Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΜΗ ΒΙΑΣ

ΠΡΙΝ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΜΟΥ ΣΤΑΣ ΕΞΟΧΑΣ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΜΕΡΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΒΙΑ, ΑΝ ΩΣΤΟΣΩ ΒΡΕΙΤΕ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΔΕΙΤΕ & ΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΟ:

http://www.xrysalogia.gr/mivia.html

http://www.xrysalogia.gr/diatrofi.html

Κι ένα ιστορικό

Διπολεία = (μία πονηριά των αρχαίων ημών προγόνων)
=Θρησκευτική εορτή των Αθηνών προς τιμήν του Πολιέως Διός η οποία γινόταν την 14η του Σκτροφοριώνος μηνός (Ιούνιος-Ιούλιος). Μία γιορτή αρχαιότατη η οποία είχε αγροτικό χαρακτήρα και ήταν αναίμακτη προσφορά. Προσέφεραν στο βωμό του Δία κόκκους σταριού, κριθαριού, στρογγυλά ζυμαρικά, εν είδη πλακούντων (ο πλακούς ήταν ένα ζυμάρι από διάφορους καρπούς) , πάνω σε χάλκινη πλάκα. Ακολουθούσαν κι ευχές προς τον Δία, ο ιερεύς έφευγε και τελείωνε η τελετή.
Αργότερα, όπως λέει η παράδοση (Παυσανίας, Α΄ 28΄) προστέθηκε και δεύτερο μέρος στη γιορτή, η «βουφονία» κατά την οποία θυσίαζαν βόδι ως εξής : ειδικοί υπηρέτες, οι «κεντριάδες» οδηγούσαν το ζώο στην Ακρόπολη και το άφηναν ελεύθερο να πλησιάσει τις προσφορές των Διπολείων που βρίσκονταν πάνω στο βωμό, ενώ οι άλλοι υπηρέτες, οι «διαιτροί», οι οποίοι έφεραν μαχαίρι και πέλεκυ, ακόνιζαν τα όπλα τους με νερό που το έφερναν υδροφόρες παρθένες.
Όταν λοιπόν το ζώο έσκυβε στο βωμό να φάει τα αφύλακτα σιτηρά, έξαλλος δήθεν ο ιερέας, o «βουφόνος» για την ασέβεια του ζώου, άρπαζε τον πέλεκυ και χτυπούσε το βέβηλο βου στο κεφάλι. Έντρομος ο ιερέας, λόγω του φόνου, έριχνε τον πέλεκυ κάτω και εξαφανιζόταν. Τότε οι διαιτροί πλησίαζαν, αποτελείωναν το θύμα, το τεμάχιζαν και από το μαγειρεμένο κρέας έτρωγαν οι παριστάμενοι. Μετά τη διανομή του κρέατος, στο δικαστήριο κοντά στο πρυτανείο, όπου δικάζονταν οι άψυχοι φονιάδες, γινόταν δίκη προς τιμωρία του φονιά πέλεκυ. Γέμιζαν το δέρμα του ζώου χόρτο, το έζευαν σε άροτρο και το έφερναν μπροστά στον άρχοντα βασιλιά, μαζί με τον πέλεκυ (τσεκούρι).
Κατά την ανάκριση, οι υδροφόροι παρθένες έριχναν την ευθύνη στον ιερέα που κρατούσε το τσεκούρι του φόνου, αυτός όμως ο βουδόνος είχε εξαφανισθεί κι έτσι καταδικάζονταν ο πέλεκυς, ο οποίος ήταν άφωνος και δεν μπορούσε να απολογηθεί. Για τιμωρία πετιόταν πανηγυρικά στη θάλασσα.
Το ιστορικό αυτής της «εορτής» έχει ως εξής. Προ της βασιλείας του Ερεχθέως, όταν οι κάτοικοι ήταν αγρότες ζούσαν μία ήσυχη πατριαρχική ζωή και ο φόνος του ζώου θεωρούνταν ανοσιούργημα, κατά την ισχύουσα άγραφο νομοθεσία του Κέκροπα: «οπόσα έχει ψυχήν ου δεν θύσαι» = ό,τι έχει ψυχη δεν θυσιάζεται. Τότε γινόταν μόνο αναίμακτη προσφορά. Ο τόπος της τελετής και η σημασία αυτής δεν μαρτυρείται.
Ο BAND εικάζει ότι γινόταν στην Πνύκα του βωμού του Υπάτους Διός, όπου ποτέ δεν γινόταν αιματηρή θυσία, ούτε οίνου σπονδή. Κατ’ αυτόν, η τελετή ήταν ευχαριστήρια για τη συγκομιδή των σιτηρών. Κατά δεν τον JOHN είχε το χαρακτήρα παράκλησης προς τον Δία, όπως συνεχίσει και το επόμενο έτος την γονιμοποιό βροχή.
Η βουφονία άρχισε επί βασιλείας του Ερεχθέως από τυχαίο γεγονός σύμφωνα με τη παράδοση. Κατά την τελετή των Διπολείων, το χρόνο εκείνο ήταν ιερεύς ο Θαύλων, όταν βους πλησίασε και έφαγε τις προσφορές. Ο Θαύλων πάνω στην έξαψη του τον φόνευσε και εξαφανίστηκε. Άλλες εκδοχές φέρουν ως φονέα των Σώπατρον. Ο Σώπατρος μετά τον φόνο πήγε στην Κρήτη αλλά η θεότης θύμωσε για το φόνο και έστειλε ξηρασία και ακαρπία στην Αττική. Κατόπιν εντολής του Μαντείου των Δελφών ανεκλήθη από την Κρήτη και τέλεσε εξιλαστήρια θυσία βοός. Από το κρέας της θυσίας έφαγαν όλοι.
Στη βουφονία οι νεότεροι φιλόλογοι διαβλέπουν τα ίχνη της εισαγωγής αιματηρών θυσιών στην Αττική και θεωρούν ότι οι θυσίες αυτές έχουν χαρακτήρα εξιλαστήριο και αναμνηστικό. Κατά τους ιστορικούς χρόνους μαζί με τον αναίμακτο προσφορά γινόταν και η βουφονία.
Και έτσι έχουμε μ’ έναν εύσχημο τρόπο ένα πέρασμα από τον καρποχορτοφαγία στη κρεοφαγία. Από την εγκυκλοπαίδεια του Παύλου Δανδράκη.
.................................................................................

