Oikologio Forum

http://markmyword82.blogspot.com/2007/08/despite-all-my-rage-i-am-still-just-rat.html (http://markmyword82.blogspot.com/2007/08/despite-all-my-rage-i-am-still-just-rat.html)

Συνήθως όταν οι άνθρωποι είναι στεναχωρημένοι δεν κάνουν τίποτα. Απλώς κλαίγονται για την κατάστασή τους. Όταν όμως είναι οργισμένοι, φέρνουν την αλλαγή.
Malcolm X

Ο κόσμος χρειάζεται την οργή. Ο κόσμος συχνά συνεχίζει να επιτρέπει το κακό γιατί δεν είναι αρκετά οργισμένος.
Bede Jarrett

Φοβού την οργή του υπομονετικού ανθρώπου.
John Dryden

http://markmyword82.blogspot.com/2007/08/blog-post_24.html (http://markmyword82.blogspot.com/2007/08/blog-post_24.html)

Αν ένας άνθρωπος γυρίζει στα δάση κάθε μέρα γιατί τα αγαπά, κινδυνεύει να τον πούνε χασομέρη. Αλλά αν περνά τον καιρό του ως κερδοσκόπος, κουρεύοντας τα δάση αυτά και κάνοντας τη γη φαλακρή πριν την ώρα της, θεωρείται δραστήριος και εργατικός πολίτης.
Henry David Thoreau

Οι άνθρωποι που δεν φροντίζουν για τη συντήρηση των δέντρων θα ζουν σύντομα σε έναν κόσμο που δεν θα συντηρεί τους ανθρώπους.
Bryce Nelson

Μόνον όταν το τελευταίο δέντρο έχει πεθάνει και το τελευταίο ποτάμι έχει δηλητηριαστεί και το τελευταίο ψάρι έχει πιαστεί, θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε τα χρήματα.
Cree Indians

Αυτά που κάνουμε στα δάση του πλανήτη είναι μια ανάκλαση αυτών που κάνουμε στον εαυτό μας, αλλά και αυτών που κάνουμε στους άλλους.
Mohandas Gandhi

<<σε λίγο,το καθετι ξαναγεννιέται>>
Κάρολος Ντίκενς

 <<η δύναμη της ένωσης κατακτά το καθετί>>
Όμηρος
(το τελευταίο θα 'πρεπε να είναι και το motto μας) ;)

Όντως ! Συλλογικότητα, συνεργασία, η δύναμη της ένωσης..

Δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας (σαν το κέντρο του σύμπαντος), και μόνο όταν πειστούμε εντελώς γι΄αυτό αρχίζουμε να αγαπάμε σωστά τον εαυτό μας κι έτσι να αγαπάμε και τους άλλους. Τι εννοώ να αγαπάμε σωστά τον εαυτό μας? Εννοώ, πρώτα απ' όλα, να επιθυμούμε να ζήσουμε, να δεχόμαστε τη ζωή σαν ένα μεγάλο δώρο και μεγάλο καλό, όχι εξ'αιτίας αυτών που μας δίνει,αλλά εξ'αιτίας αυτών που μας διευκολύνει να δώσουμε στους άλλους!

τόμας μέρτον

Κουράγιο δεν είναι η έλλειψη φόβου. Είναι να δρας σε πείσμα του (φόβου).
Mark Twain

Ξεκίνα τη δική σου επανάσταση και κόψε τους μεσάζοντες.
Μπίλι Μπράγκ

Να παίρνεις στα σοβαρά τη δουλειά σου, ποτέ τον εαυτό σου.
Μαργκό Φοντέιν

Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, εφόσον πιάνει ποντίκια.
Μάο Τσε Τουγκ

Αντιμετώπισε τα πράγματα ως έχουν. Ρίξε μπουνιά όταν πρέπει. Κλώτσησε όταν πρέπει.
Μπρους Λι

Έχουμε την ευθύνη για όλους και για όλα.
Ντοστογιέφσκι

Η επιτυχία είναι σχετική. Είναι ό,τι μπορούμε να κάνουμε από τα χάλια που έχουμε φτιάξει.
Τ.Σ.Έλιοτ

http://theditch.wordpress.com/2007/03/09/100-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82/ (http://theditch.wordpress.com/2007/03/09/100-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82/)

Το μυαλό είναι σαν την ομπρέλλα. Λειτουργεί καλύτερα όταν είναι ανοιχτό.
Βάλτερ Γκρόπιους

Αν δεν ελέγξεις το μυαλό σου, θα το κάνει κάποιος άλλος.
Τζον Άλστον

Η απουσία εναλλακτικών λύσεων ξεκαθαρίζει θαυμάσια το μυαλό.
Χένρι Κίσιντζερ

Οι χειρότεροι κλέφτες είναι αυτοί που σου κλέβουν το χρόνο.
Γκαίτε

Ακούω και ξεχνώ. Βλέπω και θυμάμαι. Κάνω και κατανοώ.
Κομφούκιος

Η ευτυχία είναι τρόπος ταξιδιού, όχι προορισμός.
Ρόι Γκούντμαν

Η γνώση δεν είναι αρκετή-πρέπει να εφαρμόζουμε. Η θέληση δεν είναι αρκετή-πρέπει να πράττουμε.
Γκαίτε

Ακόμα δεν γνωρίζουμε ούτε το ένα χιλιοστό του 1% αυτών που μας έχει αποκαλύψει η φύση.
Άλμπερτ Αϊνστάιν

Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Φράνκλιν Ρούσβελτ

Σ’έναν τρελό κόσμο μόνο οι τρελοί είναι λογικοί.
Ακίρα Κουροσάβα

Ζήσε σαν να ήταν να πεθάνεις αύριο. Μάθε σαν να ήταν να ζεις για πάντα.
Γκάντι

Πρέπει να παλεύεις για τη ζωή σου. Αυτός είναι ο μόνος όρος για να την κρατήσεις.
Σολ Μπέλοου

Νομίζω ότι οι ιοί των κομπιούτερ θα πρέπει να θεωρηθούν ζωή. Αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη φύση το γεγονός ότι η μόνη μορφή ζωής που φτιάξαμε μέχρι σήμερα είναι καθαρά καταστροφική. Φτιάξαμε ζωή κατ’εικόνα και ομοίωσίν μας.
Στίβεν Χόκινγκ

ΕΥΣΕΒΕΙΑ

Όσο κι αν ήτανε τα χέρια μου
καθαρά, τα ξανάπλυνα
Σήμερα στου Τρίποδα την πηγή
να γίνουν καθαρότερα
Επειδή
θα πιάσουνε έπειτα
ένα λουλούδι.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μην ακολουθείς την πεπατημένη.
Αν οι άλλοι πηγαίνουν από την άσφαλτο, εσύ πήγαινε από το δάσος.
Θα συναντήσεις πράγματα που δεν έχεις ξαναδεί.

Γκράχαμ Μπέλ

Έχεις τα χρώματα, έχεις τα πινέλα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα. Νίκος Καζαντζάκης

«Ε κακομοίρη άνθρωπε»,  «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»  Ν.Καζαντζακης

το 'νιν άντα να τρώει την γην, τρώειν την γην θαρκέται, μα πάντα τσείνο τρώεται τσαι τσείνο καταλυέται

κάτι με έχει πιάσει αυτές τις μέρες σκέφτομαι ξανασκέφτομαι φιλοσοφώ, καταχρώμαι λοιπόν λίγο από το χώρο του φορουμ και φτιάχνω τούτο το θρεντ να βάζουμε λογοτεχνικά κομμάτια ή ποιήματα, που ίσως κάτι ξυπνάνε μέσα μας, (αν δειτε ότι κάπου αλλού ταιριάζει καλύτερα ελεύθερα μεταφέρετέ το - αν πάλι το θεωρήσετε εκτός θέματος, κλειδώστε το...) το βάζω εδώ γιατί το κείμενο που με συγκίνησε τελευταία προσωπικά με ξυπνάει, με ευαισθητοποιεί, μου δίνει σφαλιάρα γερή, και δεν τολμώ να γυρίσω πλευρό... με κάνει να βλέπω καθαρότερα, εκείνο που με ενοχλεί, και να πεισμώνω περισσότερο μαζεύοντας και την τελευταία στάλα της επιμονής μου για να μην απογοητευτώ, να μην πλανευτώ, να μην ξαναβολευτώ, να μην παρασυρθώ από τον εγωισμό μου, να συνεχίσω όσο και οπως μπορώ...

ελπίζω να μου συγχωρήσετε την "κατάχρηση" του χώρου...

Σώπα μη μιλάς ! (του Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπασε".

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατικήκαι
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα η επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!....

Η σιωπή είναι χρυσός...
Πολλές φορές είναι χρήσιμο να το θυμάται κανείς αυτό. Γιατί σημασία δεν έχει να λες, αλλά να ξέρεις και πότε να το πεις. Ή να μην το πεις.

Χεχ το βρήκες..
Καταπληκτικό ...

'Οπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο
       μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
   μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.

Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.


Άρης Αλεξάνδρου

επίκαιρο κι αυτό...! ;)
(η ποιητική διάσταση αυτού που είπε ο Kitsos Mitsos..)

Κορυφαίο!

Πρόσθεσις

Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω -
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί
απ' ταις πολλαίς μονάδες μια. Μες στ' ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ' αρκεί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τι σημαίνει αυτό ;  :P

Κυπριακή παροιμία - μου την είχε πει ένας φίλος και μου έμεινε.
Ελεύθερη απόδοση: Το υνί (άροτρο) όταν τρώει (οργώνει) τη γη, πιστεύει ότι την διαφεντεύει, στο τέλος όμως εκείνο φθείρεται και εκείνο καταστρέφεται.

Ηθικοπλαστικό.

...κι ένα ακόμη για όσους αγαπούν τους στίχους του Αρη Αλεξάνδρου


Η ΑΝΑΜΜΕΝΗ ΛΑΜΠΑ

Εσείς που υπακούτε σε κυβερνήσεις και Πολιτικά Γραφεία
σαν τους νεοσύλλεκτους στο σιωπητήριο
θ’ αναγνωρίσετε μια μέρα πώς η ποσότητα της πίκρας
έτσι που νότιζε για χρόνια τους τοίχους του κελιού

είταν αναπόφευκτο να φτάσει στην ποιοτική μεταβολή της

και ν’ ακουστεί

       σαν ουρλιαχτό

                         σαν εκπυρσοκρότηση.

 Εσείς που άλλα λέγατε στους φίλους σας κι άλλα στην καθοδήγηση

θ’ αναγνωρίσετε μιά μέρα πώς εγώ
 
είμουνα μονάχα παραλήπτης

τών όσων μου’ στελναν γραμμένα με λεμόνι

οι φυλακισμένοι

           και των δύο ημισφαιρίων.

Αν μου πρέπει τιμή

Είναι που είχα πάντοτε τή λάμπα αναμμένη μέσα στήν κάμαρά μου

κ’ έκανα την εμφάνιση των μυστικών τους μηνυμάτων

κρατώντας τις λογοκριμένες τους γραφές πάνω από τή φλόγα.

 

 

Άρης Αλεξάνδρου

ψάνχει στο γκουκλη τον Αρη Αλεξάνδρου, σαν να τα λέει καλά "Αν μου πρέπει τιμή, είναι που είχα πάντοτε τη λάμπα αναμμένη μέσα στην κάμαρά μου" μήπως να τολμήσω και δυο στίχους δικούς μου εδώ??? κι ας μην ειμαι ποιήτρια κι ας μην ειμαι λογοτέχνισσα???? εχω ένα λαμμπάκι αναμένο στην καμαρά μου κι ελπίζω να μείνει αναμένο καιρό ακόμη...

ωραίες οι επιλογές σου Παρνη!  :)΄
λάλα το παράξενο! ;)

παράξενο λαλάει το....

"Και είπε ο τρελλός: ΕΛΠΙΖΩ

γελάσαν όλοι... χάσκοντας και φτύνοντας υποκριτικό ενδιαφέρον... κρυμμένοι πίσω από πόρτες σφαλιστές με μάνταλα πολυτέλειας, μέσα σε αντικείμενα πλαστής ζωής... ντυμένοι με ψευδαισθητικά νήματα που αρρώστια κουβαλούνε.... του χαρίσαν εικόνες ψεύτικες σαν αυτές που κουβαλούνε στα μάτια τους... παιδιά ασθενικά ημιθανή... θόρυβο και καταστροφή... τυλιγμένα προσεκτικά σε γυαλιστερό χαρτί με καλαίσθητο φιόγκο, από κείνα που γεμίζουν τις δικές τους ζωές, που κλέβουν στιγμές και ώρες από κείνους... που κάνουν τον χρόνο ανύπαρκτο, και την ύπαρξη χλωμή ασθενική και απειλητική.... μη τους ζηλέψεις, μέσα στη πλαστική υποταγμένη χλιδή τους είναι ανύπαρκτοι...

