[/b][/color]
[/b]


«Το φράγμα και τα έργα στη Μεσοχώρα θα ολοκληρωθούν έως το τέλος του 2010. Έχουν ολοκληρωθεί σχεδόν στο 100%. Η λειτουργία θα ξεκινήσει το 2012 και θα αποφέρει κέρδη ύψους 30.000.000 ευρώ. Μένει να ξεπεράσουμε το εμπόδιο του Σ.τ.Ε.» T. Μπιρμπίλη

Αυτά δήλωσε η υπουργός περιβάλλοντος στα μέσα Ιουλίου 2010 αναφορικά με το έγκλημα κατά του οικοσυστήματος του Αχελώου από το σύμπλεγμα των φαραωνικών κατασκευαστικών έργων στον άνω ρου του και την ολοκληρωτική καταστροφή του από την επιχειρούμενη εκτροπή του ποταμού στη Θεσσαλία. Διαπραγματεύονται μόνο την ποσότητα του νερού που θα εκτραπεί χωρίς αναφορά στην καταστροφή του οικοσυστήματος του ποταμού από τις πηγές του στην νότια Πίνδο μέχρι το δέλτα των  εκβολών του στο Ιόνιο.

Ο Αχελώος διαμορφώνει στις περιοχές που διατρέχει με τα νερά του εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα μοναδικό οικοσύστημα με πολύ πλούσια βιοποικιλότητα σε χλωρίδα και πανίδα, οι οποία είναι άμεσα εξαρτώμενη από τη φυσική ροή του. Είναι σημαντικότατος παράγοντας για την ποιότητα της ζωής των παρόχθιων κοινωνιών και ευρύτερα των περιμετρικών αστικών κέντρων.

Μετά τις επεμβάσεις που δέχτηκε ο κάτω ρους του Αχελώου τα τελευταία χρόνια με τη δημιουργία φραγμάτων-τεράτων, τη ρίψη αποβλήτων από μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις καθώς και μπάζων, τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα από την βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή, τον εγκιβωτισμό μεγάλου μέρους του, η ¨πράσινη¨ ανάπτυξη των φραγμάτων και της εκτροπής στον άνω ρου του ποταμού έρχεται να ολοκληρώσει την καταστροφή. Να δώσει τη χαριστική βολή στον Αχελώο, κλιμακώνοντας τη λεηλασία του.

Οι κεφαλαιοκράτες, με όχημα το ιδεολόγημα της ¨πράσινης¨ ανάπτυξης, συνεχίζουν την καταστροφική επέλασή τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον και την κοινωνία. Μετρούν σε ευρώ την υπεραξία από τη λεηλασία και ετοιμάζουν το νέο κύμα της ολοκληρωτικής τους επίθεσης στη φύση και τον άνθρωπο.

Σε καιρούς κρίσης του καπιταλισμού, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προβάλλουν ως διέξοδο το απατηλό ιδεολόγημα της πράσινης ανάπτυξης, με σκοπό τη συνέχιση και όξυνση της λεηλασίας της φύσης και της κοινωνίας, την αναδιάρθρωση του κράτους και της οικονομίας, υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.

Αυτή η χωρίς προηγούμενο επίθεση που ήδη οργανώνεται θα μετατρέψει σε πεδία καταστροφής δάση, βουνά, λίμνες, θάλασσες, ποτάμια, σε όλη τη χωρά. Η αποικιοκρατία του κεφαλαίου στη δημόσια γη, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα σπείρει το θάνατο και την εξαθλίωση στις τοπικές κοινωνίες ενώ η συμμορία των υπερεθνικών αφεντικών μακριά από αυτές τις συνέπειες θα καρπώνεται τον πλούτο από τη λεηλασία. Από τη μια, τα δισεκατομμύρια των πολυεθνικών θα συσσωρεύονται και θα κεφαλαιοποιούνται, ενώ από την άλλη η κοινωνία, βυθισμένη στον εργασιακό μεσαίωνα, θα παράγει μέσα στις σύγχρονες συνθήκες δουλείας όλο αυτόν τον πλούτο.

Σήμερα, τα ήδη υπάρχοντα έργα της εκτροπής του Αχελώου, η ολοκλήρωση των οποίων έχει σταματήσει μέχρι τώρα τέσσερις φορές από  το Συμβούλιο της Επικρατείας, παρουσιάζονται ως έργα «πράσινης» ανάπτυξης. Στην ουσία, οι μεγαλοκατασκευαστικές εταιρείες, ως κατακτητές, λεηλατούν τα πάντα υπό την προστασία του κράτους, μοιράζοντας στα μικροσυμφέροντα μέρος από το μεγάλο φαγοπότι και στους ντόπιους πληθυσμούς υποσχέσεις.

Και εδώ αναδύεται η συνεισφορά των κινημάτων και η σημασία του κοινωνικού αγώνα για την προάσπιση της φύσης. Μην προσδοκώντας τίποτε ουσιαστικό από τους θεσμικούς διαμεσολαβητές-χειραγωγούς, οργανώνουμε από τα κάτω τις αντιστάσεις μας και στήνουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφάλαιου, με σκοπό να πυκνώσουν οι δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας των αγωνιζόμενων και να συντεθούν οι αρχές και οι θέσεις τους στην κατεύθυνση μιας συνολικότερης επιλογής ρήξης με την εξουσία και τις αντικοινωνικές επιταγές της.

Παρά το γεγονός ότι οι τοπικές πρωτοβουλίες είναι ουσιαστικές για τη δυναμική και την εξέλιξη του αγώνα, η απουσία ή η υποχώρησή τους δεν σημαίνουν και το σταμάτημα του αγώνα, ιδίως όταν αυτός δεν αφορά ένα στενά τοπικό περιβαλλοντικό ζήτημα, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα.

Αντιλαμβανόμενοι τον ποταμό Αχελώο ως μέρος τού φυσικού κόσμου που λεηλατείται από το κράτος και το κεφάλαιο, κοινή συνείδηση όσων βρεθήκαμε από το 2007 στη Μεσοχώρα ήταν να παρέμβουμε εκεί ακριβώς όπου εξελίσσονται οι καταστροφικές δραστηριότητες και να συμβάλλουμε στην αναζωπύρωση του αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού. Αντίθετα, μια λογική που θέλει τον αγώνα να αυτοπεριορίζεται και να απομακρύνεται από το σημείο των φραγμάτων και της εκτροπής όπου μέχρι σήμερα εκδηλωνόταν, θεωρούμε ότι σαφώς ανακόπτει τη δυναμική του, καθιστώντας την επιλογή αυτή ολέθρια, ένα βήμα πριν παραδεχτεί μια ήττα που αυτή η ίδια προκαλεί.    

Οι κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Νομαρχία) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιριών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές που καλλιεργούν αυταπάτες -όπως η δήθεν σωτήρια για τον τόπο διεκδίκηση ίδρυσης αυτοτελούς υπουργείου περιβάλλοντος- και οδηγούν στο συμβιβασμό, τη μοιρολατρία και την παραίτηση μπροστά στον επαπειλούμενο αφανισμό του τόπου.

Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής, απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.  

Γι' αυτό, και μετά από μια σειρά συντονισμένων εκδηλώσεων και παρεμβάσεων όλο το χρόνο σε Αθήνα, Πάτρα, Γιάννενα, Αγρίνιο, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λάρισα και άλλες πόλεις, βρισκόμαστε ξανά, για τέταρτη χρονιά, στις όχθες του Αχελώου στη Μεσοχώρα, στην αυτόνομη συνάντηση αγώνα.


[/b]