Αλλά κι απ' τον Φιλόστρατο καταλαβαίνουμε για την διατροφική μας παράδοση και φιλοσοφία: Απολλώνιος
”Από την Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, των εκδόσεων Γεωργιάδης, "Φιλόστρατου, Βίος Απολλωνίου Τυανέως" Σελίδα 63, τόμος Α'

Ο Απολλώνιος αναπροσαρμόζει την διατροφή και την ενδυμασία του.

VIII. Επειδή ο Εύξενος θεώρησε ότι ο Απολλώνιος καταπιάνεται με υψηλούς στόχους και τον ρώτησε από πού θα αρχίσει, εκείνος απάντησε:

"Από όπου ακριβώς και οι γιατροί, διότι και εκείνοι καθαρίζοντες τους στομάχους, άλλους δεν τους αφήνουν να αρρωστήσουν και άλλους τους θεραπεύουν".

Και αφού είπε αυτό , εγκατέλειψε τις ζωϊκές τροφές, ως μη καθαρές και ως παχυντικές του νου, και σιτιζόταν με ξηρούς καρπούς και φρούτα, καθώς και με χόρτα, λέγοντας ότι αυτά είναι καθαρά, όσα δηλαδή η ίδια η γη προσφέρει.

Για το κρασί έλεγε ότι είναι καθαρό πιοτό, ως προερχόμενο από φυτό πολύ ήμερο για χάρη των ανθρώπων, αλλ' ότι έρχεται σε αντίθεση με τα συστατικά του νου, επειδή θολώνει την αιθέρια φύση της ψυχής.

Μετά την κάθαρση του στομάχου, που έγινε μ' αυτόν τον τρόπο κάνει κόσμημά του την ξυπολυσιά, ντύνεται ενδύματα λινά, εγκαταλείποντας τα ενδύματα από υλικά ζώων, αφήνει μακρυά μαλλιά και ζει στον ναό.”
..................................................................................

