Βιβλίο πολυσχιδές και τολμηρό. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, με την αλληλοδιαδοχή σε απόκρυφες Αποκαλύψεις στον μυημένο - απόκρυφες για τον Εκκλησιαστικό κανόνα αλλά και αυθεντικές για τις συνέπειες, τα πάθη, τους τρόμους και τα κινήματα που προκάλεσε.

Η Αποκάλυψη μπορεί να διαβαστεί ως μια απαγγελία αλλά και ως η αναγγελία ενός τέλους κι έτσι ξαναγράφεται βήμα προς βήμα σ' αυτή την αναμονή του Δυό Χιλιάδες, ακόμη κι απ΄αυτούς που δεν την διάβασαν ποτέ: όχι πια οι επτά σάλπιγγες και το χαλάζι και η θάλασσα που γίνεται αίμα και η πτώση των άστρων και οι ακρίδες που βγαίνουν από τους καπνούς του πηγαδιού της αβύσσου και οι στρατοί του Γκογκ και του Μαγκόγκ και το τέρας που βγαίνει απο τη θάλασσα, ΑΛΛΑ ο πολλαπλασιασμός των πυρηνικών αποβλήτων, τώρα πια ανεξέλεγκτα και ανεξακρίβωτα, και οι όξινες βροχές και ο Αμαζόνιος που εξαφανίζεται και η τρύπα του όζοντος και οι ορδές των απόκληρων μεταναστών, που ανεβαίνουν και χτυπούν, κάποτε βίαια, τις πόρτες της ευμάρειας και η πείνα που θερίζει ολόκληρες ηπείρους και οι καινούργιες αθεράπευτες ασθένειες και η καταστροφή του εδάφους από την εκμετάλλευση και το κλίμα που αλλάζει και οι πάγοι που λιώνουν και η επιστήμη της γενετικής που θα μας βγάζει σε αντίγραφα και ο οικολογικός μυστικισμός που θα θεωρεί αναγκαία την αυτοκτονία της ίδιας της ανθρωπότητας, που πρέπει να χαθεί, για να γλιτώσουν τα είδη που έχουν σχεδόν καταστραφεί και η Μάνα γη που την έχουμε εκφυλίσει και πνίξει.

Σήμερα ζούμε (έστω στο μέτρο της φαινομενικότητας που μας έχουν συνηθίσει τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης) τους τρόμους ενός τέλους και θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε ότι τους ζούμε με το πνεύμα του: ("Να φάμε, να πιούμε, αύριο πεθαίνουμε") γιορτάζοντας το τέλος των ιδεολογιών και της αλληλεγγύης στη δίνη ενός ανεύθυνου καταναλωτισμού. Έτσι ο καθένας μας ζει το φάντασμα της Αποκάλυψης και συγχρόνως το εξορκίζει. Όσο περισσότερο το εξορκίζει τόσο περισσότερο το φοβάται υποσυνείδητα και το προβάλλει πάνω στις οθόνες με τη μορφή ενός σκληρού θεάματος, ελπίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο ότι το εξορίζει από την πραγματικότητα.

Από το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο "Τί πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει;"- Συνομιλία με τον Carlo Maria Martini, Καρδινάλιο του Μιλάνου, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα Αθήνα 1998, σελ.16-17