Και είπε ο τρελλός: ΔΡΩ

σαστίσαν όλοι στο άκουσμα... ανοίξαν φυλακές και ακονίσαν μαχαίρια... να κόψουν απ τη ρίζα το κακό... τα κεκτημένα τους μη κινδυνέψουν.... η αδράνειά τους μη διαταραχθεί... σταυρώστε τον, εξαφανίστε τον σπόρο του... καλύψτε τη φωνή του με χλαγωγία ανώμαλη... βομβαρδίστε τον με τις "επιτεύξεις σας" λιθοβολήστες τον μέχρι να ματώσει μετανοιωμένος για την τόλμη του, να μείνει απαθής σαν εσάς... έτσι τους είπαν κι έτσι κάναν.... πρόβατα όμοιοι, άβουλα ζωντανά... μη τους κοιτάς λερώνουν....

Και είπε ο τρελλός: ΖΩ

κι όλοι κλείσαν τα αυτιά, σφαλίσαν τα μάτια, μην τύχει και τους αγγίξει η σκέψη του... μην τύχει και τους ζητηθεί συμμετοχή... μην τύχει και η ηληθιότητά τους ενοχληθεί... μην τύχει κι ο καθρέφτης που την αθλιότητά τους γνωρίζει, γυμνωθεί... κι όλοι γύρισαν πλευρό στον ρυπαρό ύπνο τους να βολευτούν λίγο καλύτερα να αποφύγουν την ενόχληση που εκείνος τη λέει πραγματικότητα, ζωή του.... μη τους ξυπνάς θα σε φάνε....

χλευάζουν τον τρελλό, τον γυμνώνουν, τον μαστιγώνουν, με χίλιους τρόπους... του δίνουν δάνεια του χαρίζουν αμάξια του ρίχνουν διπλα του ομορφα κορμιά και αντικείμενα ενός δολοφονικού "πολιτισμού" μπας και τον κοιμήσουν μπας και τον αποπλανήσουν και τον κάνουν δικό τους... οι αθλιότεροι των αθλίων, χλευάζουν τον Τρελλό... πόσο αστείο πόσο ειρωνικό, πόσο ανύπαρκτο αλήθεια!

και είπε ο τρελλός: ότι κι αν κάνεις ΥΠΑΡΧΩ - ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ....

κι εγώ τον κοιτώ στα μάτια τον τρελλό, μην και χάσω το δρόμο, μη και ξεχαστώ... αγγίζω του αέρα τα τελευταία μόρια, μυρίζω το γιασεμί και το αγιόκλημα, σκάβω με τα νύχια το χώμα όπου το βρω, χαιδεύω εκείνο το αδέσποτο το αγριεμένο απ την ηληθιότητά τους ζωντανό.... κι εγώ παίρνω απ το χέρι τον τρελλό, συνοδοιπόρο μηπως με θελήσει... βαδίζω πλάι του εκεί στα αποκαίδια που αφήσαν όλοι πίσω τους .... κι ελπίζω ότι όσο δρω θα ζω και θα υπάρχω...

Εκεί στον κόσμο των καταραμένων, ο τρελλός μου κι εγώ... "

εχω κι άλλες γκρινιες αλλού ;)

συγχαρηρητήρια κυρία μου!
...να δούμε  και τις συστάσεις σας, τις πλέον απαιραίτητες τουλάχιστον βεβαίως βεβαίως.. ;)   

Έχετε ακούσει πάνω από 100 φορές από άλλους, φράσεις όπως:
"Έτσι όπως πάς θα φας το κεφάλι σου" ???
"Προσγειώσουουου !  ???

ή παροιμίες όπως
"Το αρνί που φεύγει από το μαντρί, το τρώει ο λύκος"?

Σας έχουν απευθύνει οι άλλοι ερωτήματα όπως
"μμμ!! εσύ θ΄ αλλάξεις τον κόσμο?!"
"αμ η ζωή δεν είναι έτσι!!"  (...η ατάκα δόθηκε σε λάθος παίκτη"...) ;)

                       
Σας κατηγόρησαν ποτέ για  αναίτιο ενθουσιασμό?? μήπως  για ανευθυνότητα στις σημαντικές υποχρεώσεις της ζωής?? ότι δε κρατάτε τα προσχήματα?? για ουτοπικές ιδέες??? ότι δν εχετε πρόγραμμα στη ζωή σας???

Ναι??!! :)
Πολύ ωραία! :D
ανακηρύζεσθε επάξια  ως παλαβό και παράξενο δαιμόνιο.
καλως ορίσατε!!! ;D ;D

Ζηλεψα το Παραξενο γιατι θελει τολμη να βγαλεις τα σωψυχα σου φατσα φορα κι ειπα να μιμηθω. Το παρακατω το εχω και στο μπλογκ μου, ισως αντεξω να γραψω κι αλλα. Παραξενο....συγχαρητηρια, με συγκινησες! (αει στο καλο) :-*

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
 
Μια διαδρομη.
Αιωνια διαδρομη,
σ'ενα ποταμι που δεν γυριζει πισω.
Σε ορμητικα νερα και χειμαρους.
Σε μικρες σταλες, διαφανες
και κυματα που σπανε πανω στους γερμενους κορμους.
Τα περιμενουν, τα αγκαλιαζουν.
Τα δεχονται μεσα τους και πλημμυριζουν απο αυτα.
Ξυπνανε θυμησες παλιες,
παναρχαιες, αρχεγονες
και ενστικτα καλα ριζωμενα στα βαθη της μνημης.
Ξαφνου,
πανω στον κορμο ανθιζει ενα λουλουδι.
Διπλα στις οχθες μαζευονται πουλια
- ψαροπουλια τα λενε.
Σκυβουν σαν γαληνευουν τα νερα,
σβηνουν τη διψα τους.
Τριγυρω,
ομορφα ελαφια δροσιζουν περηφανα κερατα,
διπλα στο θροϊσμα των φυλλων.
Τα αλογα εκθαμβα θωρουν τη αγερωχη κορμοστασια τους,
μες στον υγρο θολο καθρεφτη.
Ολα στην ιδια αναπνοη,
στο ιδιο ταξιδι.
Σ'ενα ποταμι που κυλαει, κυλαει,
ασταματητο, ατρομητο.
Μεχρι να βρει να αποθεσει την παγωμενη του ορμη
και να καταλαγιασει.
Μεχρι ν' αγγιξει το αλλο μισο της ψυχης του
και να χαθει.
Μεχρι να ενωθει
με τους ηχους της θαλασσας...

χεχ δεν θέλει τόλμη πεταλούδα μου να βγάλεις τα σώψυχά σου, να τα χεις ειναι η βασική προυπόθεση, το ιδιο θέλει κι όλη προσπάθεια που κάνουμε μια χούφτα άνθρωποι εδώ μεσα, με τα προσωπικά μας θεριά παλεύουμε πρώτα απ όλα, να μάθουμε να κοιταζόμαστε, να εμπιστευόμαστε τις προθέσεις μας πρώτα και μετά εκείνες οσων βρίσκονται δίπλα μας, να κοιτάζουμε το σκοπό που μας εφερε κοντά, να μοιραζόμαστε, να συνεργαζόμαστε χωρίς να μας βάνει τρικλοποδιές το μικρό ή το μεγάλο μας ΕΓΩ, να γίνουμε ενας άνθρωπος με πολλά προσωπα, ικανότητες γνώσεις δεξιότητες ιδέες και να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την νοοτροπία που έντεχνα και πολλά μα πάρα πολλά χρονια μας εχουν πεισει πως ισχύει, εκείνη την αισθηση της εσφαλμένης ατομικότητας που μας σταματάει όταν προκειται να κάνουμε κάτι κοινό, γιατί μας πείσαν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι ειμαστε μόνοι μας, ότι δεν εχουμε δύναμη κι αξία, ή ικανότητα και λόγο... εκείνα όλα που μας λένε ειστε κοινωνία, χωρίς να μπορούμε να ειμαστε ΚΟΙΝΩΝΟΙ αυτής...

με τα χρόνια ειδα ότι τα προβλήματα ΟΛΑ ακόμη και τα πιο πρωτοφανή και παράξενα ειναι ΚΟΙΝΑ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει έστω και άλλος ενας στον πλανήτη πάνω που να μην ειχε έχει ή θα αποκτήσει κατι που προβληματίζει κι εμάς, στο πριν το τώρα ή το μετά...

μπα σε καλό μου τι με εχει πιάσει αυτές τις μέρες απαπαπαπα

παω στον δικηγόρο μου να ερθω στα ισα μου με την πραγματικότητα λολ

Απο ενα προγραμμα περιβαλλοντικης εκπαιδευσης που εγινε σε καποιο νηπιαγωγειο βρηκα το εξης:

ΗΛΙΟΣ

Είμαι ο άρχοντας της μέρας
Ήλιος είναι τ’ όνομά μου
σας ζεσταίνω, σας φωτίζω
από το πρωί ως το βράδι.

Είμαι κίτρινος ζεστός
και σας στέλνω όλο φως
σας χαρίζω με μαγεία
τη ζωή και την υγεία.

Πώς θα φύτρωναν λουλούδια
αν δεν ήμουνα εγώ;
Πώς θα ζούσανε τα ζώα
αν δεν ήμουνα εγώ;
Πώς θα υπήρχαν οι ανθρώποι
αν δεν ήμουνα εγώ;

Σας χαρίζω την τροφή
σας χαρίζω τη ζωή
κι αν δε με πιστεύετε
ρωτήστε και τη γη.

ΓΗ

Έχει δίκαιο ο Ήλιος
αν δεν είμασταν εμείς
πού θα ζούσατε εσείς;

Γη είναι τ’ όνομά μου
σας φροντίζω και εγώ
σας δίνω δέντρα και λουλούδια
περιβόλια, ζώα και νερό.

Σφαίρα είμαι και γυρίζω
νύχτα μέρα χωρίς τελειωμό
και τον ήλιο τον ορίζω
και το φεγγάρι πάλι εγώ.

Τα δάση και οι κάμποι
οι χαράδρες, τα βουνά,
ολα παν καταστραφήκαν
απ’ τα χημικά.

Να και τούτο, να και τ’ άλλο
με καταστρέψαν δίχως άλλο
μ’όλα αυτά τα χημικά
κι υποφέρουν τα παιδιά.

ΑΧΤΙΔΟΥΛΕΣ

Είμαστε οι αχτιδούλες
τι χαρά, τι χαρά!
Βγήκαμε για να σας πούμε
τα μαντάτα τα καλά.

Βοηθάμε τα λουλούδια
και τα ζώα, τα πουλιά
για να ζήσουν
πάνω στη γη καλά.

Εγώ είμαι που φροντίζω
τα λουλούδια μοναχά.

Εγώ βοηθάω τ’αηδονάκια
και όλα τα πουλάκια.
Κι εγώ είμαι που βοηθάω
φρούτα και λαχανικά.

Το νερό φροντίζω εγώ
νά’ναι πάντα καθαρό.

Κι εγώ είμαι που ζεσταίνω
τις θάλασσες και τα νερά
για να μπορούν να κάνουν μπάνιο τα παιδιά.

Εγώ είμαι η ηλιαχτίδα
που τη λάμψη μου σκορπώ
και φωτίζω όλη μέρα
τον πλανήτη γη αυτό.

ΧΗΜΙΚΑ

Eμείς τα χημικά
είμαστε πολύ κακά
όλο ζημιές σας κάνουμε
κι ανθρώπους θα πεθάνουμε.

Θάλασσες, ποτάμια, ψάρια
σας τα κάνουμε όλα χάλια
φρούτα και λαχανικά
σας τα κάνουμε ζημιά.

Τα νερά μολύνω εγώ
και ποτέ δε σταματώ

Την ατμόσφαιρα ρυπαίνω
και τίποτα δεν καταλαβαίνω

Μέσ΄στο χώμα εγώ τρυπώνω
και παιδάκια φαρμακώνω.

ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΟΖΟΝΤΟΣ

Είμαι του όζοντος η τρύπα
που σας έχει μείνει προίκα.
Με φουγάρα και με σπρέι
να ο ήλιος που σας καίει.

Χαίρομαι που μεγαλώνω
που φουσκώνω και απλώνω
και στα χημικά ένα μπράβο
πού’καναν τον κόσμο μαύρο.

ΠΑΙΔΙΑ

Ήλιε μου, γιε της μέρας
και γέλιο της αυγής
κι αύριο μην ξεχάσεις
στη χώρα μας να βγεις.

Κάτι πρέπει να κάνουμε
δεν είναι κατάσταση αυτή
θέλουμε να κάνουμε
ζωή υγιεινή.

ΟΧΙ στα δηλητήρια

ΟΧΙ στα χημικά

ΝΑΙ στην καθαρή ατμόσφαιρα

ΝΑΙ στα υγιεινά.

Να υπάρχουν βιταμίνες
σ’όλα μας τα φαγητά
και να μεγαλώνουν
τα μικρά παιδιά.

Ελάτε βιταμίνες
και μη χάνετε καιρό
πέστε το και φωνάξτε το
πόσο κάνετε καλό.

Διαχρονικά επίκαιρο...


Δημόσιοι υπάλληλοι 

Ο ι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία,

(Ηλεκτρολόγοι θα'ναι η πολιτεία
κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν.)


Κάθονται στις καρέκλες, μουνζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.

"Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν" διαβεβαιώνουν.


Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,

το βράδι στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους

σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.