"Κατά τη δική μου αντίληψη, η ζωή ενός αρνιού δεν είναι λιγότερο πολύτιμη από τη ζωή ενός ανθρώπου. Όσο πιο ανυπεράσπιστο είναι ένα πλάσμα, τόσο περισσότερο χρειάζεται την προστασία του ανθρώπου από τη βαναυσότητα του ανθρώπου"
"Το μεγαλείο ενός έθνους και η πρόοδος στις ηθικές αξίες κρίνεται από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα." Μαχάτμα Γκάντι

Πυθαγόρας:
"Όσο ο άνθρωπος θα συνεχίζει να είναι ο άσπλαχνος καταστροφέας κατώτερων όντων, δεν θα γνωρίσει ποτέ υγεία ή ειρήνη. Γιατί όσο οι άνθρωποι θα κατασφάζουν ζώα, θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Πράγματι, αυτός που σπέρνει το σπόρο του φόνου και του πόνου δεν μπορεί να δρέψει χαρά και αγάπη."

Αν θεωρηθούν αυτά προσηλυτισμός, ας ρωτήσουμε και τη γνώμη του Αινστάιν:

"Τίποτα δεν θα ωφελήσει περισσότερο την ανθρώπινη υγεία και θα αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης της ζωής στη Γη, όσο η μετάβαση μας σε μια χορτοφαγική διατροφή".

Ο ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Ο Θεόφραστος (372 π.Χ. – περ. 287/5 π.Χ.) ήταν φιλόσοφος της αρχαιότητας από την Ερεσό της Λέσβου. Θεωρείται συνεχιστής του έργου του Αριστοτέλη τον οποίο και διαδέχτηκε στη διεύθυνση της Περιπατητικής σχολής.
--------------------------------------------------

.»Ο ουρανός για πατέρας και η γη για μητέρα. Τα παιδιά που προέρχονται από τον ίδιο πατέρα και την ίδια μητέρα είναι συγγενείς μεταξύ τους και οι απόγονοι που προέρχονται από τους ίδιους παππούδες έχουν μια συγγένεια, όπως έχουν μία συγγένεια οι συμπολίτες της ίδια πόλης επειδή έχουν σε κοινή ιδιοκτησία κάποιο έδαφος και επειδή έχουν αμοιβαίες σχέσεις.. Το ίδιο λέμε για έναν Έλληνα σχετικά με έναν άλλο Έλληνα, για έναν βάρβαρο σχετικά με έναν άλλο βάρβαρο και για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι συγγενείς γιατί ανήκουν στην ίδια ράτσα, για δύο λόγους είτε επειδή έχουν τους ίδιους προγόνους, είτε γιατί τρέφονται με την ίδια τροφή και έχουν κοινά ήθη και κοινή ράτσα.

Έτσι πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι αλλά και όλα τα ζώα, ανήκουν στην ίδια ράτσα, γιατί οι αρχές στις οποίες βασίζονται τα σώματά τους είναι οι ίδιες από τη φύση (και δεν αναφέρομαι στις πρώτες ύλες από τις οποίες προέρχονται τα φυτά, αλλά αναφέρομαι στο δέρμα, στη σάρκα, στα υγρά που αφορούν τα ζωντανά) και ακόμα περισσότερο γιατί η ψυχή που έχουν μέσα τους δεν είναι διαφορετική εκ φύσεως, όσον αφορά, τις επιθυμίες, τις ορμές επιθετικότητας, τις σκέψεις και κυρίως τις αισθήσεις. Αλλά όπως γίνεται για τα σώματα, κάποια ζώα έχουν μια τέλεια ψυχή, ενώ σε άλλα αυτή είναι λιγότερο τέλεια: πάντως οι αρχές είναι από τη φύση οι ίδιες. Και αυτό επιβεβαιώνεται από την αγάπη προς τους συγγενείς τους. Εάν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται όσον αφορά τις πηγές των ηθών, όλα τα είδη είναι έξυπνα, αλλά διαφέρουν στην εκπαίδευση και στη σύνθεση του μίγματος των πρώτων υλών. Απ' όλες τις πλευρές λοιπόν, οι ράτσες των ζώων είναι συγγενείς με την δική μας, επειδή τα μέσα συντήρησης είναι τα ίδια για όλους, όπως ο αέρας που αναπνέουμε, γιατί, σύμφωνα με τον Ευρυπίδη, ένα κόκκινο αίμα ρέει σε όλα τα ζώα και όλοι έχουν για κοινό τους πατέρα τον ουρανό και για κοινή τους μητέρα τη γη.

