Blue Planet Magazine

To περιοδικό είναι μία προσπάθεια να ταξιδέψουμε μέσα από τις σελίδες του, σε αυτόν τον υπέροχο Μπλε Πλανήτη που κατοικούμε, και να προσπαθήσουμε, μέσα από συλλογικές και ατομικές προσπάθειες, να τον γνωρίσουμε και πιο σημαντικά από όλα, να προστατεύσουμε την πανίδα και την χλωρίδα του.Ύστερα από χιλιετηρίδες άσκοπης κατάχρησης των πόρων της γης και της θάλασσας, ένας μεγάλος βρόγχος έχει τυλιχτεί γύρω από την Γη. Άπειρες ποσότητες αποβλήτων χύνονται σαν ένα τεράστιο μαύρο καρκίνωμα στον υδροφόρο ορίζοντα , εκατομμύρια τοξικά αέρια απελευθερώνονται πάνω από τα κεφάλια μας. Η ηρεμία της ροής της ενέργειας έχει σπάσει. Τα ποτάμια πεθαίνουν βίαια για χάρη τεράστιων αρδευτικών έργων και ολόκληρα βουνά εξαφανίζονται από προσώπου γης. Το τοπίο γύρω μας αλλάζει δραματικά . Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν είχε την δύναμη και τα μέσα να παρέμβει με τέτοιο άπληστο μένος πάνω στην ίδια του την γη. Ίσως και κανένα άλλο ζώο δεν έκανε ποτέ κάτι παρόμοιο.
Ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο φίλος?

Ναι στην σωτηρία του Μπλε πλανήτη.

editorial issue 3

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΤΙΩΝ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Μέσα στην καταχνιά ενός πρωινού ξυπνήματος κάτω από υγρές φυλλωσιές και ψιθυρίσματα, η καρδιά σφυροκοπάει και αρπάζει σαν καυτή μέγγενη την τελευταία της πνοή.

Ο φόβος είναι μία λειτουργία επιβίωσης, ένας μικρός κώδωνας κινδύνου, η σκιά που προπορεύεται της ζωής.Και όπως περάσανε τα χρόνια καταχώνιασε,εκπαιδεύτηκε και λειτουγεί σαν χαλινάρι να κατευθύνει το φως στα μάτια, τον σκλάβο στο κουτί του.Και ξαφνικά μέσα σε εκατό χρόνια νύχτας,προστατευμένες από φύλακες με αστραφερά μεταλλικά όπλα, να γυαλίζουνε γράσο και αίμα σαν ιός σε μετάλλαξη,πιο φοβερός και από τους πολύχρωμους κινέζικους δράκους που πιάνουν το τσι του σύμπαντος,αυτή η γη,γέμισε κουτάκια.Κάθε κουτί και σκλάβοι.Πόσο υπομονή στη σιωπή ,πόσο άγρυπνο γυάλινο βλέμμα,πόσα ψεύτικα μέλη από πλαστικό να ανασάνει κάποιος.
Θα πίστευε κάποιος ότι μια τέτοια μαζική υστερία εγωισμού και νεκρολαγνίας (λατρεία των αντικειμένων που ποτέ δεν είχανε ζωή),μόνο σε φανταστικές αφηγήσεις θα έβρισκε.Ίσως μόνο ο καταραμένος καλλιτέχνης της πένας Μπάροουζ να ξόρκιζε με βασκανίες εξαρτημάτων από διαστημόπλοια, το κακό πριν φτάσει στο στόχο του.Ή ίσως κάποιος άγιος με πλαστικά φίδια και νεκροκεφαλές από πίσσα, κολλημένος πάνω σε πλήκτρα πιάνου άρθρωνε νοήματα με ρυθμό.Ή το κακό θα ξεπερνούσε τους κρόκους αυγών και θα έλαμπε με όλο του το είναι, μέσα από τις τρίχες καθαρόαιμων αλόγων πάνω σε ασπρισμένες επιφάνειες, χημικά επεξεργασμένων δέντρων.

Το άλογο που χλιμιντρίζει και θέλει να βγει από τους καμβάδες.Ο ήχος που σπάει το τύμπανο του λίθαργου.Ένα κείμενο χωρίς ψυχή.
Αν η ελευθερία περνάει μέσα από παραστάσεις, από εκδηλώσεις και έννοιες, αν ο φόβος καθισμένος πάνω σε ένα κρυστάλλινο θρόνο κοιτάζει κάτω στην κοιλάδα και βλέπει κουτάκια, τότε όλοι είμαστε βράχοι.

Και ο βράχος όταν κυλάει από ψηλά και πέφτει, δεν σκέφτεται γιατί πέφτω, δεν ανασαίνει γιατί γνωρίζει, δεν νιώθει επειδή υπάρχει.