Κώστας Καρυωτάκης

"σαν κουρντισμένοι....."

ας μην ειμαστε έτσι, ας ανοίξουμε ψυχή μυαλά και καρδιές να ξεφύγουμε των γραναζιών τα κουρντίσματα γμτ...

Εγώ είμαι ο τόπος σου
ίσως να μην είμαι κανείς,
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις.
Σεφέρης (Επί σκηνής Δ)

Είμαι απαισιόδοξος για την ανθρώπινη φυλή γιατί είναι πάρα πολύ εφευρετική όταν πρόκειται να ωφεληθεί.
Βλέπουμε τη φύση σαν κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να υποτάξουμε.
Θα είχαμε μεγαλύτερες πιθανότητες να επιζήσουμε, αν μπορούσαμε να προσαρμοστούμε σ' αυτόν τον πλανήτη και να τον δούμε μ' ευγνωμοσύνη, κι όχι με αμφιβολία και με δικτατορικά αισθήματα.
Ε.Β. Γουάϊτ

Ο φόβος, πάντα υπάρχει ο φόβος...

Αφιερωμένο σε αυτούς που δεν φοβήθηκαν, μέρα που είναι σήμερα

«Kαι νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες». Ο. Ελύτης

«Προσποιούμενος τον αδιάφορον ρώτησα έναν αστυνομικόν: Τι έγινε; Πατήσαμε πολλούς; Μου απάντησε: Δεν βαριέσαι μόνον δυο – τρεις αλήτες». http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/polytexneio/Tsevas.htm

Στην γωνία της οδού Στουρνάρη με την οδό Μπουμπουλίνας υψώνοντας το βλέμμα ο διαβάτης θα αντικρύσει μια μαρμάρινη πλάκα εντοιχισμένη στο Πολυτεχνείο, εκεί όπου έπεσε χτυπημένος με μια σφαίρα στον αυχένα ο Μιχάλης Καλτεζάς, ένα από τα παιδιά που τα λέγαν αλήτες:   

"Ούτε σταγόνα δεν
κύλησε μάταια
τ΄άνθος της νιότης μας
ποτίστηκε.
Η πέτρινη ανάσα μας
βάφτηκε σιωπή και
ουρλιαχτό.

Στον ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΤΕΖΑ που δολοφονήθηκε από το κράτος στις 17 Νοέμβρη 1985"

Nαι, μην ξεχνάς όμως... διαφορετικός ο φόβος του τότε και διαφορετικός αυτός του σήμερα. Και είναι και αμφιλεγόμενος ο σημερινός γιατί δε φοβάσαι μια χούντα, μια εξουσία, ένα κράτος,  αλλά φοβάσαι μήπως δεν είσαι στη μόδα, μήπως δεν έχεις αυτοκίνητο, όχι για τη δουλειά σου, αλλά για να πουλάς μούρη, μήπως δεν προλάβεις να δεις το σήριαλ στην t.v., μήπως δεν καλλωπιστείς και σε δει ο άλλος.. όπως είσαι, μήπως δεν προλάβεις να πας να κλειστείς σ' ένα μπαρ αμίλητος, μήπως δεν πας να εκτονώσεις την οργή και όλα τα καταπιεσμένα σου θέλω σ' ένα γήπεδο....

Σ' αυτούς τους νέους που κάποτε αγωνίζονταν για τη ζωή τους, για την ελευθερία τους και για ό,τι τους καταπίεζε, γι' αυτούς τους νέους που κατανόησαν ότι όταν φοβάσαι το θάνατο δε ζεις τη ζωή, ένα μεγάλο  Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω .

Κάθε τέλος έχει ένα μεγάλο δρόμο να διασχίσει πριν φτάσει στην "τελική" του κατάληξη... Επειδή κάτω από την πιο βαθιά και την πιο ριζική απελπισία υπάρχει πάντα μια ακλόνητη - και μαζί ασταθής - ελπίδα...

παιζόταν  μια διαφήμιση..

νεογέννητα σε ένα μαιευτήριο... ταμπελίτσες σε κάθε νήπιο.. Δημήτρης, εγκληματίας..
Ελένη...μπήκε σε αναμορφωτήριο στα 13 της...
 

δίκιο έχεις Καλλιόπη :-[
όμως δε φταίνει εκείνα.. εισέπραξαν από μικρά το νέο δόγμα της εποχής.." ΕΙΣΑΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ!!!! >:
...τριγύρω τους παντού ολοι μιλάνε για τα λεφτά..  άγχος για τα λεφτά.. χαρα για τα λεφτά.. ανησυχία για τα λεφτά...

οι γονείς δουλεύουν διπλοβάρδιες για να κρατήσουν το καινουριο αυτοκίνητο  και το τρίτο ηλεκτρικό σκουπάκι, ειδικό για τις γωνίες του σαλονιού...>:(...και τα χώνουν  στη τηλεόραση, ανυπεράσπιστα σε κάθε ηλίθια διαφήμιση "..η αγάπη της γιαγιάς ισούται με τις φέτες του βιτάμ...." " αγόρασε αυτό και ασε τους άλλους να τρώνε  τη σκόνη σου.."  "Είμαι ο Δημήτρης και είμαι καλά! Πήρα το νέο  κινητό και ανταλάσω 140 μηνύματα την ημέρα!...Τώρα ξέρω ότι είμαι αγαπητός!!"


ποιές αξίες και ποιά ιδανικά??? Ποιος μιλάει σημερα για κάτι άλλο εκτος από το άγχος της επιβιώσης???

Αυτό το "δε με παρατάτε ? το ντυσιματάκι μου, τη  πάρτι μου και να  περνάω  ΕΓΩ καλά, " που εκφράζουν αρκετά  από τα νέα παιδιά, δεν είναι γνήσιος ωχαδελφιμσός....νομίζω πως ειναι μια άλλη επανάσταση από την ανάποδη όμως ...

Πάλι  αμφισβητούν τη κοινωνία, αλλά επειδή στον ουρανό αυτής της κοινωνίας δεν αιωρείται κάποιο ιδανικό  για να πιαστούν από αυτό  και να υψωθούν πάνω από αυτή,   αναγκάζονται να παραμένουν, απαξιώνοντας  τα πάντα με το να οχυρωνονται στον ευατό τους.. "Στο πλαδαρό σας λιγο είμαστε απόντες..."



Όσο για το Πολυτεχνείο, μετά το αρχαίο αθάνατο ελληνικό πνεύμα προστέθηκε δυστηχώς κι αυτό στα μεγάλα μας ψυχολογικά εθνικά αποκούμπια...να πάμε κι ένα λουλούδι, να δακρύσουμε και λίγο, να απενεχοποιήσουμε  βρε αδελφέ τα κενά, τις τύψεις και τους συμβιβασμούς μας, να φωνάξουμε μπας και σκεπάσουμε την  ανοχή μας σε όσα σημερα συμβαίνουν...


Αν οι νεκροί μπορούσαν μάλλον θα μας χαστούκιζαν.... 

Καλιόπη, η φράση μου, Ο φόβος, πάντα υπάρχει ο φόβος..., δεν αναφέρεται παρά σε αυτούς που φοβούνται τη βία των αντιστεκόμενων, και το έγραψα διαβάζοντας αυτόν που έγραψε στο οικολόγιο έτσι ξεκάρφωτα ότι" πάντα υπάρχει υπαρχει ο φοβος οι γνωστοι-αγνωστοι **** να δημιουργησουν επεισοδια".

Εκτός λοιπόν από αυτούς, ευτυχώς υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι, οι "αλήτες" που "εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία" και τότε και σήμερα

Και αν νομίζεις ότι σήμερα "δε φοβάσαι μια χούντα, μια εξουσία, ένα κράτος, αλλά φοβάσαι μήπως δεν είσαι στη μόδα (?), μήπως δεν έχεις αυτοκίνητο(?), όχι για τη δουλειά σου(?), αλλά για να πουλάς μούρη(?), μήπως δεν προλάβεις να δεις το σήριαλ στην t.v(?)., μήπως δεν καλλωπιστείς και σε δει ο άλλος(?). όπως είσαι, μήπως δεν προλάβεις να πας να κλειστείς σ' ένα μπαρ αμίλητος(?) κλπ, τότε συγγνώμη που θα στο πω αλλά δεν ζουν όλοι έτσι, αλλά μόνο ορισμένα στρώμματα αυτά που λέμε μικροαστικά. Κι ο κόσμος όπου ζουν ή νομίζουν πως ζουν δεν ειναι σίγουρα όλος ο κόσμος. Υπάρχουν πολυ σοβαρότερα πράγματα για τα οποία φοβούνται, βασανίζονται, ανυσυχούν και αγωνίζονται οι άνθρωποι γύρω μας.

Ας ξυπνήσουμε λίγο. Η ζωή δεν μοιάζει με τα σήριαλ και τις διαφημίσεις της ΤV. Τι πάει να πει δεν έχεις να φοβάσαι σήμερα; Για να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας να δούμε τι γίνεται...

Εν κατακλείδι φίλοι, εκτός από τον δολοφονημένο 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά στο Πολυτεχνείο το 1985 ας θυμηθούμε σήμερα και ας τους αφιερώσω δυο λέξεις, και δυο άλλους δολοφονημένους επί δημοκρατίας, τους φοιτητές Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελοπούλου που έπεσαν νεκροί, ξυλοκοπημένοι μέχρι θανάτου από τα ΜΑΤ, στην πορεία του πολυτεχνείου στις  17 Νοέμβρη 1980.


Φίλε ή αντίπαλε μην τ’ αναγγείλεις πουθενά
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος

Άρης Αλεξάνδρου

Ναι Parnis, έχεις δίκιο. Κι εμείς αντιμέτωποι με μια εξουσία είμαστε και φοβόμαστε να την αντιμετωπίσουμε μάλλον.


Δε ζουν όλοι έτσι σαφώς, αλλιώς δε θα 'μασταν και εδώ να μιλάμε τώρα..
Μιλάω γι' αυτά τα άτομα που έχουν σκεπάσει το φόβο τους και έχουν βολευτεί σε μια μίζερη ζωή, ακριβώς επειδή φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι.. με τον ίδιο το φόβο μάλλον ή με τη δύναμή τους. Είναι η πλειοψηφία ή όχι;


Επίσης, δεν είπα ότι σήμερα δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, απλώς ότι ο φόβος και το πώς αυτός εκδηλώνεται είναι διαφορετικής μορφής.

σας βλέπω πάρα πολύ απαισιό-δοξους. Τα πράγματα δεν είναι μόνο ότι επιπλέει παράδειγμα αυτό το site. Οι νεκροί δείχνουν στούς ζωντανούς . Μην ξεχνάτε ότι η γενιά εκείνη ήταν η αλλοτριωμένη γενιά του webley που "σιγά μην κουνηθούν τα αμερικανάκια "λέγαν οι παλαιοί αριστεροί πρίν το πολυτεχνείο. Κι όμως υπάρχουν φυλές ανθρώπων και υπάρχουν και αυτοί που σκέφτονται συλλογικά που δρούν που αλλάζουν και δημιουργούν. Αυτοί που θα βάλουν πλάτη στο μέλλον
" για να γυρίσει ο ηλιος θελεί δουλεια πολλή , θέλει νεκροί χιλίαδες...."
Υπάρχουν και αυτοί που δεν σκέφτονται μόνο μοδα, αμάξι , κτλ (όπως ο καθηγητής που για να τον εξαγοράσουν παρότι δεν απάντησε τίποτα του βάλαν 20 και έγινε διευθυντης τους κατεγγειλε και παραιτήθηκε χθες)
Υπάρχει πάντα  στην χώρα μας μία ήρεμη δύναμη , υπόγεια που δημιουργεί δρά και τινάζει το καπάκι συχνά κρατώντας την κοκκινη κλωστή με το παρελθόν μας
 Αισιόδοξά να σκεφτόμαστε παγκόσμιά και να δρούμε στην συνέιδησή μας, στην οικογενειά μας, στην δουλειά μας, σεβ αυτούς που αγαπάμε......
τις πιό ομορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ακόμα ταξιδέψει,
και αυτό που θέλεω να σου πω το πιό όμορφο ακόμα δεν το χω σκεφτεί ακόμα
παραφράζοντας τον ΧΙκμέτ
Viet

Υπόγεια δύναμη, άλλοτε κρυφή άλλοτε βγαίνει στην επιφάνεια. Θα συμφωνήσω..

μην ξεφύγουμε από το τοπικ παιδιά μόνο.... μήπως να φτιάξουμε ενα θεμα στη γενική συζήτηση για να κουβεντιάζουμε όλα τα θέματα??? κι εκεί να σκοτωνόμαστε??? αλλά μόνον εκεί? να κρατάμε "καθαρά" τα υπόλοιπα??? λολ

μακάρι να υπάρχει αυτό Γεωπόνε μακάρι... - δυσκολεύομαι οταν βγαινω τα πρωινά στο μπαλκόνι και βλέπω τοίχο και μυρίζω βενζίνη και για να δω ουρανό με αστέρια πρέπει να έχω λαιμό σαν του παλιού παιδικού μας φίλου του τιραμόλα - οσο ειμαστε ακόμη εδώ ελπίζω να προκάμουμε να τις ταξιδεψουμε...