Στην αρχή οι άνθρωποι θυσίαζαν στους θεούς μόνο μικρά φυτά, ήταν σαν να μάζευε ο άνθρωπος με τα χέρια του το πρώτο ον από την έυφορη φύση. Γιατί εάν η γη έχει παράγει τα δέντρα πριν από τα ζώα, έχει παράγει πολύ πριν το χορτάρι που ξαναγεννιέται κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι μάζευαν τα χορτάρια και έκαιγαν τα φύλλα, τις ρίζες ή ολόκληρο το φυτό, για να επικοινωνήσουν μέσω αυτών των θυσιών με τους ουράνιους θεούς, αποθανατίζοντας τις προσφορές που τους απηύθυναν. Και πράγματι και εμείς στους ναούς μας φυλάμε την αθάνατη φωτιά, γιατί είναι η ύλη που μοιάζει περισσότερο με τους θεούς.

Από τη λέξη "θυμίασις", που σήμαινε τον καπνό από την καύση των προϊόντων της γης, δημιουγήθηκε η λέξη "θυμιατήρια", που σημαίνει τους μικρούς βωμούς όπου καίγονται τ' αρώματα και πάλι από εκεί οι λέξεις "θύειν" (θυσιάζω) και "θυσία".

Εμείς εννοούμε αυτές τις λέξεις με λανθασμένο τρόπο, εάν πιστεύουμε ότι σημαίνουν τις ένοχες πράξεις που αναπτύχθηκαν έπειτα: και πράγματι ονομάζεται "θυσία" η υποτιθέμενη λατρεία που τελείται μέσω των ζώων. Αλλά οι αρχαίοι πρόσεχαν τόσο πολύ να μην παραβιάζουν τα ήθη, που έστελναν αναθεματισμούς ενάντια σ' εκείνους που εγκατέλειπαν τα παλιά ήθη για να εισάγουν άλλα.

Από το ρήμα "άρωμαι" που σημαίνει "στέλνω αναθεματισμό", ονόμασαν "αρώματα" τα μυρωδικά που σήμερα συνηθίζουν να καίνε. Σαν επιβεβαίωση του αρχαίου χαρακτήρα της προσφοράς καπνού, θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα πολλοί προσφέρουν σε θυσία ψιλοκομμένα κομματάκια αρωματικού ξύλου. Μετά τα πρώτα χορτάρια, η γη άρχισε να παράγει δένδρα, και οι άνθρωποι που στην αρχή έτρωγαν βελανίδια. Για τις θυσίες τότε στους θεούς, δεν έκαιγαν, παρά ένα μέρος από την τροφή τους και σε μικρή ποσότητα γιατί δεν ήταν άφθονη, αλλά σε περισσότερη ποσότητα τα φύλλα των δέντρων.

Όταν ανακάλυψαν τη γεωργία, ο τρόπος ζωής άλλαξε και άρχισαν οι θυσίες με τα αγροτικά προϊόντα. Το πρώτο δημητριακό, (καρπός της Δήμητρας), που εμφανίστηκε μετά από τα όσπρια, ήταν το κριθάρι: ήταν λοιπόν τα σπόρια του, που το ανθρώπινο γένος διέδωσε στην αρχή, στην εποχή των θυσιών. Όταν έπειτα έψηναν και ζύμωναν την τροφή τους, οι άνθρωποι σκέπαζαν με ένα "μυστικό κάλυμμα" τα όργανα που έφεραν μέσα στην ύπαρξή τους, την θεϊκή βοήθεια και φέρονταν προς αυτά σαν να ήταν ιερά αντικείμενα.

Όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν για τις ανάγκες τους τα θεϊκά υγρά σαν το κρασί, το μέλι και το λάδι, προσέφεραν πάλι στους θεούς, που ήταν οι δημιουργοί αυτών των αγαθών. Οι πρώτες προσφορές που έκαναν οι άνθρωποι στις θυσίες, προχώρησαν μετά σ' έναν παράνομο δρόμο και είδαμε πως εισήχθηκε η συνήθεια των φοβερών θυσιών, συνήθεια γεμάτη ασπλαχνία απέναντι στα ζώα. Όπως φαίνεται, οι αναθεματισμοί που κάποτε στάλθηκαν εναντίον μας, σήμερα έγιναν πραγματικότητα, γιατί οι άνθρωποι άρχισαν να σφάζουν τα θύματα και να ματώνουν τους βωμούς, από τότε που, αφού δοκίμασαν πείνα και πολέμους, έχωσαν τα χέρια τους στο αίμα.

Η θυσία των ζώων λοιπόν ήρθε αργότερα από τις άλλες και προέρχεται από κάποια δύσκολη κατάσταση που δημιουργήθηκε από την πείνα ή κάποια άλλη συμφορά. Όλα αυτά έχουν τη ρίζα τους στην αδικία που καλλιεργεί το ανθρώπινο είδος.

Άρχισαν τις θυσίες κάτω από κάποια πίεση μιας μεγαλύτερης ανάγκης, της οποίας γίναμε θύματα. Η αιτία ήταν η πείνα και οι πόλεμοι: αυτά τα πράγματα έφεραν την ανάγκη να τρώγονται τα ζώα. Αλλά όταν υπάρχουν οι σοδειές, τι ανάγκη υπάρχει να πραγματοποιηθούν θυσίες, αφού δεν υπάρχει πια ανάγκη γι' αυτές;

Τα καλύτερα και πολυτιμότερα ευεργητήματα που μας κάνουν οι θεοί είναι οι σοδειές: χάρη στ' αγροτικά προϊόντα, μας συντηρούν στη ζωή και μας επιτρέπουν μια εξευγενισμένη ύπαρξη. Οι σοδειές λοιπόν μας χρησιμεύουν για να τιμήσουμε τους θεούς και πρέπει να θυσιάσουμε μόνο αυτές, η θυσία των οποίων δεν βλάπτει κανένα, γιατί, εάν υπάρχει μια πράξη που δεν πρέπει να προκαλέσει ζημιές, αυτή είναι η θυσία.

Και εάν κάποιος έλεγε ότι ο θεός μας έδωσε τα ζώα, το ίδιο όπως μας έδωσε και τις σοδειές, για τη δική μας χρήση, θα του απαντούσαν ότι όταν θυσιάζουμε ζωντανές υπάρξεις τους προκαλούμε σαφώς κάποιες ζημιές, γιατί τους αφαιρούμε την ψυχή. Γι' αυτό δεν πρέπει να τα θυσιάζουμε. Και πράγματι, η θυσία είναι μια ιερή πράξη και μέσα στη λέξη αυτή υπάρχει το νόημα του αγιασμού και δεν υπάρχει τίποτα άγιο στην πράξη αυτού ο οποίος, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, χρησιμοποιεί τα αγαθά άλλων χωρίς να έχουν οι ίδιοι συμφωνήσει.

Πως θα μπορούσε να υπάρξει ιερότητα όταν εκτελείται μια αδικία σε βάρος των θυμάτων της κλοπής; Είναι λοιπόν ιεροσυλία, όταν προσφέρονται θυσίες κλέβοντας από άλλους αγαθά ακόμα περισσότερο πολύτιμα. Ένα τέτοιο έγκλημα που πράγματι είναι το μεγαλύτερο, αφού η ψυχή είναι ένα αγαθό περισσότερο πολύτιμο από τα προϊόντα της γης και δεν πρέπει με καμιά δύναμη να την κάνουν αντικείμενο κλοπής, είναι το να θυσιάζουμε ζώα. Ίσως κάποιος θα πει ότι και στα φυτά κλέβουμε κάτι, αλλά δεν είναι το ίδιο είδος κλοπής, γιατί δεν εκτελείται ενάντια στη θέλησή του.

Και πράγματι και αν δεν τ' αγγίζουμε, αυτά αφήνουν να πέσουν οι καρποί τους και το μάζεμα των καρπών δεν προϋποθέτει την καταστροφή των φυτών, όπως γίνεται για τα ζωντανά, όταν χάσουν την ψυχή τους. Σε έναν μεγάλο αριθμό λαών, οι τελετές αποτελούντο στην αρχή από εγκρατείς σπονδές: πρώτα με το νερό, έπειτα με το μέλι, που είναι το πρώτο "ποτό", οι σπονδές λαδιού και στο τέλος του κρασιού, πιο κοντά σε μας.

Όλα αυτά μαρτυρούνται όχι μόνο από τις πυραμίδες των Νόμων, που είναι στην πραγματικότητα αντιγραφές των κορυβαντικών τελετών της Κρήτης, αλλά και από τον Εμπεδοκλή, ο οποίος, στο κείμενό του "Περί των Θυσιών" και της Θεογονίας, εξακριβώνει τα εξής: "Σ' αυτούς ούτε ο Άρης ούτε η Αναταραχή δεν ήταν ο αριθμός των Θεών, ο Δίας δεν βασίλευε, ούτε ο Χρόνος, ούτε ο Ποσειδώνας αλλά η Κύπρις ήταν βασίλισσα" δηλ. η αγάπη. "Εκείνοι αποκτούσαν την εύνοια αυτής, με ιερές προσφορές, ζωγραφιές ζώων, αρώματα με χίλιες μυρωδιές, θυσίες από λιβάνι και μύρο, απλώνοντας στο έδαφος τα προϊόντα των χρυσών μελισσών."

Αυτές οι τελετές ακόμα και σήμερα ισχύουν σε μερικούς λαούς, σαν ίχνη της αλήθειας. Επειδή τότε, πιστεύω, η αγάπη και η αντίληψη της συγγένειας κυριαρχούσαν, κανείς δεν έκανε εγκλήματα, γιατί ο άνθρωπος ότι και τα ζώα και ο άνθρωπος είχαν κάποια συγγένεια μεταξύ τους. Τώρα πρέπει ακόμα να εξετάσουμε το εξής θέμα: παρ' όλο που κάποια συγγένεια μας ενώνει με τους άλλους ανθρώπους, εμείς έχουμε τη γνώμη ότι πρέπει να καταστρέψουμε και να τιμωρήσουμε όλους τους κακούς, γιατί ένα ένστικτο της φύσης τους και της κακίας τους φαίνεται να τους παρασύρει να βλάψουν αυτούς που συναντούν.

Λοιπόν με την ίδια λογική, έχουμε μήπως το δικαίωμα να σκοτώσουμε, μεταξύ των ζώων χωρίς νοημοσύνη, αυτά που από τη φύση τους είναι άδικα και άσπλαχνα γιατί το ένστικτο τους, τους παρασύρει να βλάπτουν αυτούς που τους πλησιάζουν;

Αλλά μεταξύ των άλλων ζώων, μερικά δεν κάνουν αδικίες και η φύση τους δεν τους παρασέρνει να βλάψουν: αυτά τα τελευταία σίγουρα είναι άδικο να το κάνουμε με ανθρώπους που είναι σαν και αυτά. Αυτό φαίνεται να δείχνει ότι δεν υπάρχει παρά μια μόνο μορφή δικαίου μεταξύ αυτών των τελευταίων οι μεν είναι βλαβεροί και κακοί από τη φύση τους, και οι δε δεν είναι ακριβώς όπως μεταξύ των ανθρώπων..

Πλούσια σε διδάγματα θα ήταν η παρατήρηση του σοφού λαού των Αιγυπτίων: αυτοί είναι τόσο μακριά από το να σκοτώσουν και ένα μόνο ζώο και ότι κάνουν το κάνουν με τις εικόνες τους, εικόνες θεών, γιατί τα ζώα θεωρούνται κοντινά και συγγενικά πρόσωπα των θεών και των ανθρώπων.»