φροντίζω εγώ
νά’ναι πάντα καθαρό.

Κι εγώ είμαι που ζεσταίνω
τις θάλασσες και τα νερά
για να μπορούν να κάνουν μπάνιο τα παιδιά.

Εγώ είμαι η ηλιαχτίδα
που τη λάμψη μου σκορπώ
και φωτίζω όλη μέρα
τον πλανήτη γη αυτό.

ΧΗΜΙΚΑ

Eμείς τα χημικά
είμαστε πολύ κακά
όλο ζημιές σας κάνουμε
κι ανθρώπους θα πεθάνουμε.

Θάλασσες, ποτάμια, ψάρια
σας τα κάνουμε όλα χάλια
φρούτα και λαχανικά
σας τα κάνουμε ζημιά.

Τα νερά μολύνω εγώ
και ποτέ δε σταματώ

Την ατμόσφαιρα ρυπαίνω
και τίποτα δεν καταλαβαίνω

Μέσ΄στο χώμα εγώ τρυπώνω
και παιδάκια φαρμακώνω.

ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΟΖΟΝΤΟΣ

Είμαι του όζοντος η τρύπα
που σας έχει μείνει προίκα.
Με φουγάρα και με σπρέι
να ο ήλιος που σας καίει.

Χαίρομαι που μεγαλώνω
που φουσκώνω και απλώνω
και στα χημικά ένα μπράβο
πού’καναν τον κόσμο μαύρο.

ΠΑΙΔΙΑ

Ήλιε μου, γιε της μέρας
και γέλιο της αυγής
κι αύριο μην ξεχάσεις
στη χώρα μας να βγεις.

Κάτι πρέπει να κάνουμε
δεν είναι κατάσταση αυτή
θέλουμε να κάνουμε
ζωή υγιεινή.

ΟΧΙ στα δηλητήρια

ΟΧΙ στα χημικά

ΝΑΙ στην καθαρή ατμόσφαιρα

ΝΑΙ στα υγιεινά.

Να υπάρχουν βιταμίνες
σ’όλα μας τα φαγητά
και να μεγαλώνουν
τα μικρά παιδιά.

Ελάτε βιταμίνες
και μη χάνετε καιρό
πέστε το και φωνάξτε το
πόσο κάνετε καλό.

"σαν κουρντισμένοι....."

ας μην ειμαστε έτσι, ας ανοίξουμε ψυχή μυαλά και καρδιές να ξεφύγουμε των γραναζιών τα κουρντίσματα γμτ...

Είμαι απαισιόδοξος για την ανθρώπινη φυλή γιατί είναι πάρα πολύ εφευρετική όταν πρόκειται να ωφεληθεί.
Βλέπουμε τη φύση σαν κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να υποτάξουμε.
Θα είχαμε μεγαλύτερες πιθανότητες να επιζήσουμε, αν μπορούσαμε να προσαρμοστούμε σ' αυτόν τον πλανήτη και να τον δούμε μ' ευγνωμοσύνη, κι όχι με αμφιβολία και με δικτατορικά αισθήματα.
Ε.Β. Γουάϊτ

Nαι, μην ξεχνάς όμως... διαφορετικός ο φόβος του τότε και διαφορετικός αυτός του σήμερα. Και είναι και αμφιλεγόμενος ο σημερινός γιατί δε φοβάσαι μια χούντα, μια εξουσία, ένα κράτος,  αλλά φοβάσαι μήπως δεν είσαι στη μόδα, μήπως δεν έχεις αυτοκίνητο, όχι για τη δουλειά σου, αλλά για να πουλάς μούρη, μήπως δεν προλάβεις να δεις το σήριαλ στην t.v., μήπως δεν καλλωπιστείς και σε δει ο άλλος.. όπως είσαι, μήπως δεν προλάβεις να πας να κλειστείς σ' ένα μπαρ αμίλητος, μήπως δεν πας να εκτονώσεις την οργή και όλα τα καταπιεσμένα σου θέλω σ' ένα γήπεδο....

Σ' αυτούς τους νέους που κάποτε αγωνίζονταν για τη ζωή τους, για την ελευθερία τους και για ό,τι τους καταπίεζε, γι' αυτούς τους νέους που κατανόησαν ότι όταν φοβάσαι το θάνατο δε ζεις τη ζωή, ένα μεγάλο  Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω .

Κάθε τέλος έχει ένα μεγάλο δρόμο να διασχίσει πριν φτάσει στην "τελική" του κατάληξη... Επειδή κάτω από την πιο βαθιά και την πιο ριζική απελπισία υπάρχει πάντα μια ακλόνητη - και μαζί ασταθής - ελπίδα...

Καλιόπη, η φράση μου, Ο φόβος, πάντα υπάρχει ο φόβος..., δεν αναφέρεται παρά σε αυτούς που φοβούνται τη βία των αντιστεκόμενων, και το έγραψα διαβάζοντας αυτόν που έγραψε στο οικολόγιο έτσι ξεκάρφωτα ότι" πάντα υπάρχει υπαρχει ο φοβος οι γνωστοι-αγνωστοι **** να δημιουργησουν επεισοδια".

Εκτός λοιπόν από αυτούς, ευτυχώς υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι, οι "αλήτες" που "εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία" και τότε και σήμερα

Και αν νομίζεις ότι σήμερα "δε φοβάσαι μια χούντα, μια εξουσία, ένα κράτος, αλλά φοβάσαι μήπως δεν είσαι στη μόδα (?), μήπως δεν έχεις αυτοκίνητο(?), όχι για τη δουλειά σου(?), αλλά για να πουλάς μούρη(?), μήπως δεν προλάβεις να δεις το σήριαλ στην t.v(?)., μήπως δεν καλλωπιστείς και σε δει ο άλλος(?). όπως είσαι, μήπως δεν προλάβεις να πας να κλειστείς σ' ένα μπαρ αμίλητος(?) κλπ, τότε συγγνώμη που θα στο πω αλλά δεν ζουν όλοι έτσι, αλλά μόνο ορισμένα στρώμματα αυτά που λέμε μικροαστικά. Κι ο κόσμος όπου ζουν ή νομίζουν πως ζουν δεν ειναι σίγουρα όλος ο κόσμος. Υπάρχουν πολυ σοβαρότερα πράγματα για τα οποία φοβούνται, βασανίζονται, ανυσυχούν και αγωνίζονται οι άνθρωποι γύρω μας.

Ας ξυπνήσουμε λίγο. Η ζωή δεν μοιάζει με τα σήριαλ και τις διαφημίσεις της ΤV. Τι πάει να πει δεν έχεις να φοβάσαι σήμερα; Για να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας να δούμε τι γίνεται...

Εν κατακλείδι φίλοι, εκτός από τον δολοφονημένο 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά στο Πολυτεχνείο το 1985 ας θυμηθούμε σήμερα και ας τους αφιερώσω δυο λέξεις, και δυο άλλους δολοφονημένους επί δημοκρατίας, τους φοιτητές Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελοπούλου που έπεσαν νεκροί, ξυλοκοπημένοι μέχρι θανάτου από τα ΜΑΤ, στην πορεία του πολυτεχνείου στις  17 Νοέμβρη 1980.


Φίλε ή αντίπαλε μην τ’ αναγγείλεις πουθενά
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος

Άρης Αλεξάνδρου

σας βλέπω πάρα πολύ απαισιό-δοξους. Τα πράγματα δεν είναι μόνο ότι επιπλέει παράδειγμα αυτό το site. Οι νεκροί δείχνουν στούς ζωντανούς . Μην ξεχνάτε ότι η γενιά εκείνη ήταν η αλλοτριωμένη γενιά του webley που "σιγά μην κουνηθούν τα αμερικανάκια "λέγαν οι παλαιοί αριστεροί πρίν το πολυτεχνείο. Κι όμως υπάρχουν φυλές ανθρώπων και υπάρχουν και αυτοί που σκέφτονται συλλογικά που δρούν που αλλάζουν και δημιουργούν. Αυτοί που θα βάλουν πλάτη στο μέλλον
" για να γυρίσει ο ηλιος θελεί δουλεια πολλή , θέλει νεκροί χιλίαδες...."
Υπάρχουν και αυτοί που δεν σκέφτονται μόνο μοδα, αμάξι , κτλ (όπως ο καθηγητής που για να τον εξαγοράσουν παρότι δεν απάντησε τίποτα του βάλαν 20 και έγινε διευθυντης τους κατεγγειλε και παραιτήθηκε χθες)
Υπάρχει πάντα  στην χώρα μας μία ήρεμη δύναμη , υπόγεια που δημιουργεί δρά και τινάζει το καπάκι συχνά κρατώντας την κοκκινη κλωστή με το παρελθόν μας
 Αισιόδοξά να σκεφτόμαστε παγκόσμιά και να δρούμε στην συνέιδησή μας, στην οικογενειά μας, στην δουλειά μας, σεβ αυτούς που αγαπάμε......
τις πιό ομορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ακόμα ταξιδέψει,
και αυτό που θέλεω να σου πω το πιό όμορφο ακόμα δεν το χω σκεφτεί ακόμα
παραφράζοντας τον ΧΙκμέτ
Viet

μην ξεφύγουμε από το τοπικ παιδιά μόνο.... μήπως να φτιάξουμε ενα θεμα στη γενική συζήτηση για να κουβεντιάζουμε όλα τα θέματα??? κι εκεί να σκοτωνόμαστε??? αλλά μόνον εκεί? να κρατάμε "καθαρά" τα υπόλοιπα??? λολ

μακάρι να υπάρχει αυτό Γεωπόνε μακάρι... - δυσκολεύομαι οταν βγαινω τα πρωινά στο μπαλκόνι και βλέπω τοίχο και μυρίζω βενζίνη και για να δω ουρανό με αστέρια πρέπει να έχω λαιμό σαν του παλιού παιδικού μας φίλου του τιραμόλα - οσο ειμαστε ακόμη εδώ ελπίζω να προκάμουμε να τις ταξιδεψουμε...

Ει γειά σας! Δεν θέλω να συνεχίσω οτιδήποτε αλλά επειδή βλέπω πως σβήστηκε μια λέξη του Kοinwnia θέλω να καταθέσω  μόνο πως δεν το ζήτησα και δεν υπήρχε λόγος για μένα να σβηστεί. Με ενόχλησε βέβαια κι απάντησα, αλλά δεν πιστεύω πως ανήκε σε αυτά πραγματικά που έπρεπε να σβηνονται.

Επίσης, για την αποκατάσταση του πραγματικού νοήματος των λέξεων: η λέξη κάφρος προέρχεται από την αραβική kafir και υποδηλωνει τον μη μουσουλμάνο, τον άπιστο! Έτσι ονομάζονταν, νομίζω υποτιμητικά, οι μαύροι αφρικανοί, κυρίως της φυλής Μπαντού από τους αραβες εμπόρους της Ζανζιβάρης. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα που εξισλαμίστηκαν έτσι ονομάζονταν, Κιαφίρ, και οι ειδωλολάτρες ορεσίβιοι κάτοικοι του Ινδοκαύκασου στο σημερινό Αφγανιστάν και Πακιστάν, και η περιοχή τους ήταν γνωστή ώς Κιαφιρστάν. Σήμερα αυτοί οι νεοπροσύλητοι στο ισλάμ στο Αφγανιστάν ονομάζονται Νούρι (νεοφώτιστοι) και η περιοχή τους Νουριστάν. Όσοι δεν εξισλαμίστηκαν, όπως οι περίφημοι Καλάς στο Πακιστάν, έτσι αποκαλούνται ακόμα και σήμερα από τους μουσουλμάνους γείτονές τους. Δεν ξέρω πως ακριβώς απέκτησε τη έννοια που έχει σήμερα στη δική μας καθομιλουμένη. Ιστορικά πάντως δεν ακούγεται και τόσο κακό!

 

Τι ομορφη γωνια!!! Συγκινηθηκα.......
Τι ομορφη γωνια!!

«Ο εφησυχασμός είναι η στάση των ανθρώπων που λένε: οι άλλοι μπορούν να κάνουν αυτά
που εγώ δεν μπορώ να κάνω...η θεωρία μου σκοπό έχει  να καταστήσει τον κάθε άνθρωπο κάτοχο αυτού που είναι και να ακουμπήσει πάνω του την πλήρη ευθύνη της ύπαρξής του.
Κι όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, δεν εννοούμε πως ο άνθρωπος είναιυπεύθυνος για τη συγκεκριμένη, την περιορισμένη ατομικότητά του, αλλά πως είναι υπεύθυνος
για όλους τους ανθρώπους».


Η αισιοδοξία είναι καθήκον μας
«Η ειρήνη είναι αναγκαία. ΄Ισως πρέπει να αγωνιζόμαστε γι΄ αυτήν και να την υπερασπιζόμαστε ακόμη για καιρό. Πρέπει να προετοιμαστούμε γι' αυτό.  Η αισιοδοξία είναι όμως καθήκον μας.
Πριν τελειώσω, θα ήθελα να εξηγήσω αυτή την πρόταση "η αισιοδοξία είναι καθήκον". Το μέλλον είναι ανοικτό. Δεν είναι προκαθορισμένο. Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει – εκτός αν αυτό συμβεί κατά τύχη.

Οι δυνατότητες που αφορούν το μέλλον, τόσο οι καλές όσο και οι κακές,δεν μπορούν να προβλεφθούν. Όταν λέω "η αισιοδοξία είναι καθήκον", αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι το μέλλον είναι ανοικτό,
παρά επίσης ότι εμείς όλοι το καθορίζουμε από κοινού μέσω εκείνων
που πράττουμε: Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει. ΄
Ετσι, είναι καθήκον όλων μας,αντί να προβλέπουμε κάτι κακό,