ε δεν ξεφεύγουμε, αν ανεβάσει κάποιος κάτι που μας κινεί τη σκέψη θα το σχολιάσουμε, άλλωστε αυτό είναι το θέμα.. "γωνιά για σκέψη"  :P

Ει γειά σας! Δεν θέλω να συνεχίσω οτιδήποτε αλλά επειδή βλέπω πως σβήστηκε μια λέξη του Kοinwnia θέλω να καταθέσω  μόνο πως δεν το ζήτησα και δεν υπήρχε λόγος για μένα να σβηστεί. Με ενόχλησε βέβαια κι απάντησα, αλλά δεν πιστεύω πως ανήκε σε αυτά πραγματικά που έπρεπε να σβηνονται.

Επίσης, για την αποκατάσταση του πραγματικού νοήματος των λέξεων: η λέξη κάφρος προέρχεται από την αραβική kafir και υποδηλωνει τον μη μουσουλμάνο, τον άπιστο! Έτσι ονομάζονταν, νομίζω υποτιμητικά, οι μαύροι αφρικανοί, κυρίως της φυλής Μπαντού από τους αραβες εμπόρους της Ζανζιβάρης. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα που εξισλαμίστηκαν έτσι ονομάζονταν, Κιαφίρ, και οι ειδωλολάτρες ορεσίβιοι κάτοικοι του Ινδοκαύκασου στο σημερινό Αφγανιστάν και Πακιστάν, και η περιοχή τους ήταν γνωστή ώς Κιαφιρστάν. Σήμερα αυτοί οι νεοπροσύλητοι στο ισλάμ στο Αφγανιστάν ονομάζονται Νούρι (νεοφώτιστοι) και η περιοχή τους Νουριστάν. Όσοι δεν εξισλαμίστηκαν, όπως οι περίφημοι Καλάς στο Πακιστάν, έτσι αποκαλούνται ακόμα και σήμερα από τους μουσουλμάνους γείτονές τους. Δεν ξέρω πως ακριβώς απέκτησε τη έννοια που έχει σήμερα στη δική μας καθομιλουμένη. Ιστορικά πάντως δεν ακούγεται και τόσο κακό!

 

Οι παλιοί μας φίλοι

Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν
Μη, το ΄μαθα πια
τα παλιά βιβλία τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν
οι μέρες που μας πλήγωσαν
γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία
Κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας
και ποιους θ' αφήσεις
Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες
οι παλιές αγάπες
οι κραυγές
γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή
να το ξαναπώ
όμορφη
να σας μιλήσω
Βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γιοφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.
Σαββόπουλος

Τι ομορφη γωνια!!! Συγκινηθηκα....... :'(
Τι ομορφη γωνια!! :-*

"Πίστεψε σ' αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια. Αμφέβαλλε γι αυτούς που την βρήκαν."
                                                                                                              Andre Gide

«Ο εφησυχασμός είναι η στάση των ανθρώπων που λένε: οι άλλοι μπορούν να κάνουν αυτά
που εγώ δεν μπορώ να κάνω...η θεωρία μου σκοπό έχει  να καταστήσει τον κάθε άνθρωπο κάτοχο αυτού που είναι και να ακουμπήσει πάνω του την πλήρη ευθύνη της ύπαρξής του.
Κι όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, δεν εννοούμε πως ο άνθρωπος είναιυπεύθυνος για τη συγκεκριμένη, την περιορισμένη ατομικότητά του, αλλά πως είναι υπεύθυνος
για όλους τους ανθρώπους».


Η αισιοδοξία είναι καθήκον μας
«Η ειρήνη είναι αναγκαία. ΄Ισως πρέπει να αγωνιζόμαστε γι΄ αυτήν και να την υπερασπιζόμαστε ακόμη για καιρό. Πρέπει να προετοιμαστούμε γι' αυτό.  Η αισιοδοξία είναι όμως καθήκον μας.
Πριν τελειώσω, θα ήθελα να εξηγήσω αυτή την πρόταση "η αισιοδοξία είναι καθήκον". Το μέλλον είναι ανοικτό. Δεν είναι προκαθορισμένο. Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει – εκτός αν αυτό συμβεί κατά τύχη.

Οι δυνατότητες που αφορούν το μέλλον, τόσο οι καλές όσο και οι κακές,δεν μπορούν να προβλεφθούν. Όταν λέω "η αισιοδοξία είναι καθήκον", αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι το μέλλον είναι ανοικτό,
παρά επίσης ότι εμείς όλοι το καθορίζουμε από κοινού μέσω εκείνων
που πράττουμε: Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει. ΄
Ετσι, είναι καθήκον όλων μας,αντί να προβλέπουμε κάτι κακό,

καλώς τη διαδρασή μας, ειναι ευτυχία να σε έχουμε κοντά μας και πάλι, ξέρω τρέχεις και δε σώνεις, αλλά ξέρεις κι εσύ ότι η αγκαλιά εδώ ειναι μικρή μεν, αλλά ανοιχτή ;) καλώς ματάρθες

αυτό ίσως να έλυνε στην κυριολεξία του πολλά προβλήματα του οικολογικού εγκλήματος που λέγεται Αττική

Άλλο ένα που μου άρεσε :):

"Αυτούς που αποκαλούμε τρελούς γιατί προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που τελικά τον αλλάζουν..."

Σέρνεται σα φίδι αργά, δίχως σταματημό
      ρέουσα έκκριση από μια, μέσα σου,
        άγνωστη από  που, σχισμή
          αχνόρευστη σχεδόν και πυρακτώδης.

Γεύση άχρονη μα βελούδινη η αφή...(πρόσθεση ή αφαίρεση;)

Όπου περνά, κάτι που μοιάζει με σβήσιμο των ήχων
αφήνοντας μια παύση μόνο περίπατου σε φθινοπωρινή κιτρόχρυση αλέα
με βήμα απαλό, …απόσταγμα του άμορφου της σκέψης-
τα χέρια στις τσέπες χαλαρά,
βλέμμα ολόισιο  ν΄απλώνεται στο βάθος,
όχι κοιτάζοντας,  μα σχεδόν ακίνητο  αγγίζοντας
μια καθαρή υγρότητα που υπάρχει στον αγέρα
καθώς αυτός,
σα θάλασσα αόρατη σε πρόσωπο γυμνό,
στη ζέστη των μαλλιών, στην κίνηση των ρούχων,
σε κάνει να νιώθεις πως πιότερο πλέεις παρά κινείσαι.
Κι όπως συμβαίνει μ΄ εκείνη την θάλασσα,  τη ζωντανή
κάθε λέξη που προσπαθεί να γεννηθεί,
κάθε μορφή που αγωνιά να αναδυθεί
την παρασέρνει και την πνίγει.

Μοναχικός, ναι! Μοναξιασμένος? Όχι!
Συντροφιασμένος από μια θλίψη αχνή που σε οδηγεί εμπρός
ίσως χωρίς σκοπό μα σίγουρα όχι δίχως λόγο.

Το φως του ήλιου που τρεμοσβήνει στον αέρα
..η αλλαγή του χώματος κάτω από το πέλμα.
Την αδειοσύνη τούτη δεν ξέρεις πώς να την λογίσεις
Σε θλίβει; σε μελαγχολεί; σ΄ ανακουφίζει, σε αλαφρώνει;
Ίσως όλα να’ ναι κει, μα ούτε κι αυτά
στη βαριά υπόσταση τους μπορείς τώρα να τα νιώσεις

Μόνο το άρωμα τους μπερδεύεται με το χρώμα των φύλλων
 Σαν στάζει απ’ τις γερμένες άκρες τους επάνω σου
κι ωστόσο έχει  ετούτη η αίσθηση μια στάλα αληθινής γλυκύτητας
..μιας στάλας που λυτρώνει.

Φταιει η  κίνηση των ρούχων σου,
τα μάτια σου που αγγίζουν σχεδόν ακίνητα
που αποσύρθηκες αθόρυβα απ’ όλα .
 
τροφή για σκέψη δεν είναι..μια σκέψη μόνο  είναι..

«Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά...»
Σεφέρης(Μυθιστόρημα ΙΚ')

Whatever you give comes back to you. Whatever you take will not stay with you.

Ή όπως το λέει κι η γιαγιά του Λαζόπουλου:

Η κατάρα είναι γαϊδάρα κι επιστρέφει στον αφέντη της.  :P

Γιώργης Παυλόπουλος

Ἡ Στάχτη
Φύσαγε ὁ ἀγέρας
ἀνέβαζε τὴ στάχτη τους
τὴν πήγαινε στὸν οὐρανὸ
φοβόταν ἐκείνη φοβόταν
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

Πάψε τρελέ του ἔλεγε
δὲν εἴμαστε πιὰ στὴ γῆ
δὲν ἔχουμε πιὰ δέρμα
δὲν ἔχουμε μαλλιὰ
δὲν ἔχουμε μήτε μάτια.

Γίναμε στάχτη τῆς ἔλεγε
ὅμως μὲ βλέπεις καὶ σὲ βλέπω
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη
ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει στάχτη
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη.

Εἶμαι ἡ στάχτη σου τοῦ ἔλεγε
καὶ εἶσαι ἡ στάχτη μου
μὰ ποῦ ἀνεβαίνουμε ποῦ πᾶμε
κι ὅλο φυσάει κι ὅλο σὲ χάνω
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.
                                                                                                                                                                                                    Πάψε τρελέ του ἔλεγε.                                                                                                                                                                  Αφιερωμενο στους αδικοχαμενους των πυρκαγιων......

...υπαρχει καιρος για τρελλα μεσα στην τρελλα;

άβατον καλώς ήλθες, τέτοιος καιρός πάντα υπάρχει και μια μικρή απόδειξή του ειναι τούτος εδώ ο χώρος, που μοιάζει ψέμα ή τρέλλα αλλά ειναι τόσο αληθινός και επιμένει να μην βολεύεται όπως με ξέρεις και σε ξέρω ;) είναι ένα κάτι που κάνει μερικούς απο εμάς να πεισμώνουμε σαν κακομαθημένα παιδιά και να κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να βγει το επόμενο νιούτσικο ανοιξιάτικο φύλλο... πράσινο και ζωντανό να τους πει: συνεχίστε να ανασαινετε... για εσάς ο κόσμος ειναι αλλιώς κι ας μοιάζει ίδιος

 :) τοτε να συνεχιζω να τρελλαινομαι με την τρελλα και τον παραλογισμο,να τρελλαινομαι με το "γκριζο" και να αναζητω αγγελο φωτος,καμμια φορα οταν τρελλαινεσαι πολυ,νοιωθεις σαν διψασμενος για μια δροσοσταλιδα,δεν την βρισκεις πουθενα,αν παρακαλεσεις ομως, ο διπλανος σου γινεται ο κεραστης σου και δεν το ξερες ποτε,γιατι δεν ρωτησες ποτε...

καλως σας βρηκα απαντες και πιστευω να ανθισει το λουλουδι που φυτεψατε,στο ποτισμα βοηθουμε ολοι ομως,ετσι;

καλώς ήρθες avaton, :)

φυσικά και είναι έτσι! :)
Μπορεί όντως κάποιοι να το φύτεψαν,αλλά αυτό ήταν η αρχή.
Αν είναι ζωντανό και ριζώνει είναι  επειδή όλοι το ποτίζουμε  ;)


υ.γ. πολύ μου άρεσε αυτό!

Τα κεράσματα συχνά φαύλα ειναι, και δηλητήριο φέρουν, αλλά για το λουλούδι και το φύλλο που ανθίζει και βλασταίνει μεσα απ την καμμένη φλούδα αξίζει το ρίσκο, αξίζει η δοκιμή, κι αν ειναι τυχερό το κέρασμα, ο τόπος, η ψυχή, πρασινίζουν ξανά...

αυτά τα χέρια μονάχα που διψούν κι ανησυχούν, να κρατιούνται γερά, να μη σπάει η θέρμη, να μη ξεφουσκώνει ο ενθουσιασμός, να μην τα πνίγει η αγωνία και η σκλύρηνση που απλώνει παντού πλοκάμια δύσοδα...

αυτά τα χέρια δυο τρία ή δεκατρία ζευγάρια, ναναι ζωντανά, να κουβαλούν νερό με κάθε τρόπο, νερό για τη σκέψη, τροφή για τη γη, σπόρο για το μέλλον, μαγιά για την επόμενη στιγμή, μήπως και το ποτάμι το ανθρώπινο γιομίσει, κι απο στερεμένο που στέκει και σορπάει θάνατο ένα γύρο, κυλίσει ξανά και μοιράσει ζωή, για τώρα... για αυριο.....

------------------------

στα χρόνια που ο Δήμος έγινε μικρόψυχο εγώ, στα χρόνια που ο πολίτης ειναι καλολαδωμένο ανυποψίαστο γρανάζι με ημερομηνία λήξης και οδηγίες χρήσης εύκολες στο χειρισμό, στα χρόνια που η ζωή έχει μητρώο, και εικονική ταυτότητα, στα χρόνια που η μοναξιά γίνεται τσαπί και ορίζει τις ζωές τους... στα χρόνια τούτα που η ανάσα ειν πολύτιμη, και κανείς δεν το βλέπει, στα χρόνια που η υγεία κόβει βόλτες με ξυράφια στα χέρια από την ίδια τη συνήθεια τους ορισμένη... στα χρόνια που οι μικρόψυχοι φόβοι παιρνουν τη θέση του μεγαλείου και της δημιουργίας, στα χρόνια που ατεκμηρίωτα συμφέροντα χαρακώνουν με βουλημία μέρες και ώρες οσων χωρίς ντροπή χωρίς σκέψη, καταπίνουν ότι τους δοθεί...

Σε αυτά τα χρόνια οι "τρελλοί", οφείλουν, να αποτρελλαθούνε, και να συναντιούνται, όσο κι αν τους πουν γραφικούς, όσο κι αν τους χλευάσουν...

γιατί οπως ειπε ο μιτσούκο σε προηγούμενο μύνημά του

Τα προβλήματα δε λύνονται με τον ίδιο τρόπο σκέψης που τα δημιούργησε.

Albert Einstein

Γι αυτό το λογο η εμπειρεία σκοτώνει την πρόοδο. Είναι καλή αλλά η νέα ιδέα δεν θα ΄΄ερθρει  έυκολα από μένα όσο και την θελώ η το ψάχνω αλλά από τον νέο τον "ψαρακα". Η ικανότητα είναι στην αντίληψη που πρέπεί να 'χω και να διαβλέψω το νέο το προωθητικό, μέσα στην πληθώρα αρλούμπας που κυκλοφορεί και να μη το θάψω.

Η εμπειρία σκοτώνει την πρόοδο μόνον αν είναι "κολλημένη" εμπειρία, εμπειρία σημαίνει είμαι ανοιχτός και βιώνω το καθετί και αυτό από μόνο του είναι πρόοδος :)

Το ανοιχτό μυαλό είτε είσαι νέος είτε είσαι πιο μεγάλος... το ανοιχτό μυαλό θα καθορίσει το αν η εμπειρία θα αποβεί πρόοδος ή μονοπάτι προς βούρκον...

Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν ;

Μπρέχτ

Ο ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΣ


Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,

πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης•

του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι

την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,

παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.

Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια

ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.

Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι

δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει

το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,

και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι

και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,

και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε

γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!


Κωστής Παλαμάς

 
Στην Ιστορία, όπως και στην ζωή των ανθρώπων καμμιά λύπη, καμμιά μεταμέλεια, δεν μπορούν ν’ αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής, όπως χίλια χρόνια, δεν μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψίας»,


Ο αέρας είναι γύρω μας βαρύς. Η γηραιά Ευρώπη αποναρκώνεται μέσα σε μια βαριά και διεφθαρμένη ατμόσφαιρα. Ένας ταπεινός υλισμός βαραίνει τη σκέψη και εμποδίζει τη δράση των κυβερνήσεων και των ατόμων. Ο κόσμος πεθαίνει από ασφυξία μέσα στον συνετό και χυδαίο εγωισμό του. Ο κόσμος πνίγεται. – Ας ανοίξουμε τα παράθυρα. Ας αφήσουμε να μπει ελεύθερος ο αέρας.

Βασανισμένοι από τη φτώχεια, απ’ τις σκληρές φροντίδες του σπιτιού. απ’ τις συντριπτικές και ανόητες ασχολίες, όπου οι δυνάμεις χάνονται ανώφελα, χωρίς ελπίδα, χωρίς καμιά αχτίδα χαράς, οι περισσότεροι είναι χωρισμένοι ο ένας απ’ τον άλλον και δεν έχουν και την παρηγοριά να μπορούν να δώσουν μες στη δυστυχία το χέρι τους στ’ αδέρφια τους που αγνούν και που τους αγνοούν....
…Δεν είμαστε μόνοι στον αγώνα. Η νύχτα του κόσμου είναι φωτισμένη από φώτα θεϊκά [...]. Αν δεν πέτυχαν να διαλύσουν το παχύ σκοτάδι, μάς έδειξαν τον δρόμο στο φως μιας αστραπής. Ας βαδίσουμε κατόπιν της, πίσω από όλους εκείνους που πάλαιψαν σαν κι αυτούς, απομονωμένοι, διασκορπισμένοι σ’ όλες τις χώρες και σ’ όλους τους αιώνες. Ας καταργήσουμε τα σύνορα του χρόνου..

Αυτούς που θριαμβεύσανε με τη σκέψη ή τη δύναμη δεν τους λέω ήρωες. Ήρωες λέω εκείνους μόνο που στάθηκαν μεγάλοι στην καρδιά. Όπως το είπε ένας απ’ τους μεγαλύτερους ανάμεσά τους, αυτός που διηγούμαστε εδώ τη ζωή του: «Δεν αναγνωρίζω άλλο γνώρισμα ανωτερότητας από την καλοσύνη». Όπου ο χαρακτήρας δεν είναι μεγάλος δεν υπάρχει μεγάλος άνθρωπος, δεν υπάρχει ούτε μεγάλος καλλιτέχνης ούτε μεγάλος άνθρωπος δράσης. Υπάρχουν μόνο κενά είδωλα για το χυδαίο πλήθος: ο χρόνος τα καταστρέφει μαζί του. Λίγο μας νοιάζει η επιτυχία. Πρόκειται να είμαστε μεγάλοι, όχι να φαινόμαστε.

...Αφού κατόρθωσε ύστερα από πολύχρονο αγώνα να νικήσει τον πόνο του και να εκτελέσει τον σκοπό του, που ήταν, καθώς έλεγε ο ίδιος, να δώσει λίγο θάρρος στη δύστυχη ανθρωπότητα, ο νικητής αυτός Προμηθέας απαντούσε σε έναν φίλο του που επικαλούνταν τον Θεό:
[center]«Ω ΑΝΘΡΩΠΕ! Βοήθει σεαυτόν»![/center]

α ρε Πάρνι....

 

μεταφέρω από φυλλάδιο του μπλογκ του Κενού δικτύου http://voidnetwork.blogspot.com που επεσε στα χέρια μου στη σημερινή συγκέντρωση...

"Βρισκόμαστε στην εποχή των πιο σπουδαίων άθλων...
Η ασημαντότητα δομεί σταδιακά τη νέα κυριαρχία.
ύπνωση, συναίνεση, αποδοχή είναι τα εργαλεία της σύγχρονης κυβερνητικής.
Η κυνική απάθεια επικικνύει την πλούσια λάμψη της, οι μεταμοντέρνοι αστοί απολαμβάνουν διανόηση και κουρνιάζουν στις ανέραστες κρυψώνες τους.
Οι ελαφροϊσκιωτοι αρτίστες έσπασαν τον σβέρκο τους πέφτοντας στον τρόμο του κενού.
Η σκέψη πεθαινει στα τυφλά απογεύματα της εξάντλησης των νεαρών εργαζομένων...
Βρισκόμαστε στην εποχή των σπουδαίων θαυμα΄των όπου οι άνθρωποι της επιστήμης, με τη βοήθεια και τις ευλογίες της κυβέρνησης, προσφέρουν δωρεάν τεχνογνωσία και πληροφορία για τον αμοιβαίο και ολοκληρωτικό αφανισμό της γης και των πολιτισμών της.
Πρόοδος! Πρόοδος και λοιπόν?
Κάντε την ένα ευανάγνωστο μυθιστόρημα αν μπορείτε, κάντε την ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ χαράς!
Πρόοδος! Πρόοδος... ε ... και ΛΟΙΠΟΝ?
Κάντε τη μια γιορτή ανοιχτή για όλους άμα μπορείτε, κάντε την έντονη κουβέντα με φίλους ως το πρωί, κάντε την έρωτα πριν το ξημέρωμα αν μπορείτε, κάντε την ένα κατηλημμένο σχολείο, κάντε την ένα πιάτο φαί και λευκά τραπεζομάντηλα στην άκρη του καταυλισμού των αστέγων.
Όμως μην αερολογείτε για τη ζωή και την τέχνη, μην είστε τυμβωρύχοι...
μην μας αραδιάζετε αρλούμπες για φιλοσοφία, πολιτική, κουλτούρα, ποπ είδωλα, ευρωπαϊκό πολιτισμό και εθνικιστική υπερηφάνεια...
Αφήστε καλύτερα τους ποιητές τους τρελλούς, τους περιπλανώμενους ταξιδευτές, τους εκστασιασμένους σχοινοβάτες να πλέξουν το ηλεκτρισμένο νήμα μιας άγνωστης μελλοντικής αγάπης.
Δεν υπάρχει τίποτα καθαρό, τίποτα υγιές, τίποτα ελπιδοφόρο σε αυτή την εποχή των θαυμάτων - εκτός ίσως από τον λόγο...
Και οι εξεγερμένοι θα έχουν ίσως την τελευταία λέξη

Κείμενο Αναστάσιος Σαγρής / Εργαστήριο Κοσμοπολιτικής Συνείδησης...

Όσο περισσότερο βασίζεσαι σε δυνάμεις έξω από σένα, τόσο περισσότερο εξουσιάζεσαι από αυτές
                                 Harold Sherman

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε.
Όλη μας η ύπαρξη καθορίζεται από τις σκέψεις μας.
Με τις σκέψεις μας φτιάχνουμε τον κόσμο.
                         Den Thimamai pianoy einai

diadrash σε ευχαριστώ.... για ότι καταλαβαίνεις και για κείνα που δεν περνάνε απ το νου σου... να εισαι καλά...

Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο.

Albert Einstein

Οι λέξεις "αδράνεια" και "παθητικότητα" σβήσαν  αμετάκλητα από το ανθρωπινο λεξικό της Ιστορίας.

Υπάρχει μόνο η λέξη διεκδίκηση και η λέξη συνενοχή.
Στις μέρες μας η κίνηση στη σκακιέρα ειναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ.
Ολα είναι κίνηση..η πράξη ή η μη πράξη παραγουν το ίδιο σημαντικό αποτέλεσμα!

Γι αυτό, ας μη γελιούνται πλέον όσοι κρατούν μια στάση αδιαφορίας ή παθητικότητας.

ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ....
Είναι ΣΥΝΕΡΓΟΙ!!!!!

και λέει ο "τρελλός" στο "γνωστικό" φοβάμαι τη σιωπή σου... φοβάμαι τη σκέψη σου, την απληστία σου, φοβάμαι που υπάρχεις δίπλα μου...

κι εκείνος παίρνει ενα σπίρτο και καιει την εικόνα, μη τύχει και του ζητηθεί συμμετοχή....

και μένει ο "τρελλός" τυφλός χωρίς εικόνα κι ουρανό, κι ο "γνωστικός" κοιμάται ήσυχα έναν φαρμακωμένο σταχτί ύπνο, στο ψέμα του θεμελιωμένο...

"παιρνω απ το χέρι τον "τρελλό" και φεύγω για άλλα μέρη.... που η γνώση ειναι πράξη κι όχι εικόνα για φωτιά φτιαγμένη....

Χ.Σ.

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι (πάντα τωρινός...)


Καλώ στην απολογία! (1917)

Χτυπάει ασταμάτητα το τύμπανο του πολέμου
Καλεί να μπήγουν σίδερο στους ζωντανούς.
Από τις διάφορες επικράτειες τους πολίτες
σαν σκλάβους πουλημένους
πετούν στην κόψη της λόγχης.
Για τι;
Τρέμει η γη
πεινασμένη,
απογυμνωμένη.
Ζεμάτισαν την ανθρωπότητα σε λουτρώνα αιματηρό
μόνο γιατί
κάποιος επιμένει
να κερδίσει την Αλβανία.
Αρπάχθηκε το μίσος των ανθρώπινων σκυλολογιών αιμόχαρο,
πέφτουν στο σώμα της γης χτυπήματα ανελέητα,
μόνο για να περάσουν
το Βόσπορο
καράβια κάποια αφορολόγητα.
Σύντομα
η γη
δε θα’ χει άσπαστο πλευρό.
Και την ψυχή θα βγάλουν
με τα χέρια απλωμένα στα δημόσια ταμεία,
μόνο για να
πάρει κάποιος
στα χέρια του
τη Μεσοποταμία.
Εν ονόματι ποιών συμφερόντων
η αρβύλα
τη γη καταπατεί τρίζοντας άγρια;
Τι είναι εκεί στον ουρανό των μαχών;
Ελευθερία;
Θεός;
Δολάριο!
Πότε επιτέλους θα σηκωθείς με όλο σου τ’ ανάστημα
εσύ,
που τη ζωή σου δίνεις ηλίθια;
Πότε θα πετάξεις στα μούτρα τους την ερώτηση
γιατί πολεμάμε, αλήθεια!

 με τόσα ωραία που πέφτουνε εδώ ,
μήπως να κάναμε κάποια στιγμή  και μια ανθολογία του οικολογίου?? ;)
(εκτός από ανάπλαση συνειδησέων να κάναμε και ανάπλαση κουλτούρας?? :D)

.



Préparons dès à présent l’ esprit d’ après - guerre!! (Ας προετοιμάσουμε από τώρα το πνεύμα του μεταπολέμου!!)»

(από καρτ ποστάλ που έστειλε από την Πορτογαλία ο Νικόλαος Κάλας στον Γιώργο Θεοτοκά, με ημερομηνία 28.10.1939)

Eίναι σημαντικό ότι θυμόμαστε τα νιάτα της ποιησής μας και ανατρέχουμε ξανά.Μαγιακόφσκι!! ξανααλλάζουμε προτεραιότητες εργασια - ποίηση μάχη προς το μέλλον με αντίπαλο την καθημερινότητα. μικρές εκρήξεις στους καθηλωμένους εγκεφάλους μας.
Vιετ

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Γλώσσας της 4ης δημοτικού. που μας έστειλε σ΄ένα χαρτί μαζί με τα δώρα του ένα από τα παιδιά του φροντιστηρίου στην Κρήτη για την αλυσίδα αγάπης. Δεν ξέρω αν ταιριάζει εδώ αλλά θα το αντιγράψω εδώ.

Το νερό συστήνεται

Γεια σας. Να σας συστηθώ. Είμαι το νερό. Είμαι το γάργαρο νερό που κυλάει στα ποτάμια. Είμαι το νερό της βροχής που δροσίζει τα χωράφια και τους ανθρώπους. Είμαι το νερό της λίμνης που δίνει ζωή στις πέστροφες και στους γουλιανούς*. Είμαι το νερό της θάλασσας, το απέραντο πέλαγος.
 
Είμαι ο ωκεανός. Έχω στην αγκαλιά μου δελφίνια, φώκιες και ψάρια. Είμαι ο ωκεανός που αρμενίζω καράβια και ταξιδεμένους ναυτικούς.

Είμαι το γάργαρο νερό της βρύσης που σας δροσίζει. Είμαι το νερό που κολυμπάτε και χαίρεστε τα καλοκαίρια σας. Είμαι πηγή ζωής. Αγαπώ όλα τα πλάσματα της φύσης, τα φυτά, τα δέντρα, τα ζώα και τους ανθρώπους. Τους δίνω τα ωφέλιμα συστατικά μου για να ζουν και να μεγαλώνουν με υγεία. Είμαι το νερό της πηγής, το νάμα*, το νερό που θεραπεύει το κουρασμένο σώμα. Είμαι το ευλογημένο νερό που καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου, είμαι το νερό της βάπτισης. Είμαι το ποτάμι, η λίμνη, η θάλασσα, η βροχή, είμαι το ΝΕΡΟ!

Γεννιέμαι ολημερίς. Όλο σε κίνηση βρίσκομαι. Από την επιφάνεια της γης πάω μέχρι την ατμόσφαιρα και ύστερα γυρνάω πάλι πίσω. Από τη θάλασσα, τις λίμνες και τα ποτάμια εξατμίζομαι. Γίνομαι μικρές μικρές σταγόνες και ύστερα γίνομαι ατμός.

Με τη βοήθεια της θερμοκρασίας του αέρα και του ανέμου, ανεβαίνω ψηλά και γίνομαι σύννεφο.

Σκαρφαλώνω στα βουνά κι αφήνω τη βροχή μου να δροσίζει τα δάση, τα χωράφια και τους ανθρώπους. Γίνομαι χαλάζι και χιόνι. Φτάνω ως το έδαφος και γλιστράω βαθιά στο χώμα και γίνομαι υπόγειο νερό. Τρέφω τις ρίζες των φυτών, που με ρουφούν με λαχτάρα. Και πλουτίζω τη γη με νερό.

Γίνομαι λίμνες και ποτάμια.
Γεννιέμαι ολημερίς. Όλο σε κίνηση βρίσκομαι. Σε τούτη την κίνηση έχω παρέα τα φυτά, που με αγαπούν και με προσέχουν. Τα φυτά δίνουν υγρασία στον αέρα, δίνουν τις μικρές υγρές σταγόνες τους.

Θαυμαστή η φύση! Με γεννούν τα πλάσματά της κι ύστερα εγώ τα τρέφω. Είμαι το νερό κι όλο σε κίνηση βρίσκομαι.

{*γουλιανός: ψάρι του γλυκού νερού
 *νάμα: α) το νερό της πηγής, β) το κόκκινο, γλυκό κρασί της θείας κοινωνίας}

Αντώνης Τσουβαλάκης (Χανιά Κρήτης)

Ο,ΤΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΗΤΑΝ ΒΟΥΝΟ
 

Ό,τι σε σένα ήταν βουνό

το ισοπέδωσαν

και σκέπασαν την κοιλάδα σου.

 

Από πάνω σου περνάει τώρα

ένας δρόμος άνετος.


M. Mπρεχτ

...... κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς...

Τάσος Λειβαδίτης
Eγχειρίδιο ευθανασίας

http://www.mikis-crete.gr/MikisPg714.htm (http://www.mikis-crete.gr/MikisPg714.htm)

Σε ό,τι αφορά τους άλλους -την κοινωνία- διαπιστώνω ότι συνεχώς λιγοστεύουν όλα εκείνα που κάποτε έφερναν τους ανθρώπους τον έναν κοντά στον άλλον. Και έχει πλέον εμπεδωθεί ένα ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΧΕΣΕΩΝ που ουσιαστικά απομακρύνει τον έναν από τον άλλον. Αλήθεια ποια ιδέα, ποιο ιδανικό, ποια συλλογικότητα μάς ενώνει σήμερα; Εγώ βλέπω έναν αγωνιώδη ατομικό αγώνα για αναρρίχηση εκεί που επιτάσσει το συμφέρον τού καθενός, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης και δίχως την ανάγκη πνευματικής καλλιέργειας και ψυχικής ανάτασης. Αν αυτό δεν είναι ΕΡΗΜΙΑ, τότε πώς αλλιώς μπορεί να το ονομάσεις;
Μίκης Θεοδωράκης

Θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου.
* I consider myself a citizen of the world.

Charles Spencer Chaplin Jr

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.


Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
............................
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
........................
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
.........................
'Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.

Κ΄ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
το ΄να ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΕΙΡΗΝΗ ! ΕΙΡΗΝΗ ! ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

ΤΟ ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ"
Κώστας Βάρναλης

Η μοίρα είναι συνήθως πιο ευνοϊκή σ' εκείνα τα τολμήματά μας όπου η επιτυχία εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους.

Χίλιοι δρόμοι απομονώνουν από τον στόχο και μόνο ένας δρόμος οδηγεί εκεί.

Η Βλακεία μπαίνει μπροστά για να την βλέπουν όλοι, ενώ η Σοφία μένει πίσω για να τους βλέπει όλους.

Μισέλ Μονταίν

Όλοι  σκέφτονται ν' αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δε σκέφτεται ν' αλλάξει τον εαυτό του.
Λ. Τολστόι

Μόνο οι πραγματικοί φίλοι μας βοηθούν να δούμε την αλήθεια. Με χαστούκια εννοείται.
Φ. Σαμπέο

Οι φίλοι που διαφωνούν, ακονίζουν ο ένας το μυαλό του άλλου.
Γ. Ριντλς


Του Dhammapada (Ντχαμαπάντα)...

(ίσως το τελευταίο μήνυμα για το 2007..
από μένα  για όλους μας

κι αν είναι ζόρικο   το 2008
να θυμόμαστε να μη ξεχνάμε πως  μαζί μπορούμε να γίνουμε  ΑΙΤΙΑ

Στης νύχτας το σκοτάδι
φουσκώνουν αόρατα οι νέοι σπόροι
υφαίνοντας αθόρυβα το τέλειο των μίσχων
μαζεύοντας το χρώμα τους
            σε κάθε χάραμα
         της κάθε τους στιγμής..

    Ώσπου χυμώδεις πια από Δύναμη
          θ΄ανατείλουν  σαν άνθη
               σα γόνιμα δέντρα
            σα δασύσκιωτα κλαδιά.


Στη σκοτεινή κοιλιά της γης
σε πέτρινα σπάργανα τυλιγμένοι
κοιμούνται οι λίθοι οι πολύτιμοι..

     Ώσπου σα Μάτια θ' ανοίξουν, καθάρα
          σκίζοντας του σκοταδιού το χάδι.

Στο απόλυτο κενό γενιέται η μουσική
                     Η Σκέψη
                        Ο Λόγος μα
                         και η Πράξη.

Στης μοναξιάς την άκρη
  θα βρεις την αντοχή και το "ΕΜΕΙΣ",
   όσα στη ζωή δε μπόρεσες να πεις "Τα κυβερνώ"
        μέσα στο κύκλο του "ΜΑΖΙ "
             μπορείς να υποτάξεις.

Στα χέρια του θανάτου
  μαθαίνει τα πρώτα βήματα η Ζωή
     και η Αλήθεια είναι αρετή
      γιατί ζει στη χώρα των Ψεμμάτων...

Είναι τα λάθη , η Πνοή
του "ΕΙΜΑΙ" που είναι ακόμη ζωντανό...
..είναι αυτό που χάνεται που δίνει λάμψη στο άφθαρτα Ωραίο..

Στου τέλους το σκοτάδι
 κυοφορείται η Ανέγγιχτη Αρχή
..χάρις στο μαύρο υπάρχει
      η δόξα των χρωμάτων...

..είναι όσα χάσαμε , φρούριο μελλοντικό
για ένα ΘΕΛΩ πιο μεστό και πιο μεγάλο..

Για τούτο θέλουν σεβασμό
  οι μέρες οι σκοτεινές μέσα και γύρω απ' τη ζωή μας
      αυτές μας ρίχνουν ΦΩΣ μες το ΕΓΩ       
              μέσα από αυτές θα λάμψουμε
                  σαν  Κεραυνός                   
                     και σαν ΑΙΤΙΑ.


moi

«Μπορούμε να δικαιολογήσουμε το κλείσιμο οποιουδήποτε ζώου σε ένα κλουβί, μόνο και μόνο για να το βλέπει το κοινό;»

Μετά από κάποιο δισταγμό, ο Τζον Πολ συμφώνησε ότι δεν υπάρχει δικαιολογία για κάτι τέτοιο. Δίστασε πριν απαντήσει γιατί, στο κάτω κάτω, ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος της ζούγκλας. Ένας άνθρωπος ντυμένος με δέρματα και φτερά, ένας άνθρωπος που είχε κυνηγήσει και είχε κυνηγηθεί σε χώρες όπου επικρατούν οι πρωτόγονες ισότητες. Ωστόσο, κάποτε τον είχαν προειδοποιήσει για την ανοησία του ανθρωπομορφισμού, που θέλει να αποδίνει στα ζώα συναισθήματα και αντιδράσεις που είναι καθαρά ανθρώπινες. Αυτό είχε γίνει όχι στην Αφρική (ή στην Ινδία), αλλά στο Ζωολογικό Κήπο του Μπρονξ. Βλέποντας το λύκο να βηματίζει ακατάπαυστα μέσα στο κλουβί του, τον πάνθηρα να ταλαντεύεται σαν να ακούει κάποια μουσική πίσω από τα μεταλλικά οχυρώματα του κλουβιού του, συνήθως πιστεύουμε ότι τα ζώα αυτά είναι δυστυχισμένα, θυμωμένα, απελπισμένα, εξαιτίας της φυλάκισής τους. Με αυτό τον τρόπο, όμως, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επιβάλουμε τα δικά μας ανθρώπινα συναισθήματα πάνω σε ζώα που δεν έχουν τη βιολογική ικανότητα να αισθάνονται τέτοιες εσωτερικές εμπειρίες. Αυτό είχε πει ο φύλακας του ζωολογικού κήπου. Η απαλή καστανή λάμψη των ματιών του ελαφιού μας φαίνεται λυπημένη, αλλά στην πραγματικότητα απλώς έτσι είναι φτιαγμένα τα μάτια των ελαφιών. Δεν υπάρχουν θλιμμένα ελάφια, ούτε μέσα ούτε έξω από τις μάντρες των ζωολογικών κήπων. Ο ανθρωπομορφισμός είναι μια ανόητη αυταπάτη. Ναι, το είχε πει κι αυτό επίσης. Επιπλέον, είχε ισχυριστεί ότι τα ζώα ζουν πιο καλά μέσα στους ζωολογικούς κήπους παρά στο φυσικό τους περιβάλλον. Έξω, στην άγρια φύση, η μάχη για την επιβίωση είναι ανελέητη. Η πείνα ακολουθεί τα ζώα σαν μια σκιά. Χιλιάδες ζώα πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο. Πέρα από αυτό, υπάρχουν τα αρπακτικά ζώα από τα οποία πρέπει να ξεφύγουν, υπάρχουν οι ασθένειες. Μέσα στο ζωολογικό κήπο τα ζώα είναι ασφαλή, τρέφονται καλά, ζουν σε κατάλληλα οικήματα που τα προστατεύουν από τις ακραίες θερμοκρασίες, έχουν ιατρική περίθαλψη. Εδώ που τα λέμε, οι ζωολογικοί κήποι είναι, σχεδόν, μια ουτοπία για ζώα.

Ήταν ένα καλό επιχείρημα, ωστόσο ο Τζον Πολ το πρόσφερε στην Αμάντα χωρίς να το πιστεύει καλά καλά και ο ίδιος και, όταν αυτή το απέρριψε, ο Τζον Πολ συμφώνησε. Όσο και αν οι συγκινήσεις που μπορεί να αισθανθεί ένα ζώο είναι, για καθαρά βιολογικούς λόγους, απλές και μη – εκλεπτυσμένες, θα πρέπει να δεχθούμε ότι από τα ζώα δε λείπει η ευαισθησία στο θέμα της ελευθερίας. Κάπου μέσα στα αρχεία και των πιο χοντροκομμένων ενστίκτων είναι καταγραμμένη η αλήθεια ότι είναι προτιμότερο για ένα ζώο να είναι ελεύθερο έστω και κινδυνεύοντας, παρά να ζει με άνεση αλλά χωρίς την ελευθερία του. Μέσα στο κλουβί, ακόμη και μέσα στα «περιβαλλοντικά πάρκα» που παρέχουν οι καλύτεροι ζωολογικοί κήποι στα ζώα τους, τα πλάσματα αυτά χάνουν την εναρμόνισή τους με τους φυσικούς ρυθμούς των οργάνων τους και της γης. Αναγκάζονται να τρώνε τροφές που είναι έξω από τις κανονικές εποχές τους. Η μαλθακή και άνετη ζωή διαβρώνει την ενστικτώδη πονηριά τους, τα ζώα μπερδεύονται ως προς την αναπαραγωγή και συχνά δεν ζευγαρώνουν. Μια τεράστια αίσθηση απογοήτευσης και έντασης τα κυριεύει, επειδή δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ενστικτώδεις τάσεις τους. Αν τα ζώα είχαν τη δυνατότητα της επιλογής, σίγουρα θα προτιμούσαν να ζήσουν, έστω και κινδυνεύοντας, στο φυσικό τους περιβάλλον, παλεύοντας ενάντια στην πείνα και τα άλλα πεινασμένα ζώα. Παρ’ όλο που ο πόνος και οι κακουχίες δεν είναι περισσότερο ευχάριστα – ή και απαραίτητα – για τα ζώα από όσο είναι για τον άνθρωπο και, μολονότι για ένα πλάσμα που βρίσκεται σε κατάσταση γαλήνης με τον εαυτό του το να επιζήσει μπορεί να είναι κάτι το μηδαμινό, ωστόσο, ο αγώνας για την επιβίωση εξακολουθεί να έχει κάτι το ευγενικό. Το παιχνίδι της ζωής, είτε έχει νόημα είτε όχι, υπάρχει και περιμένει να παιχτεί – και το ζώο, με το δικό του ζωώδη τρόπο, μοιάζει να το «ξέρει». Γι’ αυτό, το κλουβί είναι μια προσβολή προς αυτό που η εσωτερική φωνή του ζώου του λέει ότι είναι σωστό και αληθινό.

Ενθουσιασμένη από αυτό το διάλογο, η Αμάντα προχώρησε ακόμη περισσότερο. «Όταν ένας άνθρωπος περιορίζει ένα ζώο μέσα σε ένα κλουβί, γίνεται ιδιοκτήτης αυτού του ζώου. Αλλά ένα ζώο είναι ένα άτομο. Δεν μπορεί να γίνει ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Όταν ένας άνθρωπος προσπαθεί να γίνει ιδιοκτήτης ενός ατόμου, είτε το άτομο αυτό είναι ένας άλλος άνθρωπος, είτε ένα ζώο, είτε ακόμη ένα δέντρο, θα υποφέρει τις ψυχικές συνέπειες μιας αφύσικης πράξης. Έχεις παρακολουθήσει ποτέ τους επισκέπτες ενός θηριοτροφείου ή ενός ζωολογικού κήπου – πόσο αυτογελοιοποιούνται με τον τρόπο που χλευάζουν και χαχανίζουν και ταλαιπωρούν και πειράζουν τα ζώα, απαιτώντας απ’ αυτά να τους διασκεδάσουν; Ένα φυλακισμένο ζώο, όπως και μια υπερβολική ποσότητα αλκοόλ, υποβιβάζει τον άνθρωπο στο κατώτερο δυνατό επίπεδό του. Και η συμπεριφορά του είναι ελάχιστα μόνο καλύτερη όταν παρατηρεί ανθρώπους που είναι κλεισμένοι σε φυλακές ή άλλα ιδρύματα. Όταν αφαιρούμε την ελευθερία από ένα πλάσμα, είτε άνθρωπο είτε ζώο, το εξευτελίζουμε. Μέσα από μια υποσυνείδητη αντίδραση που συνδυάζει ενοχή, φόβο και περιφρόνηση, οι φύλακες των φυλακισμένων – ακόμη και οι παρατηρητές των φυλακισμένων – εξευτελίζονται και οι ίδιοι. Το κλουβί είναι ένας διπλός εξευτελιστής. Οποιαδήποτε κάγκελα, είτε υλικά είτε αόρατα, που στέκουν ανάμεσα σε ένα ζωντανό ον και την ελευθερία του είναι μια μεταδοτική διαστροφή, που θέτει σε κίνδυνο τη διανοητική υγεία όλων όσων έρχονται σε επαφή με αυτά».

Τομ Ρόμπινς - Αμάντα, το κορίτσι της γης

Αν ειναι η μέρα όμορφη την κάνει το σκοτάδι,
κι αν έχει αξία η ζωή ο θάνατος τη δίνει.

(κρητικό ριζίτικο)

Aυτά είναι...

ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
του Ναζίμ Χικμέτ

απόδοση Γιάννης Ρίτσος


Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτέυεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν τον φοβάσαι
Μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.

..και μετα σου λενε τα γονιδια δε παιζουν ρόλο :P  ! (εχουμε μια ριζα κι απο κει)

Η εξουσία όταν υπάρχει και μάλιστα δημοκρατικά εκλεγμένη, δεν πρέπει να λειτουργεί ανταγωνιστικά ή συναγωνιστικά με τους διοικούμενους, αλλά υποδειγματικά.
Δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε το ίδιο παράνομοι με αυτούς που ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.

Ερώτηση: Μπορώ άραγε να επικαλεστώ το άρθρο 120;;; Πώς;

Ον τόπικ πάλι:

...
Ἀλλ' ἀπαντοῦν τὰ μάτια του τρανὸ θεριὸ πελάγου
κι ἀλιά, μακριὰ 'ναι τὸ σπαθί, μακριὰ 'ναι τὸ τουφέκι!
Κοντὰ 'ν' ἐκεῖ στὸ νιὸν ὀμπρὸς ὁ τίγρης τοῦ πελάγου•
ἀλλ' ὅπως ἒσκισ' εὔκολα βαθιὰ νερὰ κι ἐβγῆκε
κατὰ τὸν κάτασπρο λαιμὸ ποὺ λάμπει ὡσὰν τὸν κύκνο,
κατὰ τὸ στῆθος τὸ πλατὺ καὶ τὸ ξανθὸ κεφάλι,
ἔτσι κι ὁ νιὸς ἐλεύτερος, μ' ὅλες τὲς δύναμές του,
τῆς φύσης ἀπὸ τσ' ὄμορφες καὶ δυνατὲς ἀγκάλες,
ὅπου τὸν ἐγλυκόσφιγγε καὶ τοῦ γλυκομιλοῦσε,
εὐτὺς ἑνώνει στὸ λευκὸ γυμνὸ κορμὶ π' ἀστράφτει,
τὴν τέχνη τοῦ κολυμπιστῆ καὶ τὴν ὁρμὴ τῆς μάχης.
Πρὶν πάψ' ἡ μεγαλόψυχη πνοὴ χαρὰ γεμίζει:
Ἄστραψε φῶς κι ἐγνώρισεν ὁ νιὸς τὸν ἑαυτό του.

πορφύρας, Σολωμός.

μία μονη γκρίνια εάν μου επιτρέπεται... ή μάλλον σε πρόταση θα μου βγει... Μηπως ενα θέμα για Φιλοσοφία - Ανάλυση - συζήτηση να ήταν πιο κατάλληλο για τα προηγούμενα μερικά ποστς? μια και δεν ειναι οι αρχαίοι μας "λογοτέχνες" είναι? ασχέτως της κατηγοριοποίησης της τυπικής

π.χ.  Μια Γωνιά για πολλή σκέψη... (Φιλοσοφία - Αρχαία Ελληνική Γραμματεία)

http://www.oikologio.gr/forum/index.php?topic=907.0 (http://www.oikologio.gr/forum/index.php?topic=907.0)

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά
 
 απόδοση από τα Ισπανικά: Βασίλης Τερζής
 
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα "σ’αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Υπέροχο... 

ΔΕΝΤΡΑ ΜΟΥ...

Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα στη νύχτα του Δεκέμβρη,
στη σκοτεινή, βαθιά δεντροστοιχία
μαζί πηγαίνουμε, μαζί και η μέρα θα μας εύρει,
ω ερημικά, θλιμμένα μου στοιχεία.

Αύριο, μεθαύριο, σύντροφο θα μ' έχετε και φίλο,
τα μυστικά σας θέλω να μου πείτε,
μα όταν, αργότερα, φανεί το πρώτο νέο σας φύλλο,
θα πάω μακριά, το φως για να χαρείτε.

Κι αφού ταιριάζει, ω δέντρα μου να μένω απ' όλα πίσω
τα θαλερά και τα εύθυμα στην πλάση,
εγώ λιγότερο γι' αυτό δε θα σας αγαπήσω,
όταν θα μ' έχετε κι εσείς ακόμη προσπεράσει.

Κώστας Καρυωτάκης

υπέροχο Καλλιόπη !!! να σαι καλά

. Οι θεατές
Γύπες τα ράμφη τους βυθίζουν στο μυαλό μας
και μ’ εκτομές την ιστορία ευνουχίζουν
- ξέρουν η μνήμη με την κρίση όταν σμίξουν
τα σκόρπια δάχτυλα θα σφίξουν σε γροθιές

κι οι πρώην αμνοί θα γίνουν ταύροι μανιασμένοι
που ορθοπατώντας δυνατά, με νού και σώμα,
από κοινού θα ξωπετάξουν τους ληστές,

τους δολοφόνους αισθημάτων και ονείρων,
τόπων κι ανθρώπων, ορατών τε κι αοράτων,
στεριάς κι αέρα και νερού, χωρών κι ηπείρων,
τους εκβιαστές, τους τυφλωτές και σταυρωτές

κείνους, π’ ο φόβος μας, ως τώρα τους αφήνει
αρνιά ή κτήνη, να μας σέρνουν στα σφαγεία
- μέχρι που φτάσαμε μπροστά στην Παλαιστίνη
στης ανθρωπιάς μας την κηδεία θεατές.-

αποσπασμα από το ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ
Κώστας Βρεττός

(τα νοσκομεια σκοτεινιασαν
οι τροφες ανυπαρκτες
και η ανθρωπιστικη βοηθεια δε μπορει να φτασει!
...μια έκλειψη σ' ολοκληρο τον κοσμο :-[)

Έτσι, για την ιστορία, το έξοχο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη «Δέντρα μου, δέντρα ξέφυλλα» δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβρη του 1922 και ο ποιητής το είχε αφιέρωσει στην Μαρία Πολυδούρη, την εποχή που ζήτησε τον χωρισμό τους γιατί ήταν άρρωστος. Η Πολυδούρη «απάντησε» με το ποίημα της «Θα πεθάνω μιαν αυγούλα...» που δημοσιεύτηκε το Νοέμβρη του 1922. Υπάρχει εδώ:  http://www.inout.gr/archive/index.php/t-9726.html ,αλλά είναι πολύ μελαγχολικό, οπότε λέω να ανεβάσω κάποιους άλλους στίχους της

..........................................................................................
Γιατί να ξανοιχτής μακριά στο ανήμερο το Δάσο;
Μία αυγή σιμά μου πέρασες με τ’ όπλο στο πλευρό
γίγαντας. Σε καμάρωσα και δε θα το ξεχάσω
καθώς όλα χαιρέτιζε το βλέμμα σου το ιλαρό.

Γιατί να ξανοιχτής μακριά στο ανήμερο το Δάσο;
Χίλιες κορφές σου νεύανε γλυκά. οι φραγές χορό
στέναν ολάνθιστες για ν’ αντικόψουν – «Θα περάσω!»
τρύπαε η ματιά σου πύρινη και πέφτανε σωρό.

Ποια ρεματιά σε δέχτηκε στη βλαστερή αγκαλιά της
ωραίο πουλάκι αμέριμνο κι’ αδικοσκοτωμένο;
Ποια την πληγή σου δρόσισε με τη δροσοσταλιά της

Φτωχή πηγούλα; Ποιο δέντρο σου γίνη εμπιστεμένο
κι’ άκουσε τις στερνές στιγμές γερτό προς τη ματιά σου
την εκατομαντάλωτη ν’ ανοίγης πια καρδιά σου;

όσο όμορφοι ήταν αυτοί οι δυο ως ποιητάδες τόσο καταθλιπτικοί στα περισσότερα... αλλά μέσα από την κατάθλιψη έβγαζαν μια αχνάδα ελπίδας παράξενη και παράδοξη...

α ρε παιδιά να αστε καλά :):)

δροσίζετε τη ματιά μου

Αργοπεθαίνει..." (Pablo Neruda)

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι
για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας".

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ
           Άρης Αλεξάνδρου

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                     ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                                     σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                            των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές τους.
Ε
δώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.

Τα Δέντρα

Είναι ωραία τα παλιά, μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε
δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα

Κοιτάζω τα παλιά, μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε
ανατριχιάζουνε, τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα

Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από ‘κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα
μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταγίδα θα ξεσπάσει, ποιός αντέχει;

Πήγαινε σπίτι σου, λοιπόν, και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε
Αυτά τα δέντρα, τα ωραία, τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα

Λένα Πλάτωνος  "Μάσκες ήλιου"

Θά 'θελα να μπορούσα να τριγυρίσω σε κείνα τα πανύψηλα, αιχμηρά βουνά, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν από δίψα και κρύο, να γνωρίσω την "εξωχρονική ιστορία", τον απόλυτο χώρο και χρόνο, όπου δεν υπάρχουν μήτε ανθρώπινα όντα, μήτε ζώα, μήτε βλάστηση, κι όπου μπορεί κανείς να τρελαθεί απ' τη μοναξιά. Να βρεθώ εκεί όπου οι άναρθρες κραυγές έχουν αντικαταστήσει την ομιλία κι όλα είναι αδέσμευτα, απεριόριστα, ελευθερωμένα από τη συνάρτησή τους με το χρόνο. Λαχταρώ έναν κόσμο όπου οι άντρες κι οι γυναίκες, θα 'ναι σιωπηλοί σαν τα δέντρα (γιατί, αλίμονο, στον κόσμο μας μιλούμε τόσο πολύ, που το πράγμα έχει καταντήσει αφόρητο). Έναν κόσμο όπου οι ποταμοί - ανώνυμοι, άγνωστοι, ελεύθεροι από κάθε μυθολογία - θα σε κουβαλούν από μέρος σε μέρος και θα σε φέρνουν σ' επαφή μ' άλλους ανθρώπους και θα σε βοηθούν να γνωρίσεις την αρχιτεκτονική, τη θρησκεία, τα φυτά και τα ζώα διάφορων τόπων. Ποθώ μεγάλους κι αδάμαστους ποταμούς, χωρίς βάρκες και πλοία, ποταμούς που μέσα τους θα πνίγονται τα ανθρώπινα όντα, βουλιάζοντας όχι πια στο μύθο, την παράδοση, τα βιβλία και την σκόνη του παρελθόντος, αλλά στο χρόνο, στο διάστημα και στην ιστορία. Ποταμούς τεράστιους, δημιουργούς απέραντων ωκεανών, όμοιων με τον Δάντη και τον Σαίξπηρ, ποταμούς που δε θα κινδυνεύουν να ξεραθούν μες στο κενό του παρελθόντος. Ωκεανούς, ναι! Ας βρούμε, στην ανάγκη ας εφεύρουμε νέους ωκεανούς, παρθένους, άγνωστους, που θα μας ξεπλύνουν απ' το παρελθόν, ωκεανούς, που θα δημιουργήσουν νέες γεωλογικές κατατάξεις και νέους γεωλογικούς ηπείρους. Ωκεανούς που θα καταστρέφουν και συνάμα θα συντηρούν, ωκεανούς που θα μπορείς να ξανοιχτείς σ' αναζήτηση νέων ανακαλύψεων και νέων οριζόντων. Εμπρός! Μάς χρειάζονται κι άλλοι ωκεανοί, κι άλλες αναστατώσεις κι άλλοι πόλεμοι κι άλλα ολοκαυτώματα. Περισσότερα, ολοένα περισσότερα. Μας χρειάζεται ένας κόσμος κατοικημένος από άντρες και γυναίκες που θα κουβαλούν ανάμεσα στα σκέλια τους ένα μοτέρ, μας χρειάζεται ένας κόσμος κυριευμένος από φυσική μανία, πάθος, δράμα, δράση, όνειρα, τρέλα. Ένας κόσμος δημιουργός εκστατικών στιγμών, όχι παραγωγός πορδών. Πιστεύω πως σήμερα, πιότερο από ποτέ, είμαστε υποχρεωμένοι να σκαλίζουμε τα βιβλία, ακόμα κι αν στο καθένα απ' αυτά δεν υπάρχει παρά μονάχα μιά αξιόλογη σελίδα, γιατί οφείλουμε να ψάχνουμε ακατάπαυστα για να βρούμε το κάθε κομμάτι, το κάθε ξεσκαλίδι, το κάθε θραύσμα που θα μπορούσε να περικλείει μέσα του λίγο μέταλλο, το καθετί που θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων.

Μπορεί βέβαια να είμαστε όλοι καταδικασμένοι, μπορεί να μην υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για κανένα μας, αλλά ακόμα κι αν αυτό αληθεύει, δεν είναι σωστό να παραδοθούμε και να υποκύψουμε στη μοίρα μας χωρίς μάχη.

Ας αλαλάξουμε λοιπόν μ' ένα τελευταίο ουρλιαχτό υπέρτατης οδύνης, ας μπήξουμε την ύστερη πολεμική κραυγή, αυτή την αποτρόποια κραυγή που παγώνει το αίμα και ξεσκίζει τη σάρκα. Έτσι η πτώση μας θα γίνει μεγαλόπρεπη κι ο θάνατός μας θα πάρει μια μορφή περήφανης διαμαρτυρίας. Γιατί όχι; Φτάνουν πια οι θρήνοι, φτάνουν οι κοπετοί και οι ποιητικές ελεγείες, οι βιογραφίες και τα ιστορικά βιβλία, οι βιβλιοθήκες και τα μουσεία. Στο διάβολο! Αφήστε τους νεκρούς να καταβροχθίσουν τους νεκρούς, κι εμείς, όλοι εμείς οι ζωντανοί, ας ξεχυθούμε μ' έναν τελευταίο χορό στα χείλια του κρατήρα, ας χορέψουμε γύρω απ' αυτόν τον τελευταίο μας χορό, το χορό της στερνής αγωνίας μας. Τι χορός!

Henry Miller- Τροπικός του Αιγόκερω

χμ Λουκία μάλλον το έργο του μυρμηγκιού είναι σπουδαιότερο από εκείνο των της Βουλής... όλα τα ζωντανάκια διατηρούν με ευλάβεια τον κύκλο που ορισε η φύση, συνειδητά ή όχι, γίνονται κομμάτι του και τον αναπαράγουν με ισορροπία - δεν καταστρέφουν, δεν σκοτώνουν αλόγιστα, δεν λερώνουν, δεν καταχρώνται....

Ο άνθρωπος πάλι... ακόμη και τα έργα αυτά τα υπέροχα του νου και της  φαντασίας του, σκοτώνει ενα δέντρο για να τα διατηρήσει... κι ας αγαπάω το βιβλίο...

Εγώ θα έλεγα ότι πρέπει να σεβόμαστε το ίδιο όλα. Και το δέντρο και το κάθε ζωντανό πλάσμα και το κάθε βιβλίο και γενικώς το κάθε αντικείμενο. Όλα έχουν τη σημασία τους και το λόγο ύπαρξής τους. Το δέντρο προσφέρει καρπούς, ξύλο, ζεστασιά, ομορφιά, ακόμα και έμπνευση και γνώση... ποιος μας λέει ότι δεν του αρέσει όταν γίνεται βιβλίο; Ένα βιβλίο που θα κάτσεις από πάνω του ώρες, που θα ονειρευτείς, θα φανταστείς, θα σκεφτείς, θα οραματιστείς χάρη σε αυτό. Ένα βιβλίο που θα κρατάς ως φυλαχτό... και όχι ένα βιβλίο που θα πετάξεις, θα σκίσεις, θα κάψεις...

Η καλοσύνη είναι η ομορφιά εν δράση
Ρουσσώ, Ζαν Ζακ

Τώρα, που μάθαμε να πετάμε στον αέρα σαν πουλιά, να κολυμπάμε κάτω απ' το νερό σαν ψάρια, δεν μας φθάνει μόνο ένα πράμα: να μάθουμε να ζούμε πάνω στη γη σαν άνθρωποι

Σω, Τζορτζ Μπέρναρντ

"Αν λοιπόν εσείς, εσύ και συ εκεί, αισθάνεσθε πόνους, αν δεν νιώθετε καλά στο σώμα ή την ψυχή, αν σας πιάνει φόβος, διασθάνεσθε κίνδυνο, γιατί δεν θέλετε, έστω και μόνο γι’ αστείο και από περιέργεια, από σωστή υγιή περιέργεια, να κάνετε κάποτε την δοκιμή να βάλετε διαφορετικά το ερώτημα;

Γιατί δεν θέλετε κάποτε να εξερευνήσετε μήπως ο πόνος βρίσκεται σε σας τους ίδιους;
Υπήρξε εποχή που όλοι σας για λίγο είχατε την πεποίθηση και ήσασταν βέβαιοι για τη στάση σας- ότι ο Ρώσος είναι εχθρός σας κι η πηγή κάθε κακού.
Κι αμέσως μετά ήταν ο Γάλλος και μετά ο Άγγλος και μετά κάποιοι άλλοι και ήσασταν πάντα πεισμένοι και βέβαιοι και ήταν πάντα μια θλιβερή κωμωδία που κατέληγε στην αθλιότητα.
Αφού καταλάβατε ότι οι ενδόμυχοι πόνοι δεν θεραπεύονται φορτώνοντας την ενοχή σε έναν εχθρό, γιατί δεν αναζητάτε τους πόνους σας εκεί που βρίσκονται; Μέσα σας;

Ίσως να μην είναι ο λαός που σε πονά, ούτε η πατρίδα, ούτε η κοσμοκρατορία, ούτε ακόμα η δημοκρατία.
Ίσως να’ναι ο εαυτός σου, το στομάχι σου ή το συκώτι σου, ένα οίδημα ή ένα καρκίνωμα μέσα σου και δεν πρόκειται παρά για νηπιακό φόβο όταν προσποιείσαι μπροστά στην αλήθεια και στο γιατρό πως, εσύ μεν, είσαι ολότελα υγιής, μα δυστυχώς σε συνθλίβει τόσο πολύ ένα πάθημα του λαού σου;

Μα το θεωρείτε εγωιστικό και μικροπρεπές να παρατήσετε την πατρίδα και να θεραπεύσετε τον εαυτό σας.

Δεν νομίζετε πως τελικά μια πατρίδα είναι υγιέστερη και ευδοκιμεί καλύτερα, όταν δεν προβάλλει μέσα σε αυτήν ο κάθε άρρωστος τις δικές του ατέλειες, κι όταν δεν την γιατροκομεί ο κάθε πάσχων;

(Έρμαν Έσσε , «η αγωνία ενός πολιτισμού», )

Ένας πολεμιστής του φωτός διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός βράχου.
Όταν βρίσκεται σε επίπεδο έδαφος, όπου γύρω του όλα έχουν βρει την αρμονία, διατηρείται σταθερός. Πάνω σ αυτό που έχει δημιουργηθεί, οι άνθρωποι μπορούν να χτίσουν σπίτια, επειδή η κατεγίδα δε θα καταστρέψει τίποτα.
Οταν όμως, τον βάζουν σε κεκλιμένο έδαφος, όπου τα πράγματα γύρω του δεν επιδεικνύουν ούτε ισορροπία ούτε σεβασμό, αυτός αποκαλύπτει τη δύναμή του, κατρακυλώντας προς τον εχθρό που απειλεί την ειρήνη. Εκείνες τις στιγμές ο πολεμιστής είναι σαρωτικός και κανείς δε καταφέρνει να τον συγκρατήσει.

Ενας πολεμιστής του φωτός σκέφτεται ταυτόχρονα και τον πόλεμο και την ειρήνη και ξέρει να δρα ανάλογα με τις συνθήκες.

Κάθε φορά που βγάζει το σπαθί από τη θήκη του, το χρησιμοποιεί.
Μπορεί να το χρησιμοποιεί για ν ανοίξει το δρόμο του, για να βοηθήσει κάποιον ή για να απομακρύνει τον κίνδυνο. Αλλά ένα σπαθί είναι ιδιότροπο και δε θέλει να βλέπει τη λάμα του εκτεθειμένη δίχως λόγο.

Για αυτό ο πολεμιστής δεν απειλεί ποτε. Μπορεί να επιτεθεί, να αμυνθεί ή να το σκάσει. κάθε μία από αυτές τις πράξεις είναι μέρος της μάχης.

Το ξένο στη μάχη είναι η σπατάλη της δύναμης ενός χτυπήματος όταν συζητάς γι αυτό..

Η κατανόηση και η πράξη που προέρχεται από την κατανόηση και οδηγείται από αυτήν είναι τα μόνα όπλα απέναντι στην ταραχή του κόσμου, τα μόνα φάρμακα, τα μόνα εργαλεία με τα οποία μπορούν να λάβουν υπόσταση η ελευθερία, η υγεία και η χαρά, ή να διαπλάσουν το άτομο και το έθνος.

James Agee - Walker Evans