TI EINAI H ΔΑΣΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ

Βρισκόμαστε ήδη στην αρχή μιάς νέας θερμοπυρικής περιόδου, που αναμένεται και αυτή εξ’ίσου κρίσιμη, όπως και οι προηγούμενες. Κάθε τέτοια εποχή εμφανίζονται στον τύπο διάφορες αναφορές που συχνά μας δίνουν τραγικά στοιχεία για την καταστροφή της Ελληνικής χλωρίδας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Πράγματι τα τελευταία χρόνια ο απολογισμός υπήρξε εφιαλτικός σε απώλειες τεραστίων εκτάσεων δασών, καλλιεργειών, περιουσιών και ακόμα ανθρώπινων ζωών. Αυτή τη στιγμή, η χώρα μας διαθέτει το μικρότερο ποσοστό δασοκάλυψης στην Ευρώπη, που φτάνει μόλις το 13%, σε σύγκριση με το 33% της Ισπανίας, το 32% της Βουλγαρίας και το 22% της Ιταλίας.
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που ενώ μία πυρκαϊά πλησιάζει επικίνδυνα να κάψει ακόμη και τα σπίτια, υπάρχουν άτομα, δυστυχώς αρκετά, που εξακολουθούν να παίζουν αμέριμνα τάβλι, ή να παρακολουθούν από κάποια απόσταση το «θέαμα» σαν σύγχρονοι Νέρωνες, αγνοώντας τις εκκλήσεις για βοήθεια. Ίσως κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι κάτι τέτοιο αποτελεί φαινόμενο των καιρών, αν δεν υπήρχε η αρχαία ελληνική ρήση «των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε…».
Είναι φανερό ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί ή δεν του επιτρέπουν, να αντιμετωπίσει «εκ των ενόντων» αυτή την κατάσταση που έχει διαστάσεις Εθνικού προβλήματος. Απαιτείται η ενεργός συμμετοχή, η εθελοντική στράτευση όλων μας, τόσο στον τομέα της πρόληψης όσο και της καταστολής, ώστε να μπορέσουμε να δώσουμε και φέτος την μάχη της αντιμετώπισης των δασικών πυρκαϊών. Εδώ και μερικά χρόνια αρκετοί πολίτες συμμετέχουν στις εθελοντικές οργανώσεις δασοπροστασίας. Η δράση τους είναι και θα συνεχίσει να είναι σημαντική. Οι πολίτες ωστόσο αυτοί, ήταν και παραμένουν μειονότητα.  Οι περισσότεροι προτιμούν αντί του ρόλου του πολίτη (με ευθύνες και δικαιώματα), τον ρόλο του ιδιώτη, με την αρχαία Αθηναϊκή έννοια (εξ’ου και το αγγλοσαξωνικό idiot).

ΓΙΑΤΙ ; 

* Γιατί οι περισσότεροι θεσμικοί φορείς, με εξαίρεση την Π.Υ., δυσκολεύονται να συντονιστούν με τους ενεργούς πολίτες. Αδιέξοδες «πολιτικές», έριδες και προσωπικά πάθη, αδυνάτισαν την ενιαία δράση για την προστασία του περιβάλλοντος.

* Τα ΜΜΕ αγνοώντας παντελώς τον διαπαιδαγωγητικό τους ρόλο και με μοναδικό στόχο το κυνήγι του κέρδους,  επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου προβολή του ανούσιου, του «φανταιζί», του  glamour και της αρπαχτής, αποφεύγοντας σαν ο διάολος το λιβάνι την προβολή όλων εκείνων των γεγονότων που δίνουν ιδανικά, στόχους και οράματα στη νεολαία.

* Mόλις το Μάϊο του 2002 σχηματίστηκε από την πολιτεία ένα θεσμικό πλαίσιο για τον εθελοντισμό, που κι’αυτό αν και λύνει σημαντικά ζητήματα, αφήνει άλυτα αρκετά.

Τελικά ο νέος που παρ’όλα αυτά προβληματίζεται, σκέφτεται, αμφισβητεί και ανησυχεί, τι πρέπει να κάνει ; 

Αξίζει λ.χ. να φυλάμε το δάσος από τις φωτιές, την ώρα που λίγοι φαίνεται ότι ενδιαφέρονται, την στιγμή που το κράτος βάζει σε κίνδυνο το λίγο δάσος που έχει απομείνει, π.χ. με την τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, ή την διάνοιξη της δυτικής περιφερειακής λεωφόρου του Υμηττού;
Στο τέλος, μήπως το μόνο που θα έχει απομείνει για να επιτηρούμε, είναι οι κεραίες του Υμηττού ;
Η απάντηση φαίνεται εύκολη και απογοητευτική. Αλλά ο δρόμος της εθελοντικής δασοπροστασίας, είναι δρόμος που δεν έχει επιστροφή. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Η διασφάλιση της ανάσας μας και της ανάσας των παιδιών μας είναι μονόδρομος.
Η Δημοκρατία οφείλει να πείσει!
Ο αγώνας των εθελοντών μέσα από τις δυσκολίες του, ανεβάζει την έννοια του ανθρώπου και της ελευθερίας του σ’ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο.
Αναδεικνύει το ρόλο και την ευθύνη των πολιτών σαν βασικό στοιχείο στη δημιουργία μιας καλλίτερης κοινωνίας με άλλη κοινωνική αντίληψη για την πολιτική και το περιβάλλον.
Με τον αγώνα μας, την πειθώ, το προσωπικό μας παράδειγμα πρέπει να προστατέψουμε αυτά που μας κληρονόμησαν, πρέπει να παραδώσουμε, αν όχι περισσότερα, τουλάχιστον τα ίδια μ’αυτά που εμείς βρήκαμε, στις μελλοντικές γενιές.

Ήταν 22 Ιουλίου του 1998, που 3 πυροσβέστες και ένας εθελοντής, ο δικός μας Δημήτρης Καραμολέγκος, πέσαν στο καθήκον, στον αγώνα για την σωτηρία του Υμηττού και του Δάσους, για την σωτηρία της ζωής!
Μερικοί βρήκαν την ευκαιρία να προβληματιστούν… όχι ζωές χαμένες… δεν έπρεπε να πάνε… ίσως έφταιγαν !!!
Τι προσπαθούν να μας πουν, ότι οι αγωνιστές του ’21, του ’40, του «1-1-4», και του Πολυτεχνείου, ίσως δεν έπρεπε ν’αγωνιστούν γιατί θα υπήρχαν απώλειες…

Σε πείσμα όλων αυτών που συνεχίζουν να αφανίζουν τα δάση μας, θα μας βρίσκουν μπροστά τους.
Ακόμα και στο τελευταίο δέντρο της Αττικής γης… θα είμαστε εκεί!
Μ’ένα κίνημα Πολιτών, Εθελοντών στρατευμένων στο όνειρο κι όχι στην υποταγή
Σε συνεργασία με το κομμάτι της πολιτείας που θέλει να συνεργαστεί,
την Τοπική Αυτοδιοίκηση,
την Πυροσβεστική Υπηρεσία.
Σ’ένα κίνημα με λογική και συναίσθημα, πατριωτικό, οικολογικό.