http://markmyword82.blogspot.com/2007/08/despite-all-my-rage-i-am-still-just-rat.html

Συνήθως όταν οι άνθρωποι είναι στεναχωρημένοι δεν κάνουν τίποτα. Απλώς κλαίγονται για την κατάστασή τους. Όταν όμως είναι οργισμένοι, φέρνουν την αλλαγή.
Malcolm X

Ο κόσμος χρειάζεται την οργή. Ο κόσμος συχνά συνεχίζει να επιτρέπει το κακό γιατί δεν είναι αρκετά οργισμένος.
Bede Jarrett

Φοβού την οργή του υπομονετικού ανθρώπου.
John Dryden

<<σε λίγο,το καθετι ξαναγεννιέται>>
Κάρολος Ντίκενς

 <<η δύναμη της ένωσης κατακτά το καθετί>>
Όμηρος
(το τελευταίο θα 'πρεπε να είναι και το motto μας)

Δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας (σαν το κέντρο του σύμπαντος), και μόνο όταν πειστούμε εντελώς γι΄αυτό αρχίζουμε να αγαπάμε σωστά τον εαυτό μας κι έτσι να αγαπάμε και τους άλλους. Τι εννοώ να αγαπάμε σωστά τον εαυτό μας? Εννοώ, πρώτα απ' όλα, να επιθυμούμε να ζήσουμε, να δεχόμαστε τη ζωή σαν ένα μεγάλο δώρο και μεγάλο καλό, όχι εξ'αιτίας αυτών που μας δίνει,αλλά εξ'αιτίας αυτών που μας διευκολύνει να δώσουμε στους άλλους!

τόμας μέρτον

http://theditch.wordpress.com/2007/03/09/100-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82/

Το μυαλό είναι σαν την ομπρέλλα. Λειτουργεί καλύτερα όταν είναι ανοιχτό.
Βάλτερ Γκρόπιους

Αν δεν ελέγξεις το μυαλό σου, θα το κάνει κάποιος άλλος.
Τζον Άλστον

Η απουσία εναλλακτικών λύσεων ξεκαθαρίζει θαυμάσια το μυαλό.
Χένρι Κίσιντζερ

Οι χειρότεροι κλέφτες είναι αυτοί που σου κλέβουν το χρόνο.
Γκαίτε

Ακούω και ξεχνώ. Βλέπω και θυμάμαι. Κάνω και κατανοώ.
Κομφούκιος

Η ευτυχία είναι τρόπος ταξιδιού, όχι προορισμός.
Ρόι Γκούντμαν

Η γνώση δεν είναι αρκετή-πρέπει να εφαρμόζουμε. Η θέληση δεν είναι αρκετή-πρέπει να πράττουμε.
Γκαίτε

Ακόμα δεν γνωρίζουμε ούτε το ένα χιλιοστό του 1% αυτών που μας έχει αποκαλύψει η φύση.
Άλμπερτ Αϊνστάιν

Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Φράνκλιν Ρούσβελτ

Σ’έναν τρελό κόσμο μόνο οι τρελοί είναι λογικοί.
Ακίρα Κουροσάβα

Ζήσε σαν να ήταν να πεθάνεις αύριο. Μάθε σαν να ήταν να ζεις για πάντα.
Γκάντι

Πρέπει να παλεύεις για τη ζωή σου. Αυτός είναι ο μόνος όρος για να την κρατήσεις.
Σολ Μπέλοου

Νομίζω ότι οι ιοί των κομπιούτερ θα πρέπει να θεωρηθούν ζωή. Αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη φύση το γεγονός ότι η μόνη μορφή ζωής που φτιάξαμε μέχρι σήμερα είναι καθαρά καταστροφική. Φτιάξαμε ζωή κατ’εικόνα και ομοίωσίν μας.
Στίβεν Χόκινγκ

Μην ακολουθείς την πεπατημένη.
Αν οι άλλοι πηγαίνουν από την άσφαλτο, εσύ πήγαινε από το δάσος.
Θα συναντήσεις πράγματα που δεν έχεις ξαναδεί.

Γκράχαμ Μπέλ

«Ε κακομοίρη άνθρωπε»,  «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»  Ν.Καζαντζακης

κάτι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες σκέφτομαι ξανασκέφτομαι φιλοσοφώ, καταχρώμαι λοιπόν λίγο από το χώρο του φορουμ και φτιάχνω τούτο το θρεντ να βάζουμε λογοτεχνικά κομμάτια ή ποιήματα, που ίσως κάτι ξυπνάνε μέσα μας, (αν δειτε ότι κάπου αλλού ταιριάζει καλύτερα ελεύθερα μεταφέρετέ το - αν πάλι το θεωρήσετε εκτός θέματος, κλειδώστε το...) το βάζω εδώ γιατί το κείμενο που με συγκίνησε τελευταία προσωπικά με ξυπνάει, με ευαισθητοποιεί, μου δίνει σφαλιάρα γερή, και δεν τολμώ να γυρίσω πλευρό... με κάνει να βλέπω καθαρότερα, εκείνο που με ενοχλεί, και να πεισμώνω περισσότερο μαζεύοντας και την τελευταία στάλα της επιμονής μου για να μην απογοητευτώ, να μην πλανευτώ, να μην ξαναβολευτώ, να μην παρασυρθώ από τον εγωισμό μου, να συνεχίσω όσο και οπως μπορώ...

ελπίζω να μου συγχωρήσετε την "κατάχρηση" του χώρου...

Σώπα μη μιλάς ! (του Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπασε".

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατικήκαι
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα η επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!....

Χεχ το βρήκες..
Καταπληκτικό ...

Κορυφαίο!

Τι σημαίνει αυτό ; 

ψάνχει στο γκουκλη τον Αρη Αλεξάνδρου, σαν να τα λέει καλά "Αν μου πρέπει τιμή, είναι που είχα πάντοτε τη λάμπα αναμμένη μέσα στην κάμαρά μου" μήπως να τολμήσω και δυο στίχους δικούς μου εδώ??? κι ας μην ειμαι ποιήτρια κι ας μην ειμαι λογοτέχνισσα? εχω ένα λαμμπάκι αναμένο στην καμαρά μου κι ελπίζω να μείνει αναμένο καιρό ακόμη...

παράξενο λαλάει το....

"Και είπε ο τρελλός: ΕΛΠΙΖΩ

γελάσαν όλοι... χάσκοντας και φτύνοντας υποκριτικό ενδιαφέρον... κρυμμένοι πίσω από πόρτες σφαλιστές με μάνταλα πολυτέλειας, μέσα σε αντικείμενα πλαστής ζωής... ντυμένοι με ψευδαισθητικά νήματα που αρρώστια κουβαλούνε.... του χαρίσαν εικόνες ψεύτικες σαν αυτές που κουβαλούνε στα μάτια τους... παιδιά ασθενικά ημιθανή... θόρυβο και καταστροφή... τυλιγμένα προσεκτικά σε γυαλιστερό χαρτί με καλαίσθητο φιόγκο, από κείνα που γεμίζουν τις δικές τους ζωές, που κλέβουν στιγμές και ώρες από κείνους... που κάνουν τον χρόνο ανύπαρκτο, και την ύπαρξη χλωμή ασθενική και απειλητική.... μη τους ζηλέψεις, μέσα στη πλαστική υποταγμένη χλιδή τους είναι ανύπαρκτοι...

Και είπε ο τρελλός: ΔΡΩ

σαστίσαν όλοι στο άκουσμα... ανοίξαν φυλακές και ακονίσαν μαχαίρια... να κόψουν απ τη ρίζα το κακό... τα κεκτημένα τους μη κινδυνέψουν.... η αδράνειά τους μη διαταραχθεί... σταυρώστε τον, εξαφανίστε τον σπόρο του... καλύψτε τη φωνή του με χλαγωγία ανώμαλη... βομβαρδίστε τον με τις "επιτεύξεις σας" λιθοβολήστες τον μέχρι να ματώσει μετανοιωμένος για την τόλμη του, να μείνει απαθής σαν εσάς... έτσι τους είπαν κι έτσι κάναν.... πρόβατα όμοιοι, άβουλα ζωντανά... μη τους κοιτάς λερώνουν....

Και είπε ο τρελλός: ΖΩ

κι όλοι κλείσαν τα αυτιά, σφαλίσαν τα μάτια, μην τύχει και τους αγγίξει η σκέψη του... μην τύχει και τους ζητηθεί συμμετοχή... μην τύχει και η ηληθιότητά τους ενοχληθεί... μην τύχει κι ο καθρέφτης που την αθλιότητά τους γνωρίζει, γυμνωθεί... κι όλοι γύρισαν πλευρό στον ρυπαρό ύπνο τους να βολευτούν λίγο καλύτερα να αποφύγουν την ενόχληση που εκείνος τη λέει πραγματικότητα, ζωή του.... μη τους ξυπνάς θα σε φάνε....

χλευάζουν τον τρελλό, τον γυμνώνουν, τον μαστιγώνουν, με χίλιους τρόπους... του δίνουν δάνεια του χαρίζουν αμάξια του ρίχνουν διπλα του ομορφα κορμιά και αντικείμενα ενός δολοφονικού "πολιτισμού" μπας και τον κοιμήσουν μπας και τον αποπλανήσουν και τον κάνουν δικό τους... οι αθλιότεροι των αθλίων, χλευάζουν τον Τρελλό... πόσο αστείο πόσο ειρωνικό, πόσο ανύπαρκτο αλήθεια!

και είπε ο τρελλός: ότι κι αν κάνεις ΥΠΑΡΧΩ - ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ....

κι εγώ τον κοιτώ στα μάτια τον τρελλό, μην και χάσω το δρόμο, μη και ξεχαστώ... αγγίζω του αέρα τα τελευταία μόρια, μυρίζω το γιασεμί και το αγιόκλημα, σκάβω με τα νύχια το χώμα όπου το βρω, χαιδεύω εκείνο το αδέσποτο το αγριεμένο απ την ηληθιότητά τους ζωντανό.... κι εγώ παίρνω απ το χέρι τον τρελλό, συνοδοιπόρο μηπως με θελήσει... βαδίζω πλάι του εκεί στα αποκαίδια που αφήσαν όλοι πίσω τους .... κι ελπίζω ότι όσο δρω θα ζω και θα υπάρχω...

Εκεί στον κόσμο των καταραμένων, ο τρελλός μου κι εγώ... "

εχω κι άλλες γκρινιες